Homoseksualiteit

We vroegen aan iemand op straat waarom het einde van de straat niet verlicht was en dit was blijkbaar omdat dit het uitgaansgedeelte was voor homoseksueel publiek. Ik ben nog nooit naar een gay-bar geweest, maar in Amsterdam is het dan ook al lang niet meer zo hip om homo te zijn. Ik heb het idee dat in Amsterdam de meerderheid van de homoseksuelen op wil gaan in het heteroseksuele publiek. Ik begrijp het wel enigszins en het kan door verschillende factoren komen denk ik.

Het zou kunnen komen doordat ze zichzelf niet meer als ‘anders’ zien en daardoor valt de reden om je zelf als anders op te stellen weg. Dit kan door niet langer naar cafés te gaan die gericht zijn op mensen met een bepaalde seksuele voorkeur bijvoorbeeld. De vraag blijft dan overigens of de gemeenschap je ook volledig als normaal beschouwt. Ik denk niet dat dat zo is. Ik zou het graag anders zien natuurlijk, maar wat ik wil is niet direct wat de gemeenschap wil. De laatste jaren zijn er best wel wat homoseksuelen aangevallen door mensen die het niet begrijpen en dat veroorzaakt een bepaalde angst kan ik me voorstellen.

Dit brengt me bij de volgende potentiele factor, namelijk angst. Het zou zo kunnen zijn dat de homoseksuele gemeenschap in Amsterdam zich niet wilt onderscheiden omdat ze dan gevaar lopen voor zogeheette potenrammers. Ik denk alleen niet dat je het probleem verhelpt als je jezelf gaat verschuilen. Ik denk juist dat je als homoseksuele gemeenschap de handen in een moet slaan en moet gaan staan voor wie je bent. Je wilt toch jezelf kunnen zijn, overal en altijd? Ik wel althans, maar ik heb het misschien makkelijker omdat ik heteroseksueel ben. En fin, als dit niet collectief gebeurt dan zullen potenrammers steeds individuen er uit pikken. Daarentegen als er een duidelijke boodschap van de homoseksuelen als groep af komt, in de vorm van burgerarrest bijvoorbeeld, dan zullen ze wel drie keer nadenken voordat ze een homoseksueel proberen aan te vallen op het Rembrandtplein.

Ik denk overigens dat er ook wel een beetje geprovoceerd mag worden. Ik zou politiemensen in burger de straat op sturen, hand in hand laten lopen in een wijk die er om bekend staat dat er veel homohaters rond lopen en als ze iets doen, ze in de boeien slaan. Simpel toch? Het probleem los je er niet direct mee op, maar je kunt wel in kaart brengen wie de rotte appels zijn. Op de lange termijn moet je toe werken naar een algemene cultuur van tolerantie op alle vlakken en in dit geval dan de seksuele voorkeur van andere mensen. Dit klinkt idealistisch, maar idealisme is een streven en hoe dichterbij men er komt, hoe beter lijkt me.

De homoseksuele identiteit zelf is vaak al een aardige worsteling in een cultuur waarin heteroseksualiteit dominant is. Eigenlijk is elke grote cultuur hetereoseksueel en richt zich voornamelijk op heteroseksuelen. Televisie is gericht op heteroseksualiteit, reclames zijn gericht op hetero's, en ga zo maar door. Het gemiddelde persoon, waar men voor het gemak meestal maar van uit gaat, is een heteroseksueel.

Daar kan je als seksuele minderheid, of als minderheid in het algemeen, niets aan doen. Je kunt de dominante cultuur niet overnemen en veranderen naar hoe jij het wilt zien. Dat zou overigens ook niet goed zijn. Je moet de dominante cultuur een plaats geven. Het liefst links laten liggen, want je moet je eigen subcultuur creeëren om een aangename groepsidentiteit te maken waarin iedere homoseksueel zich kan vinden. Dit bereik je waarschijnlijk het makkelijkst als je een losse identiteit creeërt waarin veel geaccepteerd wordt en mensen hun huidige identiteit niet onderhevig hoeft te zijn aan veranderingen.

Homoseksualiteit draait voor mij voor een groot deel om acceptatie. Dit is een proces wat zowel naar buiten toe als ook naar binnen toe plaats vindt. Je moet leren te accepteren dat je zelf niet helemaal heteroseksueel bent, maar misschien wel biseksueel of homoseksueel. We leven niet in een bipolaire wereld en je kunt dus op vroege leeftijd niet helemaal zeker weten of je van een bepaalde seksuele geaardheid bent. Dat geeft niet, die onzekerheid is een belangrijke factor die er voor zorgt dat je, als het goed is, alle opties af gaat. Dit kan gewoon in je gedachten gebeuren; als je er maar mee bezig bent.

Naar buiten toe mag je hopen dat er begrip is voor wie je bent. Eigenlijk is begrip een beetje raar. Het beste is onverschilligheid. Als er in het algemeen onverschilligheid zou heersen tegenover iemands seksualiteit dan is er dus ook geen probleem. Als er begrip zou zijn dan zou het alsnog insinueren dat je ergens mee zit; dat je misschien een probleem hebt; dat je anders bent. Je bent niet anders als je homoseksueel bent. Een homoseksueel wordt anders gemaakt door de reacties van zijn of haar sociale omgeving.

Ten eerste moet je als homoseksueel zijnde uit de kast komen. Een heteroseksueel hoeft dat niet. Er wordt in andere woorden van je verwacht dat je aan degenen die je meest dierbaar zijn vertelt dat je anders bent, want als je niet anders bent, waarom zou je dan iets moeten vertellen? Stel dat een meisje van 15 aan haar ouders vertelt dat ze op andere meisjes valt; wat zouden ze in het ideale geval zeggen? Naar mijn idee zou de beste reactie zijn; “ja, en?” Een kind van 15 dat al haar moed heeft opgeraapt om dit hoge woord er uit te krijgen zal wellicht kwaad worden door deze laconieke reactie, omdat ze al die tijd uit de rest van haar sociale omgeving in indirecte bewoordingen te horen heeft gekregen dat homoseksualiteit apart is en niet voldoet aan de dominante norm der seksualiteit. Door de reactie van haar ouders zal ze misschien gaan nadenken wat voor consequenties het nu eigenlijk heeft dat ze homoseksueel is en wat voor consequenties het zou moeten hebben. Het 'en?'-verhaal.

Naar mijn idee moet homoseksualiteit geen consequenties hebben, niet buiten het homoseksueel zijn althans. Je kunt geen homoseksueel zijn en niet op je eigen geslacht vallen, want dan klopt de definitie niet. Dat lijkt me duidelijk. Maar daarbuiten, buiten het vallen op je eigen geslacht en de eventuele seksuele consequenties die daar aan verbonden worden, zijn er geen verplichte consequenties. Oftewel, je bent normaal. Dit is echter niet altijd zoals homoseksualiteit gezien wordt. Volgens sommigen moet een homoseksuele man van roze houden bijvoorbeeld of een lesbi zou kort haar moeten hebben en zo zijn er waarschijnlijk nog wel meer voorbeelden. Je kunt soms aan mensen dan ook zien dat ze een bepaalde identiteit hebben aangemeten omdat ze homoseksueel zijn en omdat er bepaalde sociale verwachtingen zijn aangaande hun andere niet-seksuele voorkeuren. Op die manier is er een homoseksuele identiteit gemaakt, maar de vraag is in hoeverre die is beïnvloed door de verwachtingen van de dominante cultuur. Is deze identiteit niet slechts geïmplementeerd door de dominante cultuur om zo voor zichzelf duidelijk te houden wie er homo- en wie er heteroseksueel is?

We gingen naar de gaybar. Dit bleek een uiterst slimme zet te zijn, want het bier was er goedkoper dan in de rest van de straat. De mensen waren er allemaal van onze leeftijd en er werd echt gedanst op de dansvloer. Ik denk dat het een blije dansvloer was. Blijer dan die andere dansvloeren. Ik ben er zeker van. We hebben daar ongeveer twee uur gedanst en lopen schuren tegen zowel mannen als vrouwen, maar op den duur moesten we toch weg. Het was een uur of drie schat ik en we namen een Columbiaans meisje mee, die nog wat wilde eten. We kwamen bij een pizzeria die nog open was en ze nam een groot stuk. Paul en ik aten er ook nog wat van. We liepen met zijn drieën naar het hotel en daar wachtten we gezamenlijk tot haar taxi er was. Paul en ik zeiden toen gedag en gingen het hotel binnen en vrijwel direct naar bed.