Ik trek, u toch ook?

Ik trek mij regelmatig af. Op recensies in de krant, van artiesten die té vroeg bloeien en uiteindelijk maar één goede plaat uit zullen brengen. Op openbare werken die in het leven geroepen zijn om werklozen terug aan het werk te krijgen. Op ballen met glad achterover gekamd haar terwijl ze lachen als een beginnend korpslid struikelt terwijl hij met zes bier op zijn snufferd gaat. Op vijftienjarige meisjes met sneeuwschoenen en een jas met bontkraag, terwijl ze met vijf plastic tasjes door de P.C. Hooftstraat lopen in hartje zomer. Op schrijvers die pochen met het feit dat ze zijn vreemd gegaan achter de rug van hun inmiddels dode vrouw en er zelfs genoeg lef voor hebben om er ook nog óntzettend veel geld mee te verdienen. Op populisten die zonder blikken of blozen durven te verkondigen dat er een God bestaat en dat je dat moet respecteren, of te wel, niet mag ontkennen. Op mensen die anderen onderdrukken. Op mensen die mij er van weerhouden om te doen en te laten wat ik wil. Zoals al het voorgenoemde en nog veel meer.