Oude koeien

Ik hou er van om oude koeien uit de sloot te halen, zoals dat zo mooi heet. Ik ga namelijk weer eens een stukje schrijven over vreemd gaan, of eerder het gebrek daar aan in mijn geval. Als ik julie was zou ik er inmiddels een beetje ziekjes van worden, maar ik vind het onuitputtelijke bron van inspiratie. Dan heb ik het het over het onderwerp en niet de activiteit vreemd gaan, want dat heb ik in mijn afgelopen relatie nog niet echt gedaan. Nog niet echt omdat ik wel met een aantal mannen heb gezoend, maar dat wordt sociaal gezien vaak afgedaan als jongensachtig kattenkwaad.

Ik zat me laatst af te vragen waarom ik nooit gepretendeerd heb om voor iemand anders te spreken. Ik denk dat ik wel in staat ben om dit onderwerp zo te brengen dat de beweringen die in de tekst gedaan worden niet direct naar mij te herleiden zijn, maar iets heeft mij daar van weerhouden. Plato deed het in de vorm van dialogen en verschool zich achter zijn leermeester Socrates, zodat er nu college’s te volgen zijn waarin naar het onderscheid wordt gezocht tussen de ‘echte’ Socrates en die van Plato. Ik verwacht niet dat mijn teksten ooit zo’n niveau bereiken, maar mocht dat gebeuren dan is het vrij makkelijk te herleiden wie er met al die maffe ideeën aan kwam zetten; ik.

Het zou me wel een bepaald voordeel op leveren, namelijk dat ik me niet meer langer zorgen hoef te maken dat ik bepaalde mensen op hun pik trap of op de een of andere manier beledig door dingen die ik zeg. Ik hou er af en toe van om mensen te provoceren, maar soms wil het nog wel eens iets te ver in het verkeerde keelgat schieten en dan gaat het tegen me werken en dat heb ik liever niet. Als ik dus een soort schild maak door te vertellen vanuit een persoon die ik niet ben, dan zou ik niet langer verantwoordelijk zijn voor de inhoud en ik zou daarbij ook nog eens kunnen pretenderen dat ik het niet zelf heb verzonnen. Het belangrijkste punt voor mij, daarentegen, is een zeer praktische van vorm. Ik zou namelijk mijn vriendin kunnen voorhouden dat ik er mischien wel over na denk, maar dat ik in mijn gedachten en verlangens toch eigenlijk heel monogaam ben. Ik denk dat als je mijn vorige stukjes aangaande hetzelfde onderwerp hebt gelezen, dat je gemakkelijk de conclusie kunt trekken dat mijn vorige bewering niet helemaal eerlijk zou zijn. Eerlijk als in dat wat ik aan mijn vriendin zou voor houden niet over een komt met de realiteit.

Die pretentie had me wellicht wel iets op kunnen leveren. Het had waarschijnlijk heel wat gedoe en enkele tranen gescheeld kunnen hebben, maar er is denk ik een belangrijke reden waarom ik daar niet voor gekozen heb en ik denk dat dit ook van toepassing is op andere mensen. Ik zal niet generaliseren en zeggen alle mensen, maar ik heb wel sterk de neiging om te denken dat het wel zo is. Ik zal voor de zekerheid toch mezelf maar als voorbeeld aan houden en niet in generalisaties verzanden, anders kan je me daar te makkelijk op af rekenen.

Het geen waar ik naar verlang, en waarom ik dus niet voor de pretentie heb gekozen, is een persoon die mij begrijpt. Het heeft misschien met de angst om me alleen te voelen op de wereld. Voor mij betekent begrijpen meer dan een persoon die naast je zit en ja knikt bij alles wat je zegt, maar ook min of meer met de stroom van je gedachten kan mee varen. Excuses voor die wat dromerige en misschien ietwat onduidelijke omschrijving. Om iemand mee te slepen in je gedachten moet er natuurlijk een bepaald vertrouwen zijn en een bepaalde verwachting. Je gaat er niet van uit dat de ander volledig mee gaat in wat je denkt. Het is in ieder geval verstandig om er rekening mee te houden dat iemand anders niet dezelfde mening is toe bedeeld in een discussie over seksualiteit. Hetzelfde geld overigens ook voor andere discussies. Je verwacht daarnaast ook dat er wat met dat begrip gedaan wordt.

Ik heb in veel woorden aan jullie, mijn vriendin en niet in de laatste plaats aan mezelf proberen uit te leggen waarom ik het legitiem vindt om seks te hebben met andere vrouwen die niet mijn vriendin zijn. Ik had best wel het gevoel dat mijn standpunt begrepen werd, maar ik heb er denk ik weinig actiefs mee gedaan. Ik ben niet op grote schaal vreemd gegaan en de vraag die daar op volgt lijkt mij daarom ook niet meer dan logisch, namelijk; waarom heb ik in hemelsnaam zo veel moeite gedaan om aan mijn vriendin duidelijk te maken dat ik vreemd gaan normaal vindt, terwijl ik het in de negen maanden dat we iets met elkaar hebben nog geen één keer met een ander meisje naar bed ben geweest. Het klinkt me steeds absurder in de oren, des te langer ik er over na denk, maar ik vermoed dat er wel een antwoord is, zoals er op bijna alles wel een antwoord is.

Een mogelijk antwoord is dat ik het enkel en alleen deed om begrepen te worden en dat zodra ik het gevoel had dat ik begrepen zou worden ik met de situatie zoals die is vrede zou hebben. Dit heb ik heel even gedacht, maar deze mogelijkheid wil ik toch verwerpen, want het klinkt me uiteindelijk niet heel logisch in de oren. Het is fijn om begrepen te worden, maar als er vervolgens niets mee gebeurt heb je er niet heel veel aan. Begrip op zichzelf doet niet zo veel. De katholieke kerk begrijpt bijvoorbeeld dat het vervelend is wat de vele slachtoffers is aangedaan door hun priesters, wat in mijn ogen een acceleratie heeft gevonden door het celibate karakter voorbestemd in het leven van een medewerker van de kerk, maar daarmee zijn de slachtoffers nog niet minder verkracht. Begrip zou wat met mensen moeten doen, het moet verandering teweeg brengen, anders is mijns inziens dus niet echt sprake van begrip. In het optimale geval zou de katholieke kerk bijvoorbeeld in zien dat het celibaat onzin is en de rest van de hele poppenkast misschien ook wel.

Ik word tot op zeker hoogte begrepen heb ik het idee en daar ben ik ook wel blij mee en misschien zelfs een beetje trots op, al vind ik over het algemeen trots een beetje een vies woordje. Ik heb aan mezelf te danken dat ik het allemaal heb weten uit te leggen en aan anderen te danken dat ze min of meer begrepen wat ik zei. Ik heb mezelf in relaties wel eens anders opgesteld. Ik begreep mezelf niet altijd of ik kon het niet goed onder woorden brengen, of ik durfde het niet en dat vervolgde vervolgens in een opeenstapeling van onbegrijpelijke acties. Daar valt misschien in retrospect wel het een en andere interessants uit te halen, maar op dat moment had ik er niet zo veel aan.

Tegenwoordig pak ik het anders aan en laat ik me soms lezen als een open boek. Ik weet dat mijn boek niet de standaard representeert en dat is in mijn geval jammer, want dat betekent dat ik mezelf moet verantwoorden tegenover de standaard. De standaard is ook niet altijd even duidelijk, maar ik denk dat we het er toch wel over eens zijn dat binnen de hedendaagse Westerse samenleving monogame heteroseksualiteit als standaard wordt gezien. Homoseksuelen moeten uit de kast komen en niet heteroseksuelen. Ik moet me verklaren voor mijn polygame verlangens en monogame mensen hoeven dat niet. Voor alles wat af wijkt van de norm moet een verklaring af gelegd worden. Stel nu eens dat ik de standaard zou zijn, ik heb de standaard aan mijn zijde. Dat betekent dat ik dan kan zeggen dat het bij mij niet zo lekker zit, qua gevoel, dat mensen monogaam zijn. Polygame mensen worden met de huidige standaard misschien gezien als mensen die zich niet kunnen binden, maar misschien worden monogame mensen met mijn standaard wel gezien als mensen die zich te veel aan één persoon vast klampen. Ik zeg misschien, want mijn standaard is lekker soepel.

Het argument dat de standaard een natuurlijk gegeven is wil ik nu even uit de weg ruimen. Men zou kunnen zeggen dat monogamie iets is wat in mensen zit. Het feit alleen al dat mensen überhaupt vreemd gaan, en op grote schaal, geeft voor mij al aan dat dat niet zo is. Ik wil er graag nog wat verder op in gaan, want er valt namelijk nog iets anders tegenover te stellen. Mens en natuur hebben bijna niets meer met elkaar te maken. We hebben de natuur nodig om ons te kunnen voortplanten en daar is seks vanuit een evolutionair punt ook voor bedoeld. Alleen we zijn, als mens, toch wel redelijk los geslagen van de normale gang van evolutionaire zaken, we grijpen overal in in de natuur. In onze eigen natuur, onze lichamen, en die buiten ons. De mens leeft in wezen enkel en alleen nog in een ‘tweede’ natuur. Die tweede natuur kun je misschien wel cultuur noemen. Ik ben geboren en getogen in een agricultuur; op het platteland, maar dat heeft dus niets met ‘echte’ natuur te maken.

We leven in een sociale structuur die zijn stoel vindt in de historie en in de herhaling van handelingen. Die hele structuur is gemaakt door en voor mensen. Dit biedt bepaalde mogelijkheden met zich mee, maar voornamelijk veel beperkingen. Omdat het voortkomt uit zo’n lange traditie is het volgens mij heel moeilijk om er iets in te veranderen. Je kunt je niets aantrekken van die hele structuur en volledig je eigen pad kiezen, hoewel je altijd volledig van de bestaande structuur afhankelijk blijft, zul je daarnaast ook nog beschouwd worden als sociale buitenstaander. De constructie heeft nog een ander gevaar volgens mij en dat is dat dingen die arbitrair bepaald zijn als natuurlijk worden gezien en zo ook seksualiteit. Dit is maar één van de vele dingen waar ik het over zou kunnen hebben, maar het is in ieder geval een begin. Andere dingen zijn misschien ook niet zo interessant als seks.

Een andere reden zou kunnen zijn dat seks, net als voedsel, recht door de tweede natuur gaan en altijd geworteld zullen blijven in onze natuur. Zonder voedsel en seks waren we er niet geweest. Kijk maar naar de panda’s, ze willen geen seks en ze zijn kieskeurig over hun voedsel. Ze weten zich niet aan te passen aan het feit dat er een stel Chinezen zijn die hun belangrijkste voedselbron weg halen, maar dan moet je maar wat anders leren eten. Het logische gevolg is dus dat ze dood gaan. Overigens de enige reden dat China ze in leven houdt is omdat ze een leuk trademark vormen voor China en heeft absoluut niets met schuldgevoel te maken.

Ik ben wellicht aan gekomen bij het afsluitende deel van mijn tekst wat ook over schuldgevoel gaat. Ik heb het in een andere tekst al eens gehad over het geweten en dat het een slecht iets is om die uit te lenen en die mening heb ik nog steeds. Dit wil helaas niet zeggen dat ik het niet doe. Ik kan over heel dingen zeggen dat ze anders moeten gaan of anders moeten zijn, maar zelfs over sommige interne processen heb ik geen controle. Ook ik heb connotaties bij een relatie en ook ik denk dat ik op zekere hoogte rekening moet houden met degene die zich samen met mij in die omgangsvorm bevindt. Tot op zekere hoogte betekent dat de verwachtingen die de ander van mij heeft mij niet zouden moeten beperken in wie ik ben op wat voor manier dan ook. Hieruit volgt voor mij een dilemma; ik kan de verwachtingen en gevoelens van de ander volledig negeren en gewoon doen waar ik zin in heb en er niets over zeggen, maar dat zou betekenen dat ik geen schuldgevoel ken of die volledig negeer. Of ik kan me conformeren aan de verwachtingen en gevoelens van de ander en mijn eigen verlangens en gevoelens negeren. De eerst optie is voor mij niet mogelijk omdat ik toch wel degelijk een dergelijk schuldgevoel heb of zou hebben en de tweede is op lange termijn niet haalbaar.

In een relatie moet je soms ook iets opofferen, maar het kan nooit de bedoeling zijn dat iemand zijn seksualiteit moet verdrukken. Misschien is het mijn naïeve geloof in eventuele verandering, maar als ik zie dat er mensen om me heen massaal vreemd gaan en zich ook realiseren dat de dwangbuis van de samenleving op dit gebied niet zo knijpend zou moeten zijn en er vervolgens niets aan (willen) doen, dan vreet ik mezelf wel een beetje op. Ik kan niet begrijpen dat mensen in een maatschappij die nog steeds onder een zwaar seksueel stramien onderhevig is er niets inhoudelijks over willen zeggen.

De vorige keer besloot ik mijn bericht met het vriendelijke verzoek om jezelf eens wat af te gaan vragen en om vooral vreemd te gaan als je die behoefte voelt. Ik wil nu anders af sluiten, want ik ben in tussen misschien iets wijzer geworden en wellicht ook iets idealistischer. Ik raad iedereen aan om niet vreemd te gaan als je die behoefte voelt op komen, hoe groot die behoefte ook is, doe het gewoon niet. Ga in plaats daarvan met de persoon naar bed tot wie je je op dat moment seksueel aangetrokken voelt, ook al is dat niet je partner, leef je seksueel helemaal uit met dat persoon en verlaat deze gebeurtenis uiteindelijk met een glimlach. Een glimlach die je in mijn ideale wereld vervolgens kunt delen met de persoon met wie je meer hebt dan een seksuele vonk, een diepere band, een wederzijds begrip.

Zodra vreemd gaan geen vreemd gaan meer is, dan is lichamelijke liefde voor andere mensen geen sociale afwijking, geen taboo, niets om je voor te schamen en niets meer voor mij om me te verklaren. Althans op het gebied van seksualiteit, ik vermoed dat er nog wel andere dingen zijn waar ik iets over kan zeggen.