Iets shockerends

Een tijd terug, iets meer dan een half jaar, om niet precies te zijn, had ik een aankondiging gedaan dat ik iets shockerends zou gaan schrijven en plaatsen op mijn blog. Vervolgens had ik iets geplaatst wat hoogstens vulgair en misschien ook wel grappig over kwam, maar shockerend was het niet en ik denk te weten wat daarvan de oorzaak is.

Shockerende dingen kunnen niet verzonnen worden, ten minste echt shockerende dingen. Als iets zijn weerspiegeling niet terug vindt in de realiteit wordt het al gauw absurd, bizar en ongeloofwaardig. Ik was me er destijds niet vol van bewust en daardoor had ik de illusie dat ik het wel zou kunnen doen. Ik kreeg van verscheidene mensen te horen dat ze het wel goed vonden, waarvoor dank, maar dat het niet shockerend was. Ik had me er op den duur bij neer gelegd, maar bleef wel met de vraag achter: "waarom kan ik niets shockerends schrijven?"

Ik vraag me dat niet zo maar af. Het vindt zijn weerslag in een ander verlangen, namelijk het verlangen om 'shockerend' te kunnen schrijven. Dat is natuurlijk nog geen reden op zich, maar ik ben er nog niet helemaal achter waarom ik dat dan weer wil. Wellicht heeft het te maken met de voldoening die het geeft als mensen hun kaken naar beneden vallen. Dit zie je natuurlijk niet direct gebeuren, maar het zit wel in je achterhoofd als je weg aan het tikken bent. Het is een verlangen die helpt om individuele werken interessant uit de verf te laten komen, maar daarbij kan de spreker geforceerd over komen omdat 'ie door mij in een keurslijf wordt geduwd. Het nadeel er van is dat het moeilijk wordt om langere stukken te schrijven die coherent aan elkaar zitten omdat je niet naar een nabij gelegen 'shockerend' punt kan werken.

De laatste tijd heb ik daarentegen weinig shockerende dingen gezegd, althans, ik heb mijn wellicht controversiële ideeën juist zo humaan mogelijk gebracht, zonder een 'punch in the face' na te geven. Dit stelt mij, denk ik, in staat om terug te komen op teksten en er meer aan toe te voegen, omdat het niet 'af' is. Het blijft een doorlopende gedachtegang die er naar verlangt om verwoord te worden. Onzin natuurlijk, woorden kunnen helemaal niets verlangen, hoogstens verlangen uitdrukken, maar het stelt mij wel in staat om op dingen door te breien. Anderen kunnen er beter op in haken en zo makkelijker uit de tekst halen wat er in zit, zonder dat ze eerst door alle mist heen moeten kijken.

Sommige dingen wil ik nog best verhullen, voor de amusementswaarde, in een dikke laag nevel of woordenpoep. Ik denk zelfs dat een combinatie van beiden erg goed mogelijk is en dat de afweging tussen beiden een belangrijk hulpmiddel zou kunnen zijn bij het schrijven van een goed fictief boek. Als je goed in je achterhoofd houdt wat het grotere symbool van je verhaal zou moeten zijn, kun je makkelijker kleine structuren daar aan vast kleven en dat ben ik ook zeker van plan. Overigens is dit blog-bericht vooral aan mezelf gericht, want het is pseudo-filosofisch geouwehoer waar je waarschijnlijk helemaal niets aan hebt. Dat terzijde, het is je misschien wel opgevallen dat dit bericht ook niet perfect is gestructureerd, maar dat is soms het nadeel van het hebben van een 'scatterbrain'.

Ik zat laatst met een existentieële crisis en vaak na zo'n ding probeer ik me naarstig te focussen op dingen die ik belangrijk vindt, zoals het schrijven van teksten. Alleen maakte die crisis nu dus plaats voor het constant malen van nieuwe ideeën in mijn hoofd die er niet lekker uit kwamen rollen. Ik schrijf ze nu allemaal op en doe waarschijnlijk maar met de helft iets serieus. Het levert in ieder geval iets op. Ik zal zien. Ik laat het je wel weten wanneer er weer iets interessants komt. Oh ja, misschien iets met rood haar.