Schijt

Ik kan elke pagina wel als een blank monster op me af laten komen en mezelf ertoe dwingen om dingen te schrijven, maar ik kan ook het moment afwachten waarop ik te veel heb gedronken en sommige dingen me te veel worden. Die dingen die leiden er toe dat er een eruptie van pure excellentie plaats vindt, die zich vrij laat vertalen in woorden. Zonder woorden zou ik mijn dingen moeten stoppen in het herhalen van bepaalde bewegen, zoals een danser zou doen, of iemand die spasmen heeft. Het is aan u om te bepalen wat u kunst vindt. Ik heb niet meer de zekerheid van het veelvoudig kunnen doornemen van door mij geproduceerde werken, simpelweg doordat ik te weinig tijd heb. Ik moet me nu beperken tot het direct schrijf-knallen. Alle inspiratie hoopt zich in me op en wacht ergens in een klein donker holletje tot ik voor mijn computer zit en zich kan ontvouwen tot een meesterwerk. Als het zou kunnen zou ik het beeldscherm onderkotsen, maar ik weet dat jullie het dan niet kunnen lezen en dat zou ik jammer vinden. Ik wil jullie als lezers toch iets meegeven, al heb ik dat in mezelf stellig willen ontkennen. Ik schrijf niet voor niets. Ik zal proberen jullie te laten proeven van hetgeen dat ik bedoel. Een klein werkje dat ik hier uit de losse pols op het elektronische papier ga zetten, zonder enige revisie, maar enkel met de gebrekkige spellingcorrectie van deze blog. Ik weet nu nog niet waar het over gaat gaan, maar ik laat gewoon mijn donker holletje open en dan komt het vanzelf wel. Ik ben zo terug.

Ik zou
Weken, misschien zelf maanden
In en om die plek
Kunnen lopen
Om jou en je uitstraling
Te fotograferen

Ik wil je
En misschien zelfs meer dan dat.

Het klinkt vast gek
Maar ik durf te hopen
En neem mijzelf daarmee in de maling
Je naam in mijn hart te graveren

Zo. Ik hoop dat je het hebt gelezen en niet direct door bent gegaan naar dit stukje tekst. Ik verlang van je dat het nog minstens zes keer leest. Zes keer, zodat je het echt in je hebt genomen. Ik meen het. Zes keer, niet meer en niet minder. Lees het nu nog zes keer, daarna mag je door naar de volgende ronde en mag je de rest van dit waardeloze blog-bericht lezen.

I-Ik snap mezelf als geen ander en het is daarom dat ik kan zeggen dat ook ik niet op mijn eigen benen kan staan. Ik heb ook geen ruggengraat en het spijt me als ik me voor heb gedaan als een held met een rug van staal. Uiteindelijk breek ik ook. Ik weet ook precies wanneer. Ik zeg alleen niet wanneer, maar misschien als je goed leest kun je het er wel uit halen. Tussen de lijntjes lezen als het ware. Nu ik zelf het gedicht zes keer heb gelezen walg ik er trouwens van. Ik weet niet wat jij er van vond, maar ik vond het dus echt zwaar klote. Ik kan toch niet van mezelf verwachten dat ik zomaar ineens een geniaal gedicht schrijf, of wel? Verwacht jij het van me? Wanneer steek jij een keer je nek uit en probeer je echt eens je stront aan mensen te vertellen? Die stront die je al je heel je leven met je meedraagt en je niet van je afgespoeld krijgt, omdat je niet hard genoeg kunt vloeken. Ik zal je meteen uit de waan halen, mocht je nu aan het schreeuwen zijn, je kunt niet alle shit van je afschreeuwen of vloeken. Het is onmogelijk en je zult dus af en toe een beetje stront moeten slikken. Daar moet je tegen kunnen en als ik zie dat je een beetje moeilijkheden hebt dan schijt ik nog wat extra schijt bij in je bek. Ik begon deze blog als een culinaire blog en eindige mijn eerste bericht met: 'eat my shit'. Mocht je het er nog steeds niet mee eens zijn, laat het me dan weten, maar voor nu is voor mij de cirkel rond. So cut the crap en laat me iets van je horen.