Stokpaardjes

Een docent van mij op de HvA zei ooit dat je nooit stokpaardjes moet berijden als leraar. Dat heeft hij meerdere malen gezegd en hij gaf ook toe dat hij dat zelf dus ook deed. Erg zelfkritisch en zelfreflecterend van hem. Iets wat ik in een mens bewonder. Ik probeer voor mezelf ook mijn stokpaardjes te traceren en te elimineren. Dat lukt maar tot een bepaald punt, want voor een groot gedeelte bestaat ieders persoonlijkheid uit stokpaardjes. Ik kan moeilijk van mezelf zeggen dat ik te veel over schrijven lul en schrijf om er dan vervolgens maar mee te stoppen. Nee, stokpaardjes zijn soms nodig. Misschien is jezelf uiten en daarover praten ook wel helemaal geen stokpaardje, hoeveel je het ook doet. De dader zit hem misschien meer in de onderwerpen waar ik over schrijf, of waar ik mijn inspiratie vandaan haal. Die twee overlappen elkaar trouwens. Als ik inspiratie uit bepaalde dingen haal, zal ik ook sneller dingen schrijven over die dingen, of dingen die daar direct verband mee hebben. Ik haal mijn inspiratie uit mensen bijvoorbeeld. Eerder deed ik dat door me te focussen op een beperkt aantal mensen, waar ik veel van weet. Mensen die dicht bij me staan. Als je de fantasie echt tot zijn recht wilt laten komen, moet je eigenlijk niet veel weten over de persoon. Je fantasie moet als het ware bepaalde vooroordelen schetsen en die moet je beschrijven.

Ik vind dat de kunst zit in het zien van een persoon en het liefst zo kort mogelijk en om van die enkele ontmoeting, waarin niet eens een woord gewisseld hoeft te zijn dan een compleet verhaal te schrijven. Als ik er zo over denk, zie ik de wereld om me heen gelijk een stuk positiever in. Mensen zijn dan niet langer alleen fysieke objecten die door jouw beeld heen lopen, maar echte mensen waar achter elk een verhaal schuilt.

Ik denk dat het mijn manier is om assertiever in het leven te staan en me de ambitie geeft om er ook echt wat van te maken. Er word opeens zo veel mogelijk. Als je jezelf open stelt tegenover andere mensen en daarin ook een actieve houding durft aan te nemen, dan wordt je leven gelijk een stuk spannender. Ik heb een voorbeeld dat gerelateert is aan fotografische interesses. Je ziet iets interessants of een persoon die je op de foto wilt zitten. Dan kun je bijvoorbeeld van een afstand een foto maken. Maar misschien wordt de foto interessanter als je er een verhaal bij hebt. Wat doet die persoon op die plek of andere vragen die in je opkomen kun je voor jezelf in vullen. Je kunt er ook voor kiezen om je fantasie een handje te helpen, omdat je nog enige kern van waarheid in je verhaal zoekt. Je loopt op de persoon af en knoopt een gesprek aan. Het lijkt een sprong in het diepe, maar gebruik je fantasie om het ijs te breken. Ik gebruik mijn camera. Een foto werkt prima als een visueel hulpstuk als je een stuk tekst gaat schrijven. Gebruik het nemen van een foto als excuus voor een groter goed. Het schrijven van een goed verhaal bijvoorbeeld.

Misschien wil ik ook wel geen goede verhalen schrijven. Is het schrijven voor mij weer een excuus voor iets anders. Niet zozeer het hebben van een uitlaatklep, wat overigens erg kan opluchten. Nee, eerder hetgeen wat ik in de alinea hierboven al min of meer verwoord heb. Ik gebruik mezelf wederom als voorbeeld. Ik kom van het platteland en zoals jullie weten heb je daar maar weinig mensen om je heen. Mensen die je niet goed kent zie je maar zelden en dat soort mensen zijn meestal vreemd, zo zag ik het tenminste. Toen ik wat ouder werd en de mogelijkheid in het veruitzicht had om naar een omgeving te verhuizen waar ik meer 'vreemde' mensen te zien en te ontmoeten, vond ik dat ik mezelf op de proef moest stellen. Je wilt toch groeien in je leven, al denk ik niet dat die behoefte voor iedereen op gaat. Ik weet niet zeker of andere mensen net zo bewust bezig zijn om zichzelf te verrijken met nieuwe ervaringen door zich er voor open te stellen. Sommigen wel, sommigen niet. Je kunt er bijvoorbeeld voor kiezen om thuis te blijven wonen en iedere dag anderhalf uur naar school te reizen als je gaat studeren. Je kunt er ook voor kiezen om naar Amsterdam te verhuizen en te kijken of je benen sterk genoeg zijn om op te kunnen staan.

Ik bewonder de mensen in wie ik mezelf herken. Ik heb het er waarschijnlijk nooit met ze over gehad, maar je weet van sommige mensen gewoon dat ze zichzelf uitdagen. Mensen die proberen om hun stokpaardjes te traceren en ze vervolgens proberen te elimineren. Die in dat proces moeilijkheden tegen komen en er met goede moed tegen aan gaan. Mensen die dit lezen en zichzelf er in herkennen en bij zichzelf denken: 'ik zou willen dat ik het zo verwoord had.'