Bluffen

Je komt er niet vanzelf, het word je niet aangeworpen, het komt je niet aanwaaien en het komt niet zo maar uit de lucht vallen. Je moet het zelf doen, met je eigen blote handen. Het maakt niet uit hoe je het doet, als je het maar doet, want als je het niet probeert zal het nooit lukken. Niet geschoten is altijd mis en als je vaak raak schiet, mag je daar best trots op zijn.

Ik sprak lege woorden die behoorden tot de achterklap van mijn rapportencijfermap. School refereer ik naar, of universiteit, hoe je het ook wilt noemen. Een instituut waar je iets leert, maar wat me de afgelopen jaren nog het meest heeft gechoqueerd is het feit dat er zo ontzettend veel debielen rondlopen, mensen die het voltooid deelwoord nog niet helemaal hebben gesnopen.
Mensen die niet snappen, dat je jezelf af en toe onderuit moet trappen, want ook ik, ik ben niet de beste, maar hoop toch graag akelig dichtbij te komen en dit doe ik door mezelf te blijven testen.

Voor mij is het leven een achtbaan met obstakels, een lange gang met aan de ene kant boe-roepers, met aan de andere kant de orakels. Een leven, zonder kritisch over je zelf na te denken, bestaat in mijn ogen niet en anderen interesseert het misschien ook een tiet. Hoe zij zich door het leven begeven. Als ik dan zie wat voor ontzettend kut-bestaan zij hebben, vraag ik mezelf af, wat is nu jullie uiteindelijke streven?

Misschien pretendeer ik morele superioriteit te te hebben en is er iets dat ik van mensen verwacht. Dat ze denken dat ik mijn wijsheid pacht, maar ik kreeg laatst het commentaar, met cynische ondertoon, dat ik plaats heb genomen op de troon. De troon van de alwetende en daar bevind ik me misschien ook wel, maar ik ben daarmee ook de vast-geketende.

Maar wat ik me laatst heb laten zeggen is dat je slechts rechten kunt ontlenen aan anderen en dat je eigenlijk niets meer dan gebakken lucht bent die zichzelf niet kan definiëren en dus definities van anderen niet kan weerleggen.