Hè?

Ik stuurde haar het sms-je met de volgende, exacte bewoording "Heb je zin om te schermen? Ik heb namelijk zin om met mijn zwaard te spelen en het jou uit te laten kermen." Dit stuurde ik met de mobiele telefoon van mijn broertje, opdat zij niet zou weten van wie ze het opgestuurd had gekregen. Ze stuurde dan ook terecht de vraag terug wie ik was. Ik antwoordde haar via dit tekstuele medium, dat mijn telefoon stuk was en dat ik daarom gebruik maakte van de telefoon van mijn broertje. Ik vermeldde daarbij niet mij naam. Ze stuurde daarop terug dat ze daar niet veel wijzer van werd. Die avond heb ik niks meer terug gestuurd.

De volgende dag zag ik haar op college. Ik nam naast haar plaats en verhulde mij wederom in het vagevuur van onbeantwoord verlangen en angst. Angst om kwijt te raken wat ik niet had, wat op dat moment onvermijdelijk leek. We praatten, voor het college begon, over wat onbelangrijke dingen, maar ze begon tijdens het gesprek steeds meer zenuwachtig heen en weer te wiebelen. Ik denk dat ze niet durfde te vragen of ik dat gisteren nou was die haar die veelbelovende sms-jes had gestuurd. Het zou heel logisch zijn, aangezien ik graag mag rijmen, maar ik denk niet dat ze wist hoe te reageren als ik het niet was geweest. Of stel nu dat ze het wel had durven vragen, maar dat ik vervolgens glashard had gelogen, om haar in het ongewisse te laten. Dan had ze uit moeten leggen wat ze had ontvangen, omdat ik niet wist waar ze het over had. Op het moment dat ik merkte dat ze zich echt ongemakkelijk begon te voelen, zei ik tegen haar: "Ik wilde je gisteren nog even bellen, maar mijn telefoon deed heel raar." Ze keek me eerst heel verbaasd aan en leek een vraag te willen formuleren, maar er kwam niet meer uit dan "Hè, maar...hè." Ik doe alsof ik haar niet echt gehoord heb en zeg "Wat?" op een fluistertoon, want het college is reeds begonnen. "Niks, niks" zei ze en ze leunde achterover, sloeg haar armen over elkaar en begon naar het plafond te staren.