Het is nu ongeveer zo'n twee jaar geleden, maar ik herinner het me als de dag van gisteren. Ik wil graag alle clichés van films vermijden, want daar leek het mijn inziens helemaal niet op, behalve het feit dat 'Amon Tobin' achter de draaitafels stond en ik op stap was met de heer Mertens. De heer Mertens weet menig avond enkel en alleen door zijn aanwezigheid al legendarisch te maken, maar ik ga dit bericht niet wijden aan het inlikken bij goede vrienden. Ik was dus aan het dansen op die avond en ik danste best wel soepeltjes. Ik had eerder die avond met mezelf afgesproken om geen softdrugs te roken, zodat ik niet apathisch zou worden in daad en spraak. Paul en ik dansten in de grote zaal van de Melkweg en al redelijk tegen het eind van de avond zag ik een meisje. Het meisje trok mijn aandacht wel. Dit kwam door verschillende factoren. Haar uiterlijk speelde geen onbelangrijke rol en haar bewegingen op het ritme van de muziek waren eveneens aangenaam om te aanschouwen. Ze wendde haar blik herhaaldelijk verlegen af en dat betekende dat ik op actie over moest gaan. Ik kan mezelf voor laten komen zo als ik wil, maar ik was toen nog wel een beetje verlegen en sommige vrouwen lukt dat nog steeds.
Ik stapte dichter naar haar toe en uiteindelijk kronkelden wij op de dansvloer om elkaar heen. We leken een worm geworden die zich een weg naar boven zocht en we hijgden in elkaars oor. Hoe lang dit precies of ongeveer duurde durf ik niet te zeggen, maar zij door brak de 'stilte' als eerste. Hetgeen wat me direct op viel was haar accent. Brabants. Allerlei belangrijke levensvragen schoten door mijn hoofd: 'waarom ben ik eigenlijk ooit boven de rivieren gaan wonen?' of 'why me?'. Dit was slechts een korte filosofische doordachtzaamheid die gestopt werd doordat ik haar vraag als een vraag herkende en omdat het eigenlijk helemaal geen probleem was. Hoe ik heet? 'Bram' zei ik. Ik vroeg natuurlijk op mijn beurt hoe zij heette. Ik ga haar naam niet noemen, hoewel iedereen die dit leest en mij een beetje kent, die naam zelf wel kan invullen.
Na die wervelwind van heupen, handen en tongen, verliet ze het pand en liet ze me achter met haar telefoonnummer en de belofte dat als ze nog eens naar Amsterdam zou komen ze bij me zou blijven slapen. Dat waren tot dan toe misschien wel de gaafste minuten ooit als het gaat om 'liefdesverhalen', want mag ik het zo wel noemen. Voor mijn gevoel is het een liefdesverhaal, althans dit en alles wat er daarna nog is gebeurd, wat ik jullie echt niet wil onthouden. Maar wellicht heeft degene over wie dit verhaal ook gaat hier minder trek, maar ik kan het altijd lief vragen.
Ik kan dit korte verhaal niet afsluiten zonder de aanleiding hiernaar te benoemen, het spreekt voor zich dat de ervaring zelf de basis was voor het beschrijven ervan, maar ook het feit dat de andere kant van het verhaal verteld is, op een andere blog dan deze en door een ander persoon. Wat voor zich lijkt te spreken. Ik kan het romantischer voor laten komen dan het is, maar als ik een vrouw voor het eerst ontmoet denk ik 'ja' of 'nee' en dat is het antwoord op de vraag: 'wil ik seks met jou?' Wees gerust want ik zal het nooit hardop zeggen. Bij jou was het een keiharde 'ja'. Ik moet toegeven dat ik wel een beetje van aandacht hou, maar dat zou maar een kleine reden geweest zijn, om twee jaar door het slijk te gaan. Ik kan de vraag heel gemakkelijk omdraaien, maar dat zal ik niet doen.
Kusjes,
Bram
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Bedankt voor uw, waarschijnlijk, zeer belangrijke bijdrage!