We've got a little situation over here.

De status quo waarin mijn verhouding met mijn ex-vriendin zich bevond, bood mij een bron van inspiratie. Door mijn toedoen is deze bron leeggelopen. Ik heb de beslissing genomen en er een tijdje geleden een punt achter gezet. Een dikke vette punt wel te verstaan. Daar ga ik verder niet over uitwijden. Over mijn vermoedens waarom die status quo inspiratie opleverde, ga ik wel het een en ander vertellen.

Ieder mens irriteert zich wel eens in bepaalde situaties. Die situaties kunnen langere tijd duren en aan het ontstaan van deze situaties hoeft niet echt iemand schuld te dragen. Vaak zoekt men naar een schuldige, maar vaak is de situatie zelf de schuldige. Hetgeen je moet doen om de situatie te veranderen is niet de betrokkenen proberen te veranderen, maar om simpelweg de situatie te veranderen. Klinkt het niet heel logisch? Absoluut, maar er zit een addertje onder het gras.

Mensen hebben er niet altijd baat bij om de situatie te veranderen, ze moeten eerst een afweging maken van de voor- en nadelen van de huidige en de verwachtte situatie. Mochten de voordelen van de verwachtte situatie groter zijn dan de nadelen van de huidige dan is de beslissing natuurlijk snel genomen. Er moet actie ondernomen worden. Lag de situatie maar altijd zo makkelijk als ik het hier laat lijken, want dat is 'ie namelijk meestal niet.

Mijn situatie is verleden tijd en alleen vanuit die optiek kun je het zo objectief mogelijk beoordelen. Het is de laatste stap in de zelfreflectie, maar niet altijd de belangrijkste. De belangrijkste stap is de afweging, totdat je aan de laatste stap bent begonnen. Als je de afweging fout doet, kun je je voor altijd in een dergelijke situatie bevinden en niet eens toekomen aan de laatste stap. Dus trek godverdomme je conclusies.

Ik had een relatie. In het begin was het leuk, maar we zaten te dicht op elkaars lip. We wonen op dezelfde studenteneenheid en je woont vanaf dag één dat je elkaar kent al praktisch samen. Je kunt nergens 'vluchten'. Ik wil af en toe, en misschien wel vaker 'vluchten'. Ik heb daar verschillende manieren voor. De eerste keer, net voordat het uit ging, gebruikte ik het roken van wiet om te vluchten. De slechtste manier als je het mij vraagt, maar wel de makkelijkste. Grijp gewoon naar de drugs of de drank en je zorgen lijken als sneeuw voor de zon te verdwijnen.

De tweede keer pakte ik het anders aan. Ik vluchtte niet langer als een lafaard in excessief blowen. Ik had er geen zin in om mijzelf de dupe te laten worden van de situatie. Ik zag in dat ik niet schuldig was, iets wat ik de keer daarvoor wel dacht. Mijn geweten knaagde destijds voor niets aan mij en dat is niet goed. Niet goed voor mij, niet goed voor haar, niet goed voor de situatie.

De tweede keer was een status quo. We gingen goed met elkaar om en ik had, net als zij ook ongetwijfeld had, een aantal irritaties. Ik kon ze goed van me afschrijven. Irritaties voeden mij. Het liefst laat ik ze een beetje aanzwellen, om ze vervolgens als een explosie uit mijn pen te laten knallen. Zo ben ik. Ik had graag gewild dat het anders was en dat ik ook al was ik compleet sereen van binnen, als nog los kan gaan op mijn vel papier. Bijna onmogelijk. Het is daarom ook dat ik het uit heb gemaakt. Als de situatie een klootzak vereist die de knoop moet doorhakken, dan wil ik die rol best op me nemen. Ookal vind ik mijzelf helemaal geen klootzak.

Ik vraag jullie daarom één ding. Willen jullie me alsjeblieft irriteren? Al is het maar een klein beetje, ik zorg er wel voor dat de irritatie aan mijn zijde steeds groter wordt. Als een klein wratje op je hiel. Klein maar venijnig. Ik kan niet beloven dat er goed materiaal van terecht komt, maar veel slechter en onduidelijker dan deze uiteenzetting zal het echt niet worden.