Kunstmarkt.

Gisteren zag ik Nicolette Kluijver. Ik deed iets wat ik niet verwacht had van mezelf, maar waar ik wel van had gedroomd. Ik zag haar op 't Spui, tijdens de kunstmarkt en ze had een brede glimlach op haar mond, zoals ze ook altijd op televisie heeft. Ze had haar haar strak naar achteren en ze zei iets tegen een straatmuzikant die heel opzichtig aan het gapen was, toen ik haar kant op liep.

Het liep sowieso iets anders dan ik me had voorgesteld. In mijn ideale scenario liepen wij recht op elkaar af en keken elkaar dan recht in de ogen. We zouden een tijdje tegenover elkaar blijven staan en ons beiden afvragen of degene voor ons het echt was. Na ongeveer een minuut zouden we van de schok bekomen zijn en midden op het plein hartstochtelijk gezoend hebben. Geen straatmuzikant, geen kunstmarkt. Alleen Nicolette en ik.

Zo liep het dus niet. Nee, ik zag haar te laat en mijn hoofd werd in één klap tot pulp gestampt. Ik kon niet nadenken of ook maar een woord uitbrengen en voor ik het wist was zij en het moment voorbij. Ik ging naar een bankje, want ik moest echt even zitten. Toen ik eenmaal op adem was gekomen van de schokkende teleurstelling van daarnet en weer enigszins helder kon nadenken, stond ik op en rende de kant uit waarin zij ook was gegaan. Na twee minuten rennen zag ik haar achterzijde en begon te roepen:
"Nicolette, Nicolette!"
Ze draaide zich om en bleef wachten. Ik liep de laatste paar meter wat langzamer. Bij haar aangekomen, zette ik mijn handen op mijn bovenbenen om uit te puffen. Ze keek me vragend aan.
"Wat is er?" vroeg ze.
"Ik - ik hou van je." stamelde ik, nog steeds buiten adem.
"Wat zeg je?" vroeg ze me. Ik wist niet zeker of ze het niet verstaan had of dat ze verbaasd was over mijn biecht.
"Ik hou van je!" schreeuwde ik, terwijl ik mijn handen omhoog gooide. Verscheidene mensen keken nu van de overkant van de straat naar ons. Ik keek haar met grote ogen aan en ze keek een beetje verbaasd terug. Na tien seconden stilte, kwam die bekende glimlach weer op haar mond en begon ze heel hard te lachen.
"Erg lief van je, maar ik weet niet zo goed wat ik er mee moet." zei ze. Om heel eerlijk te zijn wist ik ook eigenlijk niet hoe het nu verder zou gaan. Mijn fantasie had zich tot het zoenen beperkt en ik had het idee dat ik dat nu beter nog even achterwege kon laten. Ik moest snel wat zeggen of wat doen, want anders zou ze sowieso weg lopen. Denk, Bram, denk.

Ik stapte toch op haar af, maar gaf haar een kusje op haar rechterwang. Ze schrok een beetje en lachte nerveus. Ik had haar overrompeld en ik was oprecht verbaasd over de geslaagdheid van mijn meest recente actie, want ik kreeg geen klap in mijn gezicht. Ik fluisterde in haar oor:
"ik ken je misschien enkel van televisie, maar ogen liegen niet en die van jou vertellen mij dat je het liefste meisje op deze planeet bent." Ze lachte weer. Ik kreeg rode wangen, want wat ik net had gezegd was wel erg cliché, maar ja, als het zijn werk maar doet.

En blijkbaar deed het zijn werk. Ze pakte een pen uit haar tas en pakte eveneens mijn hand. Ze schreef haar nummer op mijn hand en vroeg me of ik haar die avond wilde bellen. Wat er die avond is gebeurd kan ik jullie helaas niet vertellen, omdat ik anders problemen krijg met de agent van Nicolette.