Spartaanse spanning

Op den duur ben je uitgeluld en voel je jezelf van je creatieve bron beroofd. Die toestand kan een dag aanhouden, maar sommige mensen hebben er zelfs hun hele leven last van. Ik heb er gelukkig bijna nooit last van, maar toch vaker dan ik zou willen. Ik voel me er altijd ellendig door en misschien is het ook wel het begin van een vicieuze cirkel. Ik voel me ellendig en schrijf dus niks of échte poep wat niemand wilt lezen óf ik schrijf goeie dingen, waar ik me goed over voel en dat resulteert in het schrijven van meer goede dingen. Als ik me ellendig voel of als ik wat lusteloos ben, dan ga ik ook automatisch filosofischer nadenken, met een sombere ondertoon. Ik weet dat ik dat niet moet doen, maar toch doe ik het. Ik kan dan wel geweldige gedichten over de liefde schrijven of over het ultieme geluk als ik mij in die toestand bevind. Ik kan dan mezelf en jullie voor de gek houden, over die gave beschik ik en daar ben ik heilig van overtuigd. Alleen zie ik niet in waarom ik mezelf voor de gek zou houden. Ik hou mezelf al zo vaak voor de gek. Ik praat mezelf verliefdheid aan, terwijl ik het niet voel bijvoorbeeld. Ik voel me schuldig als ik voor mezelf kies, terwijl daar totaal geen reden toe is. Ik hou jullie vaak nog niet half zo veel voor de gek als ik mezelf voor de gek hou. Ik praat mezelf aan dat ik niet gemakkelijk genoeg een meisje kan krijgen, ondanks dat ik er goed uit zie. Ik hou tegen mezelf vol dat er van al die dromen en ambities helemaal niks komt en dat ik uiteindelijk terug in Zeeuws-vlaanderen terecht kom en daar mijn dagen zal slijten als een cassiere in de C1000.

En daar zit een drijfveer, een angst. Zonder angst kan ik niet leven. Ik dacht vroeger dat je voor niks bang moest zijn om je leven optimaal te kunnen ervaren. Dat is niet zo. Hoe meer angsten je kunt toornen met je lef, hoe spannender het leven wordt. En om heel eerlijk te zijn, ben ik de laatste tijd veels te saai geworden. Ik speel te weinig met mijn angsten. Je hoeft mij echt niet meer op een skateboard te zetten, want die tijd heb ik allang gehad, maar ik heb het over vrouwen. Net als (bijna) iedere andere man heb ik de angst om afgewezen te worden. Ik weet niet precies hoe dat in zijn werking gaat, want die keren dat ik afgewezen werd, ging ik er eigenlijk al vanuit. Nee, misschien is het goed als ik een keer die onverwachte klap in mijn gezicht krijg.

"Wakker worden Bram!" "Je leven berust te veel op zekerheden en wij zijn hier gekomen om jou wereld op zijn grondvesten te doen schudden en je te laten zien wat spanning is." zei het vrouwenlegioen in het Spartaans.

"Oh ok." reageerde ik in mijn gebrekkige Spartaans.

De vrouwen omsingelden me en maakten de kring die ze om me heen vormden steeds kleiner. Ik keek vluchtig om me heen en zag al die boze, bijna agressieve blikken. Grote vrouwen die hun speren in aanvalspositie hielden. Ik kreeg bijna geen adem meer toen de vrouwen de kring niet meer kleiner konden maken. Ze deden de arm waarin zij de speer vasthielden naar achteren en ik verwachtte ieder moment een regen van speren in mijn lijf te voelen en ik kneep mijn ogen dicht. Niks. Na tien seconden nog steeds niks. Zouden ze een spelletje met me aan het spelen zijn? Ik deed één oog open. Ik zag drie vrouwen voor me en ze stonden helemaal stil. Als vastgenageld aan de grond. Ik deed nu ook mijn andere oog open en keek achter me. Alle vrouwen stonden in dezelfde, versteende positie. Ik slaakte even een zuchtje van opluchting. Ik stond op en duwde wat vrouwen aan de kant en ging naar school, om een beetje aan mijn Spartaans te werken. Ik had de confrontatie vermeden, maar ik vroeg me wel af waarom ze me niet hadden neergestoken. Ik zal het antwoord nooit weten en voor altijd een saai leven lijden, mits ik thuis een speer kan vinden.