Een pakje peuken

“Ik had laatst een potje nodig om geld in te stoppen.”

“Oh ja?”

“Ja, mijn broertje woont sinds kort bij mij, omdat hij nog geen kamer heeft in Amsterdam en nog een beetje te jong is om op zichzelf te wonen, dus ik krijg geld van mijn lieve moeder om daarvan boodschappen te doen.”

“Uhu”

“En aangezien mijn broertje nog geen studiefinanciering krijgt voor zijn ambachtelijke studentenleven, leek me dat niet meer dan terecht. In ieder geval toen ging ik even rond kijken op mijn kamer of ik iets geschikts kon vinden.”

“Maar?”

“Nou, in eerste instantie kon ik niet echt iets goeds vinden, totdat ik op mijn bureau keek en daar stond een afsluitbaar glazen potje er zaten alleen peuken van sigaretten in. Veels te oude peuken overigens, ik had ze er allang uit moeten flikkeren en dat ding om moeten spoelen, maarja.”

“Dus toen heb je verder gezocht naar iets anders?”

“Nee, nee, ik heb die peuken er uit gehaald en het geld er gewoon in gestopt.”

“Vind je dat niet een beetje smerig? Dat je geld naar peuken stinkt?”

“Ik weet niet zo goed wat ik er van moet vinden, maar het punt is dat het feit dat dat boodschappengeld naar peuken stinkt me heeft geholpen. Op een indirecte manier weliswaar.”

“Hoezo dat dan?”

“Nou, ik had mijn broertje om een pakje peuken gestuurd in de supermarkt en ik dacht dat ze daar wel zouden geloven dat hij oud genoeg was.”

“Niet dus?”

“Nee, ze vroegen om zijn ID, die hij slim genoeg ‘was vergeten’, máár zei hij: “ik rook zo veel dat zelfs mijn portemonee naar rook stinkt, het gaat praktisch door al mijn kleren en het leer van mijn portemonnee heen.”

“Zei hij dat echt?”

“Ja, in ieder geval wel iets in die trant.”

“En toen?”

“Toen haalde hij een briefje van tien euro uit zijn portemonee die eerst in het potje had gezeten en hield het onder de neus van het meisje dat achter de sigarettenbalie stond, die haar neus afwende en hem snel een pakje sigaretten gaf.”

“Echt waar?”

“Nee, natuurlijk niet.”