Inkijk

Ik zal je een kleine inkijk geven in de situatie waarin ik mijn teksten of gedichten schrijf, omdat het, naar mijn mening, onontbeerlijk begrip zal opleveren over hoe mijn werk tot stand komt. Ik typ altijd achter mijn computer, die zich bevind tegen het raam aan, wat mij de mogelijkheid geeft om naar buiten te kijken. Ik zie buiten regelmatig mensen voorbij lopen en bij mij naar binnen kijken, waarschijnlijk omdat ik een van de weinigen ben die regelmatig zijn gordijnen open heeft, tegenover anderen die ook op de begane grond wonen en halsstarrig hun gordijnen dicht houden. Ik vertaal dit niet alleen naar mijn schrijfwerk, want ik schrijf voor een publiek, iets wat zich aan me voorbij trekt, maar ik ook wil aanspreken. Ik vertaal het ook naar kinetische uitingen, meestal in de vorm van dans. Als ik lange tijd aan de studie zit begin ik vaak, geïnspireerd door mijn muziek, met dansen, midden in mijn kamer. Mensen kijken er raar van op of kijken weg als ze zien wat ik aan het doen ben, maar het lokt in ieder geval reactie uit. Net als die keren dat mensen me zien masturberen achter mijn computer omdat ik even geen zin had om mijn gordijnen dicht te doen. Over het algemeen keken de mensen die dit mochten aanschouwen snel weg overigens en dat doen ze nog steeds. Ik dans op papier, maar ik blijf me altijd bewust van mijn publiek en misschien was dat wel anders geweest als ik op de dertiende verdieping had gewoond en er nooit mensen voorbij mijn raam waren gelopen. Het is in mijn ogen belangrijk om de connectie te leggen tussen de fysiek en de abstracte wereld die ik beschrijf in mijn verhalen, omdat het me meer inzicht geeft in mezelf en mijn onderbewuste beweegredenen. Ik schrijf in eerste instantie om mijn ‘ei’ kwijt te kunnen, maar de vorm die het aan neemt, zou wel eens heel erg beïnvloed kunnen zijn door de situatie waarin ik mijn teksten schrijf. Het is moeilijk om dit te kunnen staven, omdat ik altijd laag bij de grond heb gewoond, maar misschien dat als ik inderdaad hoger had gewoond meer over zweverige onderwerpen had geschreven en niet zo direct naar een publiek was gericht. Het zou ook kunnen zijn dat het publiek wat ik voor ogen heb in mijn hoofd zit en dat ik dit nu concreet probeer te maken door vast te stellen waarom bepaalde eigenschappen van mijn schrijven zich manifesteren en andere niet. Het hoeft niet zo te zijn dat alles wat ik doe of zeg een reactie is op mijn omgeving, omdat er bepaalde dingen in mij ook echt ‘zelf’ zijn, maar dat klinkt in mijn oren zo onwaarschijnlijk. Het klinkt veel waarschijnlijker om te stellen dat het inderdaad zo is dat ik dans naar de pijpen van mijn voorbijgangers, maar tegelijkertijd ben ik degene die zelf invult hoe ik dat doe en wanneer ik dat doe. Wat dat betreft werk het maar als een machine waarin de verwachting van anderen wordt gestopt en er vervolgens iets uit komt. In mijn geval zijn dit geniale stukken tekst en hier en daar zit er ook nog een filosofische opsteker in verwerkt waar je even bij stil moet staan.