Mijn manifest

Ik wil graag mensen overtuigen met mijn teksten. Iedere schrijver wil wel iets overbrengen aan zijn lezer, zij het maatschappelijke denkbeelden, of een goed gevoel, overdracht vind er altijd plaats. In dit geval probeer ik toch zo veel mogelijk op maatschappelijke bewustwording te zin spelen. Indien ik mijn huidige lezers weet te overtuigen, hoop ik daarna breed maatschappelijk draagvlak te krijgen, zodat er uiteindelijk een verandering kan plaats vinden. Een verandering die betrekking heeft op bestaande denkbeelden over bepaalde bevolkingsgroepen bijvoorbeeld, waar ik me allereerst op zal focussen in dit manifest. Ik kan natuurlijk niet alle bestaande beelden in één keer veranderen door een enkele tekst. Dit vereist een grotere structuur van teksten, waarvan iedere individuele tekst over één bepaalde bevolkingsgroep, of een ander onderwerp, zal gaan. Ik begrijp dat sommige mensen dit als controversieel en/of subversief zullen ervaren, maar daarom schrijf ik de teksten ook. Ik wilde er ten slotte nog aan toe voegen dat ik mij niet zal beroepen op empirisch verworven bewijzen, maar puur zal inspelen op de menselijke logica. Dit doe ik omdat de essentie van mijn betogen dan beter naar voren zal komen en omdat het op deze manier voor iedereen toegankelijk en begrijpelijk blijft.

Ik wilde dit manifest graag beginnen met de pedofielen. Deze groep is al lange tijd, en nog steeds, structureel de grond in geboord door de publieke opinie. Dit komt voornamelijk door een gevoel van angst die de maatschappij pretendeert te hebben. Pedofielen worden vaak gezien als een gevaar voor de maatschappij, terwijl ze slechts een individueel gevaar lijken te vormen. Het gaat om lust jegens kinderen en vaak ook alleen maar het verlangen om veel met kinderen om te gaan op een niet seksuele manier. Die kinderen hebben ouders en laatstgenoemde zijn vaak bang en niet de kinderen. Iemand zou kunnen suggereren dat weeskinderen gebruikt zouden kunnen worden als jonge prostituees voor pedofielen, maar ik denk niet dat ik hoef uit te leggen waarom dit onethisch zou zijn.

Op dit moment regeert de angst en waar deze regeert worden onverstandige besluiten genomen. We besluiten om pedofilie te criminaliseren en daarmee wordt het onderwerp ook direct onbespreekbaar gemaakt. Wat overigens niet onbespreekbaar is en zelfs ruim in de populaire media naar voren word gebracht is het verlangen naar de eeuwige jeugd. Het kan zijn dat die angst ook daar een beetje vandaan komt. We willen allemaal nog niet dood, we willen het liefst zo lang mogelijk blijven leven op een zo gezond mogelijke manier en daarom verlangen we het meest naar hetgeen wat het verst van de dood af staat, de jeugd.
Iedereen verlangt er naar, maar vaak gunt men het andere mensen niet. Zeker niet als dat verlangen concreet wordt gemaakt in de vorm van seksuele handelingen. Dan wordt het bestempeld als onacceptabel en verstopt in de kast der taboes. Dit lost het probleem natuurlijk niet op en uiteindelijk moeten we toch zoeken naar een oplossing die voor beide partijen voldoening geeft. Er moet geen angst zijn voor een getraumatiseerd kind of, aan de andere kant, moet iemand die seksuele gevoelens koestert voor kinderen, gewoon op straat kunnen lopen zonder besmeurd te worden met scheldwoorden of vuisten.

Als pedofielen meer de kans krijgen om in het openbaar te treden met hun probleem, wat overigens door socioculturele denkbeelden is geconstrueerd en niet door pedofielen zelf, dan kan er samen naar een oplossing gezocht worden. Op dit moment word de discussie over de hoofden van degenen over wie het gaat gevoerd en dat is bij andere maatschappelijke misstanden niet het geval. Straatjongeren krijgen straatcoaches, ex-criminelen krijgen reclasseringsambtenaren en pedofielen worden alleen verplicht naar een dergelijke ambtenaar te gaan, als ze reeds een zedendelict hebben gepleegd. Dat lijkt me een beetje laat. Het lijkt me ook niet dat een reclasseringsambtenaar net zo goed in staat is om een moordenaar terug de maatschappij in te krijgen als een pedofiel. Ik ga er dan wel vanuit dat een dergelijke moord is gepleegd vanuit een emotionele en niet psychische motivering. Pedofilie lijkt mij een psychische ‘afwijking’. Het lijkt me erg onwaarschijnlijk dat de beweegredenen van een pedofiel zich in eerste instantie bevinden in het emotionele spectrum. Vroeger seksueel misbruik waarvan de pedofiel zelf slachtoffer is geweest kan een belangrijke factor zijn, omdat er dan waarschijnlijk wraakgevoelens mee spelen. Aan de andere kant lijkt dat me niet dat dit de doorslaggevende factor is, je bent nu eenmaal niet wat er met je gedaan word. Het kan je zeer sterk beïnvloeden, daar wil ik geen afbreuk aan doen, maar uiteindelijk kies je zelf wat je doet en wie je bent speelt daar een belangrijke rol bij.Het lijkt me daarom ook niet zo raar dat veroordeelde pedofielen een erg grote kans hebben om wederom in de fout te gaan. De focus is te vaak gelegd op wat pedofielen doen of dreigen te gaan doen, zoals vaak gesuggereerd word, maar er is nooit aandacht voor de kern van het probleem, namelijk hoe pedofielen zijn. Willen we van het bestaande beleid af en zijn we met zijn allen bereid om de angst van ons af te gooien, dan kunnen we eindelijk het probleem bij de wortels aanpakken.