Ik staar de ogen uit mijn kop
Spui,
‘Ik toren torenhoog boven iedereen uit.’ En hij flapperde wild met zijn armen heen en weer, terwijl hij midden op straat stond. ‘Zullen we er dan nog maar één draaien’ , vraag ik. ‘Ja’, want er is gisteren een lichte vorm van kinkhoest bij me geconstateerd en de wereld moet veel zwaarder worden, anders ben ik bang dat ik te ver omhoog vlieg. Mijn handen beginnen te zweten en ik houd ze voor mijn ogen. Mijn gezelschap kijkt me verbaasd aan. ‘We roken er nog een’, zeg ik. ‘We roken er nog één.’
Hij is de maker
Do you want your heart
Gisteren zag ik Nicolette Kluijver. Ik deed iets wat ik niet verwacht had van mezelf, maar waar ik wel van had gedroomd. Ik zag haar op 't Spui, tijdens de kunstmarkt en ze had een brede glimlach op haar mond, zoals ze ook altijd op televisie heeft. Ze had haar haar strak naar achteren en ze zei iets tegen een straatmuzikant die heel opzichtig aan het gapen was, toen ik haar kant op liep.
“Als het eenmaal begonnen is met binnen te regenen, zal het buiten niet meer stoppen.” (Niets hé)
De status quo waarin mijn verhouding met mijn ex-vriendin zich bevond, bood mij een bron van inspiratie. Door mijn toedoen is deze bron leeggelopen. Ik heb de beslissing genomen en er een tijdje geleden een punt achter gezet. Een dikke vette punt wel te verstaan. Daar ga ik verder niet over uitwijden. Over mijn vermoedens waarom die status quo inspiratie opleverde, ga ik wel het een en ander vertellen.
Ik reken mezelf rijk
Op den duur ben je uitgeluld en voel je jezelf van je creatieve bron beroofd. Die toestand kan een dag aanhouden, maar sommige mensen hebben er zelfs hun hele leven last van. Ik heb er gelukkig bijna nooit last van, maar toch vaker dan ik zou willen. Ik voel me er altijd ellendig door en misschien is het ook wel het begin van een vicieuze cirkel. Ik voel me ellendig en schrijf dus niks of échte poep wat niemand wilt lezen óf ik schrijf goeie dingen, waar ik me goed over voel en dat resulteert in het schrijven van meer goede dingen. Als ik me ellendig voel of als ik wat lusteloos ben, dan ga ik ook automatisch filosofischer nadenken, met een sombere ondertoon. Ik weet dat ik dat niet moet doen, maar toch doe ik het. Ik kan dan wel geweldige gedichten over de liefde schrijven of over het ultieme geluk als ik mij in die toestand bevind. Ik kan dan mezelf en jullie voor de gek houden, over die gave beschik ik en daar ben ik heilig van overtuigd. Alleen zie ik niet in waarom ik mezelf voor de gek zou houden. Ik hou mezelf al zo vaak voor de gek. Ik praat mezelf verliefdheid aan, terwijl ik het niet voel bijvoorbeeld. Ik voel me schuldig als ik voor mezelf kies, terwijl daar totaal geen reden toe is. Ik hou jullie vaak nog niet half zo veel voor de gek als ik mezelf voor de gek hou. Ik praat mezelf aan dat ik niet gemakkelijk genoeg een meisje kan krijgen, ondanks dat ik er goed uit zie. Ik hou tegen mezelf vol dat er van al die dromen en ambities helemaal niks komt en dat ik uiteindelijk terug in Zeeuws-vlaanderen terecht kom en daar mijn dagen zal slijten als een cassiere in de C1000.
Keer op keer moet ik weer aan d'r lijve ondervinden hoe moeilijk het is om niet in moralistisch voorgekauwd gezeik te verzanden. Simpelweg omdat de literaire regel bestaat dat je er niet vanuit mag gaan dat je lezers totale randdebielen zijn. Het is moeilijk om daar niet vanuit te gaan, terwijl je weet dat het wel zo is. Ik zal je eens een goeie vraag stellen. Waarom zit je anders met je stomme kop naar dat schermpje te staren? Echte literatuur vindt je toch op papier en niet digitaal? Nou moet ik heel eerlijk bekennen dat ik bijna alles eerst met pen uitschrijf, alvorens het op mijn blog te plaatsen. Weet je waarom? Omdat ik hoop dat ik het later voor veel geld kan verkopen. Echt waar. Ik zal geen mooi weer voor mijn trouwe lezers spelen, want ik vertrouw er op dat deze informatie bij jullie in goede handen is en dat jullie het niet zullen doorvertellen. Mocht je dat toch doen, dan werkt het alsnog in mijn voordeel, want dan krijg ik meer naamsbekendheid. Naamsbekendheid die zich zal laten uitbetalen in keiharde knaken, want ik ben net als God. Ik heb altijd geld nodig.
Ik werd vanmorgen verschrikt wakker. Iets in mijn broek was kopjes aan het geven en ik wist dat als ik niet snel naar de w.c. zou gaan dat zich Tsernobyl in mijn bed zou manifesteren. Daar had ik geen zin in, dus ik klom snel van mijn hoogslaper naar beneden en nam plaats op het maagdelijke porselein. Ik nam het er maar van, want ik was toch vroeg op en ik moest pas om 10 uur op mijn werk zijn. Na een ruim kwartier stond ik op en draaide me om, om even de schade te inspecteren. Naast een grote hoeveelheid stront vond ik nog iets anders op het scheitinspectie-verhoginkje, namelijk een heel klein boekje. Ik pakte het boekje op en spoelde het af, want ik moet natuurlijk wel een beetje aan mijn persoonlijke hygïene denken. Ik deed het boekje open en zag op verscheidene bladzijden de titel: 'lief dagboek.' Ik was verrast en kon niet direct plaatsen wie de auteur van dit dagboek kon zijn. Er schoten me allemaal potentiële auteurs binnen, zoals een lintworm of een anderssoortige parasiet. Ik raakte een beetje in paniek en begon voorin in het boekje te lezen, zodat ik mijn angsten dan wel kon bevestigen en actie te kunnen ondernemen dan wel kon ontkrachten en op de w.c. kon genieten van een stukje darmstelstel-literatuur.
Had ik maar een machinegeweer,
Dit is Sjon. Sjon houdt van sneakers. Het liefst Adidasjes, maar mijn Puma's vindt hij ook wel leuk. Hij heeft zelf old-school hi-top sneakers in het wit. Die droeg hij toen ik hem voor het eerst ontmoette. Hij had ze een tijd terug gekocht op de markt. Op de markt zijn ze een stuk goedkoper dan in de winkel, dus waarom zou je meer betalen dan nodig is vroeg hij me laatst. Iets waar ik niet direct het antwoord op wist. Ik stond zogezegd met mijn mond vol tanden. Iets wat Sjon niet meer kan zeggen. De high-tops zijn lekker stevig en dus goed voor zijn enkels, want die zijn een beetje zwak. Ze passen ook overal wel goed bij vindt hij zelf. Hij heeft ook een ander paar Adidasjes, die hij trouwens ook op de markt heeft gekocht. De Albert Cuyp markt overigens, in Amsterdam. Ze zaten wel goed toen hij ze paste, maar er stonden allerlei rare dingen op. Dingen die hij assocïeerde met het moderne en het jeugdige. Iets waar hij zich niet van distantïeert, maar waar hij zelf niet actief meer aan deel hoeft te nemen. Aan al die poeha. Hij heeft ze daarom maar zilver gemaakt met schoenpoets. Iets waar ik zelf niet op gekomen zou zijn, maar waar ik zeker aan zal denken als ik ooit sneakers tegen kom die wél lekker zitten, maar er niet zó leuk uit zien.
heet. Máár het meest van alles zou het verhaal draaien om het feit dat ik zo'n ongelovelijke durf heb en daarom fantastisch ben. Dat is het hele doel van mijn actie en ik hoop dat jullie bewustzijn daar ook doordrenkt van is. Je zult maar van me aan moeten nemen dat ik geen onzin praat en het enige bewijs wat ik je kan aandragen is deze en nog wat andere foto's van Sjon.
