On relation ships and love particularly

I will write about the writer as a character later, for now I must reply on love.

You (Bram) are free to interpret this critical response to your post as a statement of love and affection. First of all, I must say I might have misinterpreted some of your statements, please don't enrage if you find my response unfitting.

I found your definition of a relationship as 'an agreement of two people to call eachother boy-/girlfriend' very strange. You return to the notion of literal 'agreements' a number of times in your post. Such an agreement (whether explicitly stated or unconsciously assumed) seems to entail specific cost/benefit relations and an agreement to exchange certain affections. Although I can see how this works, I do not think this is very informative when considering your own, personal relationship and your affections towards another person; in fact I think that this way of thinking prohibits what I would call a desireable relationship, without even giving a correct picture of love, but I return to that later.

People can have a 'relationship' without making any agreement to call eachother boy-/girlfriend, as they do in some cultures where people enter arranged marriages which preclude such designations, but which can equally well entail romance (ultimately) or possibly even 'falling in love'. I do not however want to make cross-cultural considerations and I'll stick to our specific situation; heterosexual, kaukasian males etc.

A pleasant relationship (at least the kind that I desire), and I hope you agree, is always coincidental with what I call mutual love. I don't want a relationship with someone who doesn't love me etc.

I believe that, although relationships and love can share many features between individuals, couples, cultures etc., there is no set of specific features that must exist between people in order for these people to be in a 'relationship' or to be 'in love'. Many love affairs involve sex, some don't. Many (most, almost all?) love affairs involve intense feelings of affection (in the broad sense). However, I will not argue whith people who say their love involves other or even contradictory features, for our literature (and maybe even our lives) are filled with such stories.

My slightly confused writing signals that I'm fighting to stay out of semantics. I believe a more personal account could clear things up:

I think (and that might be obvious) that the relationships one embarks on, are determined by a person's fundamental desires and beliefs, which are very personal of course. When I was a bit younger, I looked for romance in forms that I would now consider naive and even destructive; romance barred with cliché's of cigarette's, rock 'n' roll, poetry and fatalism. Sometimes I long to be 16 again, but never to act like a 16-year old in this moment. I know the love I want when I see it; many people around me, my age as well as much older than me, enjoy relationships that allow both to flourish for their entire lives.

This could be another cliché (and well, fuck me, then) but I don't see any reason to be cynical and assume that something like that is not possible in my life. I don't have the feeling that people in loving relationships are fooling themselves or the other; I observe genuine affection, commitment, trust, dependence; love, and I laugh in the face of people who stand by and deny what is so clearly there.

Of course, I ask myself what the mechanism of this state (love) is. I assume that evolutionary processes have primed us to love only those who we can expect to 'return' the favor. In evolutionary respect, love is nothing more than a social loan with interest you extend to another person. But the evolutionary proces does not explain the psychological state, only the requisite for it. The picture I have of love is quite simple. It's a feeling which we innately desire, like food*. We can only feel it when another person feels the same way as we.

In order to overcome this paradox we fall in love easily; falling in love is a catalyst that enables us to start sacrificing to and benefiting from eachother. Not in simple commodities such as food or even sex (the value of which is easily calculable), but the gold and platinum of human interrelations; affection, dependence, respect, trust; the stuff that makes two people (feel) better than one. If the other is able to compel me to give these to her, and I compel the other to return them, we will be loving. I do not understand completely why (although I have my suspicions), but my love gives them to me and I, ranking both her physical and mental features very highly, return them with pleasure and intended dedication.

Although this state of love makes a lot of things possible (including even an increase in love, commitment and trust for one's self), relationships can still crumble once started succesfully. If I rely on her too much, she will grow annoyed by me. If she glorifies me too much, I will lose my respect for her. There is no way of predicting the outcome from the start (you can prove this impossibility scientifically), but falling in love is easy enough.

So, I also think love depends very much on the response of the other person, although I'm not sure if we agree in what way exactly. I am personally convinced that you must desire a loving relationship with a person, before either can benefit from it. But when both desire this, both can benefit immensly with only a little bit of saccrifice.

Of course, I can give a cognitive deconstruction of trust, reliance, affection etc.: Intrinsically desireable commodities although without calculable value or predictable returns, but potentiators of large amounts of future value. However, this is not the feeling we have when we love. The colour green is not a bunch of neuronal responses but a percept. The last has not been said in this discussion but even a description of the cognitive mechanism by which an affective state (love) arises is simply not decisive for how to deal with such a state.

* Although some people desire it more than others; like food!

On relationships and love in general;

First of all I want to remark that I previously thought I would never come to the point of writing something on love in this manner. This idea has only come upon me recently, probably by recent events in my personal life. I have, like others I think, for a long time assumed that love is a natural given thing. By doing so, I have asserted that love is the same for everybody and must therefore be experienced in the same ways that I experience it. However, this is a false form of analogy and I realize that now. I want to tell you and I can only tell you what my conception of love is and what role I think it should have in a relationship and how both factors should interplay. This however, must be seen as my conception and I therefore want to stress that I do not have the illusion that I am spreading the absolute truth here.

Let’s first begin with the concept of the relationship, since I have spoken about this before in previous blog posts. From my point of view, a relationship is an agreement between two people, from whatever sex, to call each other boy- and/or girlfriend. That is basically it. That is the theoretical framework which forms a relationship and all the rest which come with that concept are ‘extras’. I just call it extras, but I want it to be perceived as a neutral term, so please keep that in mind. These extras can come about in several ways and are in no way inherent to the concept of a relationship. It might be that these extras are there because of assumptions connoted to the concept of a relationship, but to make things easier I will take an example of such an extra. I will keep it simple and I will take sex as my example.

Whenever I endeavor in a relationship I more or less expect that I will continue to have sex with this person. Actually this is a bad example, because I never start out a relationship with someone I have not had sex with yet. Let’s take a hypothetical example then. Assume that someone starts out a relationship with someone else, called person A and B respectively. Would it be illogical that person A expects to have sex with person B? It might be perceived as being logical, but it actually isn’t for the following reason: no one is someone else’s property. This is a very fundamental given, which many agree with I hope. From this fundamental given follows the following argument; person A cannot decide for person B whether person B wants sex with him or her on a factual basis. This decision is based on assumptions. Even if person A asks person B whether person B wants to have sex with person A, person A must still assume that the person B speaks the truth.

There are many more extras which could pass the revue, but in general I think they all go through the process mentioned above. Sex is a practical thing in which it is pretty easily made clear whether one wants to have it or not, but it becomes more complicated with more abstract notions: notions as commitment, the idea of love and reliance for example. These can only be made clear through a verbal process from both parties wherein equality in a relationship plays a very important role I think. If this equality is disturbed, I think it is very likely that the truth value of the utterances made by both parties concerning these abstract notions will be disturbed as well as a consequence. This will probably lead to wrong assumptions and thus to a misunderstanding of each other when it comes to these, in my opinion, very essential notions.

I will now turn to the concept of love. I first of all want to make a distinction with falling in love, in order to avoid misunderstanding. Falling in love and actual love have little or even nothing to do with each other. It may be the case that one falls in love with a person and eventually will feel real love for this person, but one thing does not necessarily lead to another. Falling in love might be best described as a trick of nature, which enables a person to emotionally bind a person temporarily to another person in order for nature to do its work. Real love however is, unlike falling in love, a construction. On the on-line dictionary it is stated that love is: “a profoundly tender, passionate affection for another person”, but I do not agree with that. The makers of the dictionary assume it to be that way, but that does not make it that way. First of all, you can also love yourself, so the “for another person” should be replace with “for a person”, I think. Furthermore does love necessarily express itself in affection?

I do not think so. I think love can be expressed in many ways, because being affected by someone is merely a feeling. Now I will commence in what I think love should be in a greater sense, so I will enter the realm of my assumptions here. I think love is a repetition of expressions of appreciation towards another person and the recognition of the reception thereof. That sentence was a mouthful perhaps, but I will accompany it with some explanations. Expressions of appreciation can take many forms and under these may fall the dictionary definition, namely passionate affection. I rather do it with words. I do not mean the literal utterance of “I love you” every now and then, but I am rather referring to non-literal things. If I write texts about things in order to share my opinions and views on a certain topic with a certain person or a certain people, that is an expression of appreciation from me towards he or she or them. That, however, is not yet love. Or at least it may be categorized as being blind love. Only until a reaction in whatever sort of way is received, by which the sender can recognize that the sharing of view has come across, true love is reached I think.

In that way I view myself actually only as physically heterosexual, because I love a lot of men as well. This might actually be a practical way to clarify the distinction between the activity of sex and the definition of love. My mother once told me that she would not be surprised if I showed up with a man one day at my parents’ house. I may certainly hope so, because I have done so several times, but she should just not expect me to have sex with that man.

I wrote this particular text for a particular reason, even though I think I am perfectly capable of defining how I view these concepts, I am not able, and even unwilling, to shove my views down anyone’s throat. The reason is actually to make these concepts clearer for myself and to persuade people to think about the assumptions they make when regarding such essential concepts. I have shared my views and opinions and this was my expression of appreciation towards you dear reader. Remember though that I do not necessarily love you. This can only follow from your reaction and my evaluation and possible appreciation thereof, but I usually assume that these are written with the best of intentions.

Now about the role of love in a relationship, or at least what I think what role love should have in a relationship. The description I have given of love should be the core of any good relationship you have with another human-being. If there is no appreciation from and towards the other person with whom you have the relationship with, then it does not make much sense to continue having this particular relationship. I want to stress at this point that appreciation is not the same as agreement. I often disagree with other people, but that does not mean that I do not appreciate their input. This is an essential difference. I usually appreciate it when people do not agree with me, because that gives me more inspiration usually. Love does not have to be more than that, yet that is already a lot. All the rest, the possible extras, such as sex and commitment in whatever degree, are not self evident, but assumed. If these assumptions happen to be exactly the same from the perspective of both parties, then there is no problem, at least not on the basis of these notions. On the other hand if these assumptions are not the same, then a problem is bound to show up. This can only be resolved in two ways; either ignoring the problem or resolving the problem. I prefer the latter one more and more and therefore I like to choose the path of words.

Ik kleed je uit.

Ik ga naar de w.c. Ik kleed me uit. Ik ben naakt. Ik kleed je uit en schil alles van je af. Ik trek je aan. In jou vind ik vele slierten en geuren. Het moest er van komen. Het moest gebeuren. Ik trek je uit. Trek maar niets van mij aan. Je wilt niet weten wat je er zult vinden. Ik heb al mijn kinderen vermoord. De babyziektes zijn er uit en de volwassenen zijn er in gekropen. Het is een ware zonde. Ik heb het niet verzonnen. Ik durf het niet te verklaren, maar diep van binnen zit het in ons allen. Ik wil mijn leven niet vergallen, maar het is te vergeefs. Er heeft nooit iemand in een lege huls geleefd. Dat zal het ook nooit doen. Geef je hart, je ziel en je poen. Je bent mijn bezit en ik niet die van jou. Alleen als ik in je kruip. Je slierten ontaarden zich in empathie, maar dat kan ik niet aan. Ik wil alleen maar mezelf zijn. Geen deel van mij mag zich onderscheiden. Het zou eeuwig zonde zijn. Ik hou vast aan de dingen die ik heb. Ik ben een materialist pur sang. Haal me op en neem me en neem alle kinderen van me af. Ik zou er toch geen raar mee weten. Je pakt me vast en slaat me neer. Het kan zo maar gebeuren. Ik heb het wel vaker mee gemaakt. Het slaat nergens op. Behalve op mij. Ik kan er niet veel mee, maar ik heb dan ook nooit bestaan. Alles gaat toch op een keer ergens naar toe. Ontken het maar niet. Ik kan in je ziel kijken, in je huid kruipen en al je slierten ontrafelen, want wij zijn eigenlijk helemaal niet zo anders dan we eigenlijk op dit moment denken. Ik denk als jou, maar toch net even iets anders. Ietsjes beter waarschijnlijk. Relatief gezien maakt het niet uit. Ik exploiteer jou toch wel, net als jij mij. Ik mag het graag zo zien. Zuig maar aan me. Heus het doet geen pijn. Ik zal er van genieten en je krijgt er een hoop voor terug. Aandacht. Of liefde. Kies maar. Maar je mag niet allebei kiezen. Het ene sluit het andere wel uit. Ik verlang naar dingen die ik niet kan krijgen. Een snoeptrommel boven op de kast. Ik ben te klein. Te klein om het te kunnen bevatten. Om van alle snoepjes te kunnen eten. Dan wordt je toch veels te dik. Ik ben reeds een ontzettende papzak. De dokter is heel boos op me en ik op hem. Het is een gore klootzak en hij moet zich niet mijn zaken bemoeien. Als ik weelderig wil sterven mag ik dat zelf bepalen. Alles moet maar in leven gehouden worden, wanneer mag er weer eens gestorven worden? Ik maak al mijn kinderen dood. De dokter had een doktersverklaring en ik had de mijne. Ik had ook het laatste woord. Had hij niet van terug. Ik liep weg en kwam nooit meer terug. Ik pakte een trapje en at van alle snoepjes. Ik was slim genoeg om te krijgen wat ik wilde, maar was niet slim genoeg om te beseffen waarom ik het wilde. Alle snoepjes hebben me uiteindelijk niets opgeleverd. Oh ja, toch wel. Ik zou de kaars ook aan twee kanten moeten branden, maar dat doe ik niet. Of toch wel. Alleen kan ik dat alleen bepalen in retrospect. Dat zei de dokter ook. Als je er op terug kijkt zul je er vast wel heel slecht over voelen. Dat doe ik ook. Want ik heb vreselijke honger en ik net zo goed niet naar de lul kunnen luisteren en meteen naar de Burger King kunnen gaan. Ik steek mijn hoofd in al jouw zonden en al je wonden en je laat me alles zien. Je bent een goedkope slet van tien. Ik heb je vader en mijn kinderen vermoord. Ik had een keer niets te doen en ik had honger en je moet toch wat op je vrije dag. Lekker een AOW trekken omdat ik niet kan werken. Ik kan niet werken omdat ik zo’n luie papzak ben. Kan ik ook niet veel aan doen. Ik zeg altijd maar dat ik een nare ziekte heb. Waar ik heel geil van wordt. Vinden ze leuk. Snappen ze niet. Echt waar? Ja, echt waar. Ik weet alleen niet of het door de ziekte komt. Ik ben het gewoon. Neuken? Nee. Ok. Andere keer misschien? Nee. Ok. Dan kunnen we toch ten minste hand in hand lopen door het park. Ik liep en liep en uiteindelijk was ik veertig kilo afgevallen. Dat was een opluchting. Ik at snel nog wat, om me minder leeg te vullen. Je hield me niet tegen. Ik was mezelf. Jij trouwens ook. Ik had zin om in je te kruipen en me te wikkelen in al je slierten. Ik zou me gevangen voelen, maar ook warm, soms althans. Ik weet het niet. Ik kan het niet. Ik verdrijf alles wat dicht bij komt en je tralies op mijn huid voelen heel koud aan. Wat wil je nu van me? Je wilt me onvoorwaardelijk. Dat kan helaas niet, want zo zijn we niet getrouwd. Niet dat we ooit getrouwd zijn, maar zo zegt men dat nu eenmaal. Kijk maar eens in het woordenboek. Leer je vast nog wel eens iets van. Je kunt me maar beter niet vertrouwen overigens. Ik ben een klootzak. Ik ben een moordenaar. Ik heb al mijn kinderen vermoord. Ik word niet graag gestoord. Ik ontplooi mezelf en daar heb ik anderen voor nodig? Ik weet het niet. Ik kan me er geen raad uit.

Arrogance and Pretence

In writing you should never express emotions of weakness. Never take a position that invites to be flexed or shows your availability to be controlled. This will attract (conciously or subconciously) scorn from the reader, repulsion, boredom and worst of all; disinterest in you as the writer (me).

The most obvious and also most radical manoeuvre is to always write in character. I am the writer, who’s disposition is a construction. You are the reader, my subject. I penetrate you not directly, but through my disposition. This literary condom protects me from your disease; your opinion. I am unaffected. But you, dear reader, I can scar you; fuck you up. Maybe I will not, but it is a possibility worth contemplating on my part. The writer is unfuckwithable, untouchable even; an extatic emulsion of cultural molecules contained in metaphysical diamond.

I do not prepare for criticism. I do not respond; I reflex through the sublime, postmodern irony that has haunted social science for several decades, but of which even the ancients were aware. I absorb anything you say through the relationship between me and my character, while your words become tools to deconstruct you.

I am sure many of you understand this and agree with this. Others will be annoyed but at loss for proper counter-arguments. However, I will not dabble with you in discussion of the above. It is a position I have tried to counter myself (although unsuccesfully) not only because it is perverse (because a position of absolute power is taken by the writer on the grounds of arrogance as much as of fear), but also because there are serious practical problems with deflecting arguments through absolute, reflexive and recurring irony.

If there is interest I will (at some point) post and discus these problems, of which your opinion would honor me. Untill then, I’ll just leave this here.

Chomsky and Marx in a cock-fight.

The creative consequence of Chomsky and co. Take out the laundry and throw it out, it will happen in predictable patterns. It is innate they say, I say ‘nay’. Who is going to clean it, I don’t know. No one can come up with definite answers. Luckily, because that would be a dangerous thing to do. Don’t make it too conclusive. Watch out for what you assert, cause it might hurt. In the end anyway.

Marx was your master and tutor. You couldn’t live without such revealing doctrines, could you? I do not think so. I couldn’t imagine how that would work inside your head. I picked her up. She had a slightly dark skin and her body was shaped as that of a bee. A bee’s body. I love it. Her dress was slightly yellow. With black stripes? No. Don’t push it to the edge. Don’t push me over. I want to be your four-leafed clover. I know I can. I am your lucky charm. Charming isn’t it?

I picked her up and she knocked me down. Lying. Down, down, down. C’mon baby. Yes I know. Give it to me. Hands off. No, not there. Oh yes. That is the way to do it. To do what? The activities you exploit and from which I derive so much pleasure. It is getting nearer and nearer. The curtains soon will fall and you will be stark naked. The crowd laughs. It never does. Only out of ignorance. It doesn’t know what it is saying. You talk laughter. Incomprehensible ways which cannot be marked by any significant meaning, at least not as such.

A red rush rumbles through my room. I cannot imagine that I have done it all in such a small amount of time. You crawled inside my head. No you didn’t. I put it there. Have I done so? With justice? Was I allowed to? I don’t know. It was unovercomeable. It’s my psyche. There she crawls. The other woman. The complete stranger. With a body as an hourglass. The last minutes were streaming away and I covered myself in a big pile of sand. Zand erover. No. I can never forget. I am as I am supposed to be and there is not even me who can change that. Is there? You are me, aren’t you? Do not deny it. I am your mirror as you are mine. Society. It is neither a friend nor a foe, it is just it.

Be that is it may, it may not be as it used to be. That is a good thing. I am happy now, relieved. Exhausted, a bit, inspired by things which I connected and left out. It left too few out. It was supposed to be just that. Just what? Everything. Scatterbrained I was and still am. There is nothing I can do. She came crawling up to me and it was in a dream, so it’s all about me. I was crawling up to myself, making love to me, admiring me. It was great, spectacular, but eventually the curtain would fall. I hung it up again this morning, but I left it wide open, so everybody could look in. I waved at them, they waved back, not all. That is a good thing. I don’t want everybody to wave back, where would they have picked the courage from. It doesn’t lie around on the street.

Courage can’t cope with cannibals. We all eat each other. Don’t deny, just give in. It is most amusing to devour. Read them, let them write. If someone doesn’t write you may just assume that they don’t have anything interesting to say. Do not drag and do not brag, at least not too much. Bragging is a form of gagging. I sticked my penis in her throat and heard her gurgling. To think that was me. I never choked. Cock. Courage it takes. Give ‘em that, won’t you? I know I would, but I don’t have the courage. Not to say it, but to do it. It’s absolutely horrifying. Disgusting. Nature has no intention and neither have I. Do I? I want to leave a big fat slip mark in my social diaper. Let’s not go there.

Let’s have a look over here. I assume it to be much more interesting. It is never finished. It doesn’t have to be, because it is not meant to be that way. Marx squirted you in your face and said, this is meaning, here swallow it, without these weird signs on the sides, you know what I mean. I wanted to ask him what I meant, but my face and mouth were filled with meaning. Fuck. She was actually sucking my dick. She was so tight, I would notice later. Isn’t that just grand. That’s what she said! Cheapest joke in the book. C’mon you can do better than that. I trusted ever so hard and broke everything in the room. Goddammit I said with clenched teeth. No, not yet. The curtains would fall first and I would flee. For my life, my dignity, my honor or whatever is left of it. It is all gone.

Caught myself chatting to myself lately. You do that more often? Yes, absolutely. It is so stupid. It happens to me every day and I realize it every day and still I am unable to cut it off. It is probably the way I function best. Makes me interesting for myself. Crawl into a corner and be yourself to the fullest. That is what you’re supposed to do. If you jerk off while thinking these thoughts together it will accumulate in your essence. You are the best when you are alone. No. Kill yourself. Just do it. It will definitely make you feel better and if it doesn’t we have something to laugh at. I will be your audience and I will clap and laugh and smile. Smile a satisfied smile. I’ll jerk off on your dead body and kill myself afterwards. That thought keeps me alive.

Koning

Ik ben de heerser van mijn universum, ik ben de keizer van mijn rijk, ik ben de god van mijn religie en ik ben een nietsnut. Maar dat maakt niet uit. Dat laatste maakt helemaal niets uit, want het voegt niets toe aan de discussie, of de vaststelling van feiten. Ik ben een cavia. Het kan. Het kan omdat ik zeg dat het kan. Ik kan ook zeggen dat jij een brein hebt, ook al weet ik dat het niet zo is. Je hebt slechts een machinietje in je hoofd, die impulsen processeert en die omzet in logische acties. Je hebt een ziekte en die ziekte heet menselijke logica. Probeer er maar eens aan te ontsnappen, mensen zullen het niet begrijpen. Je produceert niets anders dan stront, ga maar na. Je bent niet wat je eet, maar je bent wat je doet en wat daar de resultaten van zijn. Je maakt alleen maar stront, dagen lang en af en toe laat je een scheet. Een scheet moet grappig zijn, want anders hebben we helemaal niets om te lachen. Sommige mensen gaan zelfs zo ver dat ze tegen scheten gevoelens van walging uiten. Dat vind ik zo abject. Dit zie ik als een poging om alles maar zoutloos en correct te maken. Correct is alleen leuk als het kapot gemaakt kan worden. Om correctheid maar even stevig bij de lurven te pakken en er keihard op te stampen. Bij voorkeur met je lul. Als je die niet hebt, dan doe je het maar met een voorwerp wat er op lijkt. Al dat gewauwel over dat raketten op penissen lijken en dus mannelijk gedreven imperialisme representeert. Onzin. Een penisvorm werkt namelijk gewoon beter en moet je niet in verband zien met een geslachtsorgaan. Soms is een sigaar gewoon een sigaar. Niet in het geval van Freud, want die was latent homoseksueel. Ik kan het weten.

Modern mysoginisme is overigens een zegening voor de vrouwenbeweging. Als het geen wat je probeert te bestrijden er niet is, valt er weinig te bestrijden. Geweld tegen vrouwen op een massale schaal, zal een equivalente reactie op wekken. Het moet wel visueel wel zijn, helaas, dat betekent veel bloed en losgerukte lichaamsdelen, verminking en dergelijke. Anders vinden mensen het niet interessant genoeg om er op in te gaan. Dan gaan ze gezinnen stichten, want dat is hip. Het is erg hip en erg onnodig. Ik wil geen kind. Een kind kan de tyfus krijgen. Letterlijk. Een kind zou enkel de vorm aan kunnen nemen van een spons die alle informatie die ik in het stop bewaard. Gebeurt dat niet, dan stamp ik het paradepaardje kapot. Dood. Fontanelletje-prik. Cola is ook lekker. Een baby in cola. Als experiment. Kijken of ‘ie weg rot. Denk het niet. Ik dompel mezelf altijd in liters cola. Het plakt, maar je moet mij niet vertellen dat een man en een vrouw niet hetzelfde zijn. Geloof ik namelijk helemaal niets van. Ik heb het zelf gezien. Het is totaal willekeurig. Geef me één reden waarom je niet met iemand van hetzelfde geslacht seks zou hebben en je mag niet zeggen dat het door een natuurlijk gegeven in jezelf komt. Wat blijft er dan nog over? Precies. Niets. Wetenschap is wat dat betreft een wapen. Hoe meer er wordt vast gesteld, hoe meer mensen er op terug zullen vallen. Stel nou dat die eend niet homoseksueel was, maar homoseksuelen zou dood bijten? Wat dan? Hadden we dan op eens wel ingezien dat de mens niets meer met de natuur te maken heeft. Mensen zijn allemaal hondenlullen, dus misschien hebben we toch nog iets met de natuur te maken.

Maar nu over iets anders. Waarom begon ik hier ook al weer aan? Die vraag is voornamelijk voor mezelf bedoeld. Ga ik er van uit dat iemand dit gaat lezen? Doe ik dat eigenlijk niet altijd? Een imaginatief, compulsief publiek. Waarom zou je anders al die woorden intikken. Een structuur maken van je gedachten. Wat bereik je daarmee? Meer structuur misschien. Misschien wel ja. Het kan ook anders. Het kan allemaal wel anders. Als er maar consensus bereikt wordt. Praktisch gezien dan. In je hoofd is het allemaal ok, maar je moet het misschien maar niet naar buiten brengen. Mensen kunnen er aanstoot aan nemen. Dat maakt het wel interessant eigenlijk. Stamp ze voor hun bakkes, houdt ze een spiegel voor. Spiegel kunnen kapot en dan zou het geluk opleveren, is dat zo denk je? Of was het nu slechte seks. Ik denk dat beiden niets, maar dan ook niets met elkaar te maken hebben. Ik heb gruwelijke seks. Als ik seks heb althans. Ik had het laatst. Ik vond twee euro op de grond en toen dacht ik ‘seks’. Dat was de laaste keer dat ik seks had. Geil hé? Ik vond van wel althans. Ik schep genoegen uit toevalligheden. Ik had een droom gisteravond. Over een snoep automaat. Mijn wereld. Jij ook. Ik wil alles in mijn mond stoppen. Goddomme lekker zeg! Er zaten snoep dingen in de automaat. Lekker. Ik pak even mijn schrift erbij want ik ben het kwijt. De gedachte. De droom. Ik ben gedesillusioneerd. Jij ook. Ik snap er niets van. Het schrift zegt dat ik mijn mond moet houden. Hé? Nee. Toch niet. Ik was het zelf. Ik luister nooit naar mezelf. Ik werk mezelf graag tegen. Anders verveel ik me maar. Ik wil verhuizen.

Naar een andere plek.

Boter kaas en eieren. Nee. Het was iets anders. Een automaat. Ik weet het weer. Er dreigden allemaal snoepjes naar beneden te vallen. Goddomme, wat had ik zin om zo’n snoepje in mijn mond te stoppen. Jij zou hetzelfde gedacht hebben. Geef maar toe. Geef jezelf over aan je aardse lusten. Er is niemand die je er voor zal straffen, tenzij je dat zelf doet. Ik ben een alleenheerser. Moet je maar eens op letten. Ik eet die hele automaat op als ik wil. Vieze troep. Jakkie. Het had alleen maar een stomp nodig. Een goed harde stomp tegen de zijkant van de automaat. Komt daar iemand aan. Iemand die ik ken. Tilt die automaat bijna helemaal op. Raar hé? Nee. Geen waarde oordelen vandaag. Ik heb geen zin om dat te doen. Veels te veel moeite, joh. Doe je dat altijd? Hé? Waarom dan? Voel je je daar goed bij? Zou je dat leuk vinden als mensen dat ook bij jou doen? Zeggen ze dat dan tegen je? Dan lopen ze op je af en dan zeggen ze; ‘je bent een vrouw van 21 en je ziet er redelijk goed uit, ik zou mijn piemel wel in je stoppen.’ Of gaat dat subtieler? Waarom zouden ze dat doen? Mag het niet een keer duidelijk zijn.? Wat mij betreft wel. Kijken of de spiegel nog werkt. Ik weet het. Ik ben hypocriet. Jij ook.

Stampt dat meisje met het korte, rood geverfde haar tegen dat ding aan. Ze leek het bijna op te tillen. Ik wist helemaal niet dat ze zo sterk was. Dan te denken dat ik laatst naast haar zat. Ze had me zo kunnen fijn knijpen. Deed ze niet. Volgens mij is ze wel lief, maar ik wil er geen waarde oordeel aan vast plakken. Kut. Al gedaan. Laat maar. Ik geef het op. Er kwam ontzettend veel snoep naar beneden gevallen. In mijn zakken gestopt. Waarom? Weet ik niet. Ik wilde het misschien elders op eten. Freud betasten. Lekker repen in mijn mond stoppen. Kan niet. Abject en infaam, vraag maar aan Bram. Hij weet er alles van. Moet je niet bij mij mee aan komen zetten. Dat zegt hij altijd. Viespeuk. De alfa-viezerik. Vies zijn is soms ook best lekker. Een viezerik heeft ten minste wel een schone ziel. Onzin natuurlijk. Allemaal onzin. Jij bent ook onzin. Sommigen beweren van niet. Grotere onzin is dat. Ik ook.

Er kwam niet alleen snoepjes uit. Er kwam ook nog eens geld in het laatje. Letterlijk. Geld wat je normaal terug krijgt als je er te veel geld in hebt gestopt. Bier voor een euro. Daar kwam het door. Ik heb er geen andere verklaring voor. Zegt het voort. Als een lopend vuurtje. Altijd naar je portemonnee. Laat je recht gelden. Jij bent de consument, dus jij bepaald. Jij betaalt en bepaald. Wat bepaal je dan? Wat er gekocht wordt. Oh. Dat is leuk. En wat doe ik dan als ik niets koop? Het systeem om zeep helpen. Kapot maken. Lekker. Ik wil snoep. Nu. Ik wil destructie in een verpakking. Sodom en gomorra in een doos. Mijn lul. In die kut van je. Die natte, vlezige. Lekker, dingen kapot maken. Het systeem blaast zichzelf op. Hoe? Weet ik veel. Te veel snoepjes. Ik geloof dat ik moet kotsten. Wat mag dat dan wel niet kosten? Wat? Moet ik daar ook al voor betalen? Uiteraard. Je kan er niet aan ontkomen. Ah, kak. Ja, precies. Stront. Je bent niets. Een nietsnut. En ik ben de keizer van mijn rijk, de god van mijn religie. Jij ook.

Iets shockerends

Een tijd terug, iets meer dan een half jaar, om niet precies te zijn, had ik een aankondiging gedaan dat ik iets shockerends zou gaan schrijven en plaatsen op mijn blog. Vervolgens had ik iets geplaatst wat hoogstens vulgair en misschien ook wel grappig over kwam, maar shockerend was het niet en ik denk te weten wat daarvan de oorzaak is.

Shockerende dingen kunnen niet verzonnen worden, ten minste echt shockerende dingen. Als iets zijn weerspiegeling niet terug vindt in de realiteit wordt het al gauw absurd, bizar en ongeloofwaardig. Ik was me er destijds niet vol van bewust en daardoor had ik de illusie dat ik het wel zou kunnen doen. Ik kreeg van verscheidene mensen te horen dat ze het wel goed vonden, waarvoor dank, maar dat het niet shockerend was. Ik had me er op den duur bij neer gelegd, maar bleef wel met de vraag achter: "waarom kan ik niets shockerends schrijven?"

Ik vraag me dat niet zo maar af. Het vindt zijn weerslag in een ander verlangen, namelijk het verlangen om 'shockerend' te kunnen schrijven. Dat is natuurlijk nog geen reden op zich, maar ik ben er nog niet helemaal achter waarom ik dat dan weer wil. Wellicht heeft het te maken met de voldoening die het geeft als mensen hun kaken naar beneden vallen. Dit zie je natuurlijk niet direct gebeuren, maar het zit wel in je achterhoofd als je weg aan het tikken bent. Het is een verlangen die helpt om individuele werken interessant uit de verf te laten komen, maar daarbij kan de spreker geforceerd over komen omdat 'ie door mij in een keurslijf wordt geduwd. Het nadeel er van is dat het moeilijk wordt om langere stukken te schrijven die coherent aan elkaar zitten omdat je niet naar een nabij gelegen 'shockerend' punt kan werken.

De laatste tijd heb ik daarentegen weinig shockerende dingen gezegd, althans, ik heb mijn wellicht controversiële ideeën juist zo humaan mogelijk gebracht, zonder een 'punch in the face' na te geven. Dit stelt mij, denk ik, in staat om terug te komen op teksten en er meer aan toe te voegen, omdat het niet 'af' is. Het blijft een doorlopende gedachtegang die er naar verlangt om verwoord te worden. Onzin natuurlijk, woorden kunnen helemaal niets verlangen, hoogstens verlangen uitdrukken, maar het stelt mij wel in staat om op dingen door te breien. Anderen kunnen er beter op in haken en zo makkelijker uit de tekst halen wat er in zit, zonder dat ze eerst door alle mist heen moeten kijken.

Sommige dingen wil ik nog best verhullen, voor de amusementswaarde, in een dikke laag nevel of woordenpoep. Ik denk zelfs dat een combinatie van beiden erg goed mogelijk is en dat de afweging tussen beiden een belangrijk hulpmiddel zou kunnen zijn bij het schrijven van een goed fictief boek. Als je goed in je achterhoofd houdt wat het grotere symbool van je verhaal zou moeten zijn, kun je makkelijker kleine structuren daar aan vast kleven en dat ben ik ook zeker van plan. Overigens is dit blog-bericht vooral aan mezelf gericht, want het is pseudo-filosofisch geouwehoer waar je waarschijnlijk helemaal niets aan hebt. Dat terzijde, het is je misschien wel opgevallen dat dit bericht ook niet perfect is gestructureerd, maar dat is soms het nadeel van het hebben van een 'scatterbrain'.

Ik zat laatst met een existentieële crisis en vaak na zo'n ding probeer ik me naarstig te focussen op dingen die ik belangrijk vindt, zoals het schrijven van teksten. Alleen maakte die crisis nu dus plaats voor het constant malen van nieuwe ideeën in mijn hoofd die er niet lekker uit kwamen rollen. Ik schrijf ze nu allemaal op en doe waarschijnlijk maar met de helft iets serieus. Het levert in ieder geval iets op. Ik zal zien. Ik laat het je wel weten wanneer er weer iets interessants komt. Oh ja, misschien iets met rood haar.

Alleen thuis en de verscholen geboden in een kinderfilm

Tortelduifjes zijn altijd samen

Hard schreeuwen kan je leven redden

Kralen kettingen kunnen altijd van pas komen

Als je zet dat je van iemand houdt, ga dan op je Knieeën.

Geef altijd anderen de schuld

Weest niet bang om op oude vertrouwde methodes terug te vallen

Doe je voordeel met bekend terrein

Wees innovatief als je mensen pijn wilt doen

Andere mensen zijn eng in het donker

Geloof niet in schone schijn

Mensen die niet praten hebben meestal iets kwaads in de zin.

Blind zijn scherpt de zintuigen

Alleen geld kan mensen er van weerhouden om te leven

Misschien dat genoeg praatjes wel degelijk gaatjes vullen

Een mensenleven kan opgeofferd worden, zolang anderen er profijt van hebben.

Mensen vertrouwen kan je vertrouwen schaden, maar mensen niet vertrouwen geeft je minder vertrouwen.

Duivenpoep schrikt mensen af

Slechte daden zijn niet slecht als je daarna iets goeds doet

Beloof niks dat je niet kunt waar maken

Maak van tevoren een plan als je aan iets groots begint.

Schuw geen extreme middelen

Laat je nooit overbluffen

Beveilig dingen die waardevol zijn

Wees voorzichtig als je uit het raam springt

Onderschat je tegenstander nooit

Je tegenstander is nooit oprecht

Koop bivakmutsen als je iets gaat over vallen

Ga altijd subtiel te werk.

Mompelen betekent niets

Kijk waar je loopt

Graaf nooit je eigen graf

Gereedschap kan ook tegen je werken

Zorg dat je kast is opgeruimd om ongelukken te voorkomen

Schroom niet om het licht aan te doen

Verf heeft niet altijd een estethische meerwaarde

Je vijand folteren is geoorloofd

Steek nooit je hoofd in een toilet

Als je muts in brand staat, doe deze dan af

Beton kan ook voor destructieve doeleinden gebruikt worden

Evenwicht en balans zijn essentieel als je hogerop wilt komen.

Beloop nooit het pad van de vijand, die is daardoor beter voorbereidt

Probeer je nooit op ijs te bevinden, het is namelijk altijd glad

Vertrouw op je vrienden als je ze nodig hebt, maar alleen als zij er ook baat bij hebben.