Een dag uit het boek van Bram van den Reijen

Vandaag is het vrijdag dertig november tweeduizendnegen. Het is Halloween, althans dat dacht ik gisteren, toen ik dit op papier zette. Maar het was die dag vooral een kutdag. Mijn wekker ging om tien uur af, maar ik snoozede door tot even voor twaalf. De dag begon niet goed, want ik stapte met een licht gevoel van zelfwalging uit bed, omdat ik niet de ballen had om me aan mijn aanvakelijke planning te houden. Ik eet wat pannekoeken samen met de ex-vriendin waarnaast ik wakker werd. We bespreken wat we beiden die dag gaan doen en in dit gesprek besluiten we om die middag naar het museum te gaan. Het gaat om de Hermitage, een museum dat gewijdt is aan het chronologisch weergeven van de historie van de Sovjet-Unie ten tijde van het tsarenrijk.

Eerder die ochtend besteedde ik mijn vroege vrije vrijdagmiddag aan het werken aan een onderzoeksproject voor mijn studie. Ik ga een onderzoekje doen naar de bijbelse scheiding tussen het goede en het kwade die metaforisch weergegeven wordt in 'Lord of the Rings' van de heer Tolkien. Eerder wilde ik een onderzoek doen naar 'In cold blood' van Truman Capote, maar dat boek had ik nog niet gelezen en het was me niet gelukt om het in mijn handen te krijgen en daarna wilde ik het over Jonathan Swifts Gullivers Travels doen, maar die heb ik nog niet uitgelezen. Ik ben er wel mee bezig. De vroege middag begon dus al met compromissen. Ik houd niet van compromissen en ik houd vooral niet van compromissen als het uit gesproken wordt met de -s-. Die hoor je volgens mij gewoon niet uit te spreken.

Na het harde werken aan een goed uitgangspunt voor mijn onderzoek en enkele punten om mijn verhaal aan op te hangen, gingen we naar het museum. De Hermitage, die toen nog als een lichtpuntje in mijn vrije middag gold, maar waar al snel een einde aan kwam. We kwamen er aan en (gelukkig was het godverdomme gratis, omdat ik een museum jaarkaart heb) het was begeven van de Limburgers. Ik heb niks tegen Limburgers, zolang ze maar niet al te veel Limburgs praten en vooral niet in mijn buurt. Later bleek ook nog dat er in het museum geen 'echte' kunst bleek te hangen, want het is inderdaad een chronologisch verslag van de historie van de Sovjet-Unie ten tijde van het tsarenrijk en creativiteit werd daar allerminst op prijs gesteld. De jurken waren volgens een keurslijf van één of andere tsaar vervaardigd en daar kwam dus weinig creativiteit bij kijken. De schilderijen waren alleen maar portretten van tsaren of keizers of andere machthebbende personen en daar zat er maar één leuke bij. Dat was een schilderij van Napoleon waarop hij bijna wordt weergegeven als een actieheld, hoewel het wel een oud schilderij is. Napoleon was wel een bad-ass motherfucker die niet zo heel veel genade kende en dat maakt hem wel een beetje een retro actie figuur. En fin, de Hermitage was oorspronkelijk een oude-vrouwen huis en ze hebben aardig hun best gedaan om het museum en zijn stukken net zo stoffig te maken als zijn oorspronkelijke bewoners.

Mijn compagnon en ik gingen na het museum-bezoek naar de Burger King, waar ik mijn heil hoopte te vinden en mijn verdriet met een extra groot voordeel menu dacht weg te kunnen eten. Helaas, ik kreeg geen extra groot voordeel menu en mijn frietjes waren koud en het enige extraatje wat ik kreeg was de extra lange wachttijd voordat ik geholpen werd. Dit bezoek aan de Burger King had me weinig goed gedaan en ik heb dan ook besloten om de BK in de Reguliers Breestraat, die vlakbij het Rembrandtplein, van mijn lijstje van favoriete Burger Kings te halen. Anders dan de Andrélon-reclames zijn zij het niet (langer meer) waard. Na deze teleurstelling in het culinaire hart van Amsterdam en afscheid genomen te hebben van Hanneke, ging ik fotos maken op de Dam. Iets wat ik al lang niet meer had gedaan en een activiteit waar ik altijd veel plezier en voldoening uit haal. Die voldoening manifesteert zich vooral wanneer ik de fotos thuis bekijk, maar dat heb ik nog niet gedaan, dus die vreugde laat zich nog even op zich wachten.

Op mijn speurtocht naar kiekjes liep ik door de rode buurt en kwam ik Tobie tegen, wat een lichtpuntje was in mijn groezelige en zwarte middag. Tobie is een baken van optimisme, wat ik overigens meestal ook ben en hij hielp me er dan ook weer een beetje boven op. Ik ging even later naar huis en beleefde daar een avond die verder niet heel veel bijdraagt aan de rest van dit verhaal, daar was het namelijk toch net iets te leuk voor en ik zat toen net lekker in mijn sjagrijnige bui.

Pas toen ik ging slapen kwam het weer een beetje tot zijn recht. Ik vind het lekker om met een muziekje te gaan slapen en dacht bij mezelf vanavond doe ik eens een ander muziekje. Ik zette St. Germain op in plaats van Four tet, wat na nog geen tien minuten een foute keuze bleek te zijn. St. Germain lijkt toch net iets te veel op jazz en daar krijg ik hoofdpijn van.

Weltrusten.

Deurne

Waar ligt Deurne in hemelsnaam? Dat is hetgeen wat ik dacht toen zij mij vertelde waar haar moeder woonde. Ondertussen weet ik dat het ergens tussen Eindhoven en Limburg ligt. In Brabant ja, die plek waar mijn ouders vandaan komen en waar ik niet al te vaak gezien wil worden. Nee, dit is slechts een populistische positie die ik inneem om mijn lezers een beetje te vermaken, hoewel het originele verhaal al supergoed is. Ik ging dus naar Deurne om aldaar appelsap te drinken met een dame die me eerder had verteld dat ze bij mij wilde slapen. Nu ben ik niet echt een groot liefhebber van appelsap, maar ik kan geen nee zeggen tegen een dame. Ook al moet ik daarvoor het hele land doorreizen en me begeven met ouderlijk gezelschap, terwijl het mij om de aanhang te doen is. Goed, het was voor haar veilig terrein, maar aan mijn angstgevoelens werd niet gedacht. Ze had in de Paradiso waarschijnlijk al wel gezien dat ik blaakte van het zelfvertrouwen en dat ik het geen probleem vond om zonder mijn moeder ten strijde te trekken.

Deurne was overigens supertof, vet hip uitgaansleven en grote ruïnes. Mooie vinexwijken en rijkelijk beboste laantjes. Het deed me denken aan dat immer zo mooie kanker-Amstelveen. Ik werd door de prinses en haar stalen ros van het immense station van Deurne afgehaald en we gingen naar haar slot.

Bij haar thuis namen we plaats op de bank, dronken we wat appelsap, praatte ik wat met haar en ook wat met haar moeder. Haar moeder was tevens een erg aardige dame. We aten later met zijn drieën wat en ik had een beetje meegeholpen met het voorbereiden van het eten, want haar moeder is lichamelijk een beetje beperkt. Iets waardoor ze zich alleen maar op de begane grond kon begeven. Ik weet nog dat we iets met boontjes hadden gegeten, maar wat er nog meer bij zat weet ik niet meer, maar is verder ook niet belangrijk. De boontjes wel natuurlijk. Na het eten zaten we nog wat meer, keken wat televisie en dit proces ging door tot het bedtijd was. Voor die gelegenheid begaven we ons naar de eerste verdieping. Op de eerste verdieping kreeg ik een keus. Het meisje waar ik bij verbleef had van haar moeder nog een bed in een andere kamer dan de hare op moeten maken, mocht ik niet bij haar willen slapen. Ze vroeg me of ik niet in het andere bed wilde slapen, maar niet op een manier dat ze te kennen gaf dat zij dat liever had. Ik dacht even dat ze een grapje maakte en ik zei dat ik het liefste bij haar wilde slapen.

Ik trok mijn kleren uit, net zoals ik altijd doe als ik ga slapen en zij deed hetzelfde, waarschijnlijk hoe zij normaal haar kleren uit trok en we gingen in bed liggen. Ik aan de linkerkant en zij aan de rechterkant, als ik het mij goed herinner. Net als op de avond dat wij elkaar voor de eerste keer ontmoetten begonnen we te zoen en even later kronkelden wij als rupsen om elkaar heen. Ik vroeg haar op den duur, toen ik op het punt stond om mijn vleesgeworden Freudiaanse gedachtegoed in haar te stoppen, vroeg ik haar of ik er niks om heen moest doen. Dat was niet nodig en maak je geen zorgen, het was ook echt niet nodig, ze is niet zwanger geworden en ik heb er niet méér geslachtsziekten bij gekregen. Ze vouwde haar benen om me heen en ik hield haar vast in mijn armen. Ik beleefde vervolgens het orgasme van mijn leven en bleef daarna nog zo'n vijf minuten happen naar adem. Zij had eveneens genoten, veronderstel en hoop ik.

De dag daarna gingen we nog wat cultuur op snuiven in Deurne en zijn we langs de ruïnes van de 'stad' gegaan, die weinig spectaculair waren. We aten nog een ijsje en ik ging al gauw terug naar huis, maar voordat ik aan die tocht begon nam ik eerst nog afscheid van haar moeder bij haar thuis. Vervolgens werd ik onder begeleiding van de prinses en haar stalen ros naar het station in Deurne vervoerd en begon ik aan de lange reis terug naar het verre Amsterdam.

Masturbatie

Ik had beloofd dat ik een keer iets ging schrijven over masturberen. Dat ga ik bij deze doen, maar ik hou het heel kort. Ik had een tijdje een klein scheurtje in mijn voorhuid, zodat ik niet kon masturberen, tenminste niet fatsoenlijk. Iemand heeft mij toen geadviseerd om er een vet zalfje op te smeren, dit heb ik gedaan en nu heb ik bijna geen last van mijn scheurtje en heb ik succesvol kunnen masturberen. Ik kan je vertellen dat het ontzettend op lucht. Ik heb nu slechts nog één tip voor jullie, mocht je ooit geen zin hebben om te masturberen denk dan aan die mensen die het niet kunnen. Om wat voor reden dan ook. Besef je dan dat niet masturberen asociaal is en dat je het aan de rest van de bevolking verplicht bent om af en toe stoom af te blazen. Succes.

De nacht dat ik je heb leren kennen

Het is nu ongeveer zo'n twee jaar geleden, maar ik herinner het me als de dag van gisteren. Ik wil graag alle clichés van films vermijden, want daar leek het mijn inziens helemaal niet op, behalve het feit dat 'Amon Tobin' achter de draaitafels stond en ik op stap was met de heer Mertens. De heer Mertens weet menig avond enkel en alleen door zijn aanwezigheid al legendarisch te maken, maar ik ga dit bericht niet wijden aan het inlikken bij goede vrienden. Ik was dus aan het dansen op die avond en ik danste best wel soepeltjes. Ik had eerder die avond met mezelf afgesproken om geen softdrugs te roken, zodat ik niet apathisch zou worden in daad en spraak. Paul en ik dansten in de grote zaal van de Melkweg en al redelijk tegen het eind van de avond zag ik een meisje. Het meisje trok mijn aandacht wel. Dit kwam door verschillende factoren. Haar uiterlijk speelde geen onbelangrijke rol en haar bewegingen op het ritme van de muziek waren eveneens aangenaam om te aanschouwen. Ze wendde haar blik herhaaldelijk verlegen af en dat betekende dat ik op actie over moest gaan. Ik kan mezelf voor laten komen zo als ik wil, maar ik was toen nog wel een beetje verlegen en sommige vrouwen lukt dat nog steeds.

Ik stapte dichter naar haar toe en uiteindelijk kronkelden wij op de dansvloer om elkaar heen. We leken een worm geworden die zich een weg naar boven zocht en we hijgden in elkaars oor. Hoe lang dit precies of ongeveer duurde durf ik niet te zeggen, maar zij door brak de 'stilte' als eerste. Hetgeen wat me direct op viel was haar accent. Brabants. Allerlei belangrijke levensvragen schoten door mijn hoofd: 'waarom ben ik eigenlijk ooit boven de rivieren gaan wonen?' of 'why me?'. Dit was slechts een korte filosofische doordachtzaamheid die gestopt werd doordat ik haar vraag als een vraag herkende en omdat het eigenlijk helemaal geen probleem was. Hoe ik heet? 'Bram' zei ik. Ik vroeg natuurlijk op mijn beurt hoe zij heette. Ik ga haar naam niet noemen, hoewel iedereen die dit leest en mij een beetje kent, die naam zelf wel kan invullen.

Na die wervelwind van heupen, handen en tongen, verliet ze het pand en liet ze me achter met haar telefoonnummer en de belofte dat als ze nog eens naar Amsterdam zou komen ze bij me zou blijven slapen. Dat waren tot dan toe misschien wel de gaafste minuten ooit als het gaat om 'liefdesverhalen', want mag ik het zo wel noemen. Voor mijn gevoel is het een liefdesverhaal, althans dit en alles wat er daarna nog is gebeurd, wat ik jullie echt niet wil onthouden. Maar wellicht heeft degene over wie dit verhaal ook gaat hier minder trek, maar ik kan het altijd lief vragen.

Ik kan dit korte verhaal niet afsluiten zonder de aanleiding hiernaar te benoemen, het spreekt voor zich dat de ervaring zelf de basis was voor het beschrijven ervan, maar ook het feit dat de andere kant van het verhaal verteld is, op een andere blog dan deze en door een ander persoon. Wat voor zich lijkt te spreken. Ik kan het romantischer voor laten komen dan het is, maar als ik een vrouw voor het eerst ontmoet denk ik 'ja' of 'nee' en dat is het antwoord op de vraag: 'wil ik seks met jou?' Wees gerust want ik zal het nooit hardop zeggen. Bij jou was het een keiharde 'ja'. Ik moet toegeven dat ik wel een beetje van aandacht hou, maar dat zou maar een kleine reden geweest zijn, om twee jaar door het slijk te gaan. Ik kan de vraag heel gemakkelijk omdraaien, maar dat zal ik niet doen.

Kusjes,

Bram

Binnenkort te zien en lezen op dit medium

Ik heb vandaag een vraag gekregen van één van mijn lezers om een seksuele handleiding te maken, omdat daar behoefte aan is. Wellicht omdat men af en toe instructies nodig heeft bij het bedrijven van de liefde en alles wat daar om heen hoort en ik vind het in die situatie niet erg om dr. Love te spelen en jullie daar massaal in te voorzien. Ik hoop dat mijn waardige compagnon: 'dr. Mertens' zijn steentje daarbij ook wilt bijdragen, zodat we gezamenlijk tot een bevredigend einde kunnen komen. Ik zou namelijk niet willen dat het eindigde in een anti-climax en dat mijn lezers het gevoel hebben dat ze niet aan hun trekken zijn gekomen.

Wacht daarom nog even in gezonde spanning en dan zal binnenkort hoofdstuk één over mastrubatie vanuit de pixels van uw scherm uw ogen in knallen.

Fellatio

Ik ben vaak te ruig voor je huig
Te hard voor je hart

Je noemt mijn pik
Vaak genoeg
Liefkozend de grote schrik

Ik ben je piemelman
Die jongen
Die ook nog erg goed
Friemelen kan

Ik ben je neukvertier
Ik ben je vleespomp
Je dichtkitter
Van je veels te grote kier

Ik ben niets anders dan dat
Niets anders dan
De klodder mayonaise
In je zak patat

Ik ben repetitief samenzijn
Ik ben je kortste liefde
De misdaad en de pijn

Ik ben de klittekietelaar
De pus in je blaar
Het godenkanon
De goed gevulde bonbon

Ik spuit je onder en stamp je op je bek
Ik ga slapen en sta vroeg op
Want ik heb grote honger
En geen trek

Bericht van de staf.

Aan allen die deze blog lezen.

Er heeft zich een nieuw lid gemeld om te brallen over zijn kennis van uiteenlopende zaken. Deze zaken zal hij kenbaar maken door middel van berichten die hij zal schrijven. Daarin zal ook kennis van zaken verwerkt zijn en misschien ook wel zaken kennis, al verwacht ik dat het toch vooral bij kennis van zaken zal blijven. Ik doe af en toe wel eens zaken met hem en dan gebruikt hij ook wel eens zijn kennis en soms zelfs zijn kennis van zaken en heel, maar dan ook echt heel af en toe zijn zaken kennis. De reden dat hij het laatstgenoemde maar sporadisch dan wel zelden gebruikt, komt omdat ik eigenlijk meer zaken kennis heb, daarentegen heeft hij wel meer kennis van zaken over anderssoortige zaken.

Ik hoop dat de zaken binnenkort gedefinieerd zullen worden, zodat ook u wat meer kennis van zaken heeft en wellicht kunnen wij gezamenlijk trachten om u daarbij ook wat meer zaken kennis bij te brengen. Dat is nooit mis, want stel nou dat je ooit een participant in een handjeklap deal bent, wat in mijn ogen niet geheel onwaarschijnlijk lijkt door de vele zaken die er zich afspelen, dan ben je blij dat je enige kennis tot je hebt genomen over de zaken die hier voor en na besproken zijn dan wel worden.

Mocht u nog vragen hebben over een aantal zaken of mocht u wat meer kennis van zaken willen hebben, of wat meer zaken kennis, of wilt u kennis van zaken kennis willen hebben, dan zal ik u daar zo spoedig mogelijk kennis van laten nemen.

PS: zijn naam is Paul.

Cavia

Er zat ooit eens een cavia op de batavia.
Dat is een boot van de VOC
De cavia had gedacht:
'Ik wil eigenlijk ook wel eens mee.'

Dus toen had hij zijn knapzak gepakt
En zijn koffers op zijn wagen bepakt.
Toen reed hij met zijn scheurijzer
Richting de haven,
Die zich bevond in een enclave
Dat wist 'ie niet,
Want hij was niet veel wijzer

Moest 'ie dus eerst door vreemd grondgebied
Maar dat weerhoudt onze cavia niet
Van het reizen op een handelsboot
Nee, denkt de cavia dan
Al wordt het godverdomme m'n dood.

Cavia's zijn helemaal niet gemaakt om over zee te reizen en ik wil dit zachtaardige diersoort echt niet misprijzen, maar soms hebben cavia's een overdadige behoefte om zichzelf te bewijzen. Dit kan vaak maar tot één ding leiden, door zelfoverschatting zichzelf in de vingers snijden. Dit laat zich vrij vertalen, als de rekening van het leven niet meer kunnen betalen, ofwel het loodje er bij neer leggen, nog wel iets willen, maar niet meer kunnen zeggen, de hemelpoort bezoeken, het schilderij des levens opdoeken, elders je geluk opzoeken, je eigen graf graven, niet meer aan de ontbijttafel op komen draven, een achterliggende betaling, een graat van een haring, een kogel in je kop, een bloedprop, een haarbal in je muil, een oneindige kuil, een wereldruil, je tanden op de stoep, je hart vol troep, je hersenen plat en verzopen als een rat. Achja, je weet hoe dat gaat.

Role-model

Iedereen heeft wel één of meerdere role-models. Iemand die zou ontkennen dat 'ie geen role-model(s) heeft, is gewoon een leugenaar. Ik heb er meerdere, omdat ik het risico niet wil lopen dat ik te veel op één persoon ga lijken. Nou zou dat niet meteen het directe gevolg zijn van het hebben van één role-model, but better save than sorry.

Ik moet het sinds vandaag helaas met een role-model minder doen. Role-models hoeven niet fysiek te sterven om niet langer de titel een role-model te kunnen dragen. Dit specifiek geval heeft op dit moment geen voorbeeld functie meer, die hij eerst wel altijd had. Ik ga overigens geen namen noemen, want dat zou 'ie misschien niet leuk vinden, maar wellicht dat de oplettende lezer er wel naar kan raden.

Het was al langere tijd aan de gang, mijn twijfel was reeds aanwezig en toen ik vanmiddag een mailtje van hem las was het over. Ik opende een bestandje van het mailtje wat een uitnodiging bleek te zijn voor een house-warming party en er stond een gedichtje bij. Een gedichtje dat ik hier niet ga quoten, want anders hebben jullie straks net als ik, het gevoel dat er de rest van de dag stront in je oren zit, mits je het hardop voorleest. Uit dat gedicht bleek dan weer dan het not you're ordinary house-warming party was, maar dat ze met een metafoor duidelijk probeerde te maken dat ze binnenkort een kind willen.

Een generatiekloof is snel gemaakt en ook al scheelt dat maar pak weg 7 á 8 jaar (hint) het voelt wel alsof ik een goede vriend ben kwijt geraakt. Het maakt me niet uit als iemand een kind wilt en dat op een debiele manier kenbaar wilt maken en daarmee overigens precies is waar 'ie zo lang op heeft zitten zeiken: een yup. Je weet wel, die bevolkingsgroep waar ik ook een uitgesproken mening over heb en misschien wordt ik er later zelf ook wel eentje, heb ik in ieder geval een role-model die me het heeft voorgedaan. You never know. En fin, ik snap niet dat je in één zomervakantie je leven om gooit en al je rock 'n' roll daardoor een grote farcé blijkt te zijn, maar misschien is dit alles inherent aan mijn bevooroordeelde interpretatie.

Niet dat je me veel keus laat, ik heb verscheidene malen contact met je gezocht, maar je mobiel deed het niet. Hoe weet je dan dat ik gebeld had? Na de zomervakantie deed je mobiel het opeens weer wel. Mja, ik heb geen zin om er lang bij stil te staan, maar het ruikt naar convenience.

Maar niet getreurd mensen, ik heb nog genoeg role-models.

Megalomaan

"Wie megalomaan is, ziet zichzelf als belangrijker of machtiger dan zijn omgeving of schrijft zichzelf bijzondere talenten toe." Deze quote is genomen van de gerenommeerde site Wikipedia, waar jullie allen waarschijnlijk wel bekend mee zijn.

Ik schrijf ook en ik probeer mijzelf daarmee ook bijzondere talenten toe te dichten/schrijven. Ik vind mijzelf daarentegen niet belangrijker of machtiger dan mijn omgeving. Voldoe ik dan wel aan de term 'megalomaan'. Ik weet het niet, maar ik hoop het wel, want het klinkt best goed; megalomaan. Megalomaan is naar mijn idee te vaak gebruikt in een populaire context, zoals de Amerikaanse band Incubus er in die context gebruik van gemaakt heeft. Zij refereren er naar als naar iemand die een 'te' grote ego zou hebben. Dat is zeer zeker niet het geval. In mijn ogen kan iemand niet genoeg ego hebben of kan zijn of haar ego niet groot genoeg zijn en wel om de volgende reden. Volgens Freud was een ego iets dat twee onderbewuste verlangen in bedwang hield, namelijk het seksuele verlangen en de woede die er in, volgens hem, ieder mens te vinden is. In dat perspectief is een ego een goed systeem die de balans bewaart binnen een mens zelf.

Hoe meet ik iemand zijn of haar 'populaire' , door Incubus in het lijf geroepe, ego eigenlijk? Ik kan alleen van mezelf inschatten hoe groot ik denk dat mijn ego is. Ik zal mijn ego dan naast een maatstaf moeten leggen. Die maatstaf bestaat dan waarschijnlijk uit de ego's die ik van mijn omgeving kan waarnemen. Na de ego's in mijn omgeving van dichtbij bestudeerd te hebben, kom ik tot de conclusie dat die van mij niet veel groter is dan die van anderen. Tot dusver moet ik dan ook tot de conclusie komen dat ik in de ogen van Incubus dus geen megalomaan ben. Toch schrijf ik mijzelf bepaalde bijzondere talenten toe. Ik moet misschien 'bijzonder' even nader verklaren. Bijzonder betekent exceptioneel of verregaand en nog wat andere definities. Ik, in mijn meest objectieve zelf, vind dat mijn schrijfkunsten met deze definities betiteld zouden mogen worden. (Wat een boel modale woorden zeg.) Dat gezegende te hebben, ben ik dan toch eenderde megalomaan.

Wilt u, als lezer zorgen dat ik een partiële megalomaan blijf dan dient u niet te reageren op dit bericht. Wilt u daarentegen mijn denkbeelden bevestigen en mij vertellen dat ik oprechte conclusies heb getrokken aangaande mijn schrijven, laat dit dan door middel van een berichtje aan mij weten.