Tekst

Ik schrijf de laatste tijd alleen maar over mijn zogenaamde "writer's block". Er vindt zich zoveel input in mij plaats dat ik haast van mezelf verwacht dat er creatieve output van komt. Ik ben geen machine, maar ik had mijn creativiteit toch net iets hoger in geschat. Ik probeer wel via het medium fotografie verscheidene bruggen tussen mijn poel van creativiteit en de buitenwereld te slaan en dat gaat op zich ook erg goed. Alleen de hoogste "form of art" is in mijn ogen het schrijven van een goede, overtuigende tekst. Ik heb ook wel een creatieve inslag gemaakt in een essay die ik laatst moest schrijven, maar elke tosti die meer dan twee seconden nadenkt kan zoiets bedenken. Ik ga het dan ook niet op mijn blog posten, want dat doet jullie als lezers geen eer aan. Dat laatste was natuurlijk een grapje, want jullie zijn de kauwgum onder mijn schoenzool nog niet waard. Je moet me overigens excuseren als ik af en toe naar de Engelse taal grijp. Ik word vrijwel dagelijks geïnstrueerd in het Engels. Voor mijn studie. Ik moet toegeven dat het rete-interessant is en dat ik er ook goed in ben. Ook de dingen die ik niet zo interessant vindt, ben ik rete-goed in, mits ik me er meer voor zou interesseren. Helaas kan ik niet willen wat ik wil. Ik kan ook niet willen wat jij wilt. Ik weet min of meer wel wat je wilt. Je wilt dat dit verhaal een plot krijgt en dat je er dan een beetje om kan lachen, of dat je er een conclusie uit kunt trekken, want daar zijn teksten voor bedoeld. Je hebt er iets aan.

Schijt

Ik kan elke pagina wel als een blank monster op me af laten komen en mezelf ertoe dwingen om dingen te schrijven, maar ik kan ook het moment afwachten waarop ik te veel heb gedronken en sommige dingen me te veel worden. Die dingen die leiden er toe dat er een eruptie van pure excellentie plaats vindt, die zich vrij laat vertalen in woorden. Zonder woorden zou ik mijn dingen moeten stoppen in het herhalen van bepaalde bewegen, zoals een danser zou doen, of iemand die spasmen heeft. Het is aan u om te bepalen wat u kunst vindt. Ik heb niet meer de zekerheid van het veelvoudig kunnen doornemen van door mij geproduceerde werken, simpelweg doordat ik te weinig tijd heb. Ik moet me nu beperken tot het direct schrijf-knallen. Alle inspiratie hoopt zich in me op en wacht ergens in een klein donker holletje tot ik voor mijn computer zit en zich kan ontvouwen tot een meesterwerk. Als het zou kunnen zou ik het beeldscherm onderkotsen, maar ik weet dat jullie het dan niet kunnen lezen en dat zou ik jammer vinden. Ik wil jullie als lezers toch iets meegeven, al heb ik dat in mezelf stellig willen ontkennen. Ik schrijf niet voor niets. Ik zal proberen jullie te laten proeven van hetgeen dat ik bedoel. Een klein werkje dat ik hier uit de losse pols op het elektronische papier ga zetten, zonder enige revisie, maar enkel met de gebrekkige spellingcorrectie van deze blog. Ik weet nu nog niet waar het over gaat gaan, maar ik laat gewoon mijn donker holletje open en dan komt het vanzelf wel. Ik ben zo terug.

Ik zou
Weken, misschien zelf maanden
In en om die plek
Kunnen lopen
Om jou en je uitstraling
Te fotograferen

Ik wil je
En misschien zelfs meer dan dat.

Het klinkt vast gek
Maar ik durf te hopen
En neem mijzelf daarmee in de maling
Je naam in mijn hart te graveren

Zo. Ik hoop dat je het hebt gelezen en niet direct door bent gegaan naar dit stukje tekst. Ik verlang van je dat het nog minstens zes keer leest. Zes keer, zodat je het echt in je hebt genomen. Ik meen het. Zes keer, niet meer en niet minder. Lees het nu nog zes keer, daarna mag je door naar de volgende ronde en mag je de rest van dit waardeloze blog-bericht lezen.

I-Ik snap mezelf als geen ander en het is daarom dat ik kan zeggen dat ook ik niet op mijn eigen benen kan staan. Ik heb ook geen ruggengraat en het spijt me als ik me voor heb gedaan als een held met een rug van staal. Uiteindelijk breek ik ook. Ik weet ook precies wanneer. Ik zeg alleen niet wanneer, maar misschien als je goed leest kun je het er wel uit halen. Tussen de lijntjes lezen als het ware. Nu ik zelf het gedicht zes keer heb gelezen walg ik er trouwens van. Ik weet niet wat jij er van vond, maar ik vond het dus echt zwaar klote. Ik kan toch niet van mezelf verwachten dat ik zomaar ineens een geniaal gedicht schrijf, of wel? Verwacht jij het van me? Wanneer steek jij een keer je nek uit en probeer je echt eens je stront aan mensen te vertellen? Die stront die je al je heel je leven met je meedraagt en je niet van je afgespoeld krijgt, omdat je niet hard genoeg kunt vloeken. Ik zal je meteen uit de waan halen, mocht je nu aan het schreeuwen zijn, je kunt niet alle shit van je afschreeuwen of vloeken. Het is onmogelijk en je zult dus af en toe een beetje stront moeten slikken. Daar moet je tegen kunnen en als ik zie dat je een beetje moeilijkheden hebt dan schijt ik nog wat extra schijt bij in je bek. Ik begon deze blog als een culinaire blog en eindige mijn eerste bericht met: 'eat my shit'. Mocht je het er nog steeds niet mee eens zijn, laat het me dan weten, maar voor nu is voor mij de cirkel rond. So cut the crap en laat me iets van je horen.

't Einde

Ik schop en ik huil
Landt op m'n kop
En krijg een buil

Oh wereld,
Waarom toornt gij
Aan mijn zekerheid

Ik krijs
Tegen de vergetelijkheid
Want deze wonden
Staan in mij gekerfd

Een pijnlijke oorkonde

Ik weet dat niets voor eeuwig is
En dat ik het moment van nu
Morgen mis

Ik ben een kind van mijn tijd
En ook al moet ik vroeg slapen
Ik weet dat ik niet anders kan
Dat ik me niet langer
Moet vergapen

Want alles kent zijn eind
En ook ik
Zal toegeven
Dat er niets eindiger is
dan deze avond
En zo ook mijn leven

Stokpaardjes

Een docent van mij op de HvA zei ooit dat je nooit stokpaardjes moet berijden als leraar. Dat heeft hij meerdere malen gezegd en hij gaf ook toe dat hij dat zelf dus ook deed. Erg zelfkritisch en zelfreflecterend van hem. Iets wat ik in een mens bewonder. Ik probeer voor mezelf ook mijn stokpaardjes te traceren en te elimineren. Dat lukt maar tot een bepaald punt, want voor een groot gedeelte bestaat ieders persoonlijkheid uit stokpaardjes. Ik kan moeilijk van mezelf zeggen dat ik te veel over schrijven lul en schrijf om er dan vervolgens maar mee te stoppen. Nee, stokpaardjes zijn soms nodig. Misschien is jezelf uiten en daarover praten ook wel helemaal geen stokpaardje, hoeveel je het ook doet. De dader zit hem misschien meer in de onderwerpen waar ik over schrijf, of waar ik mijn inspiratie vandaan haal. Die twee overlappen elkaar trouwens. Als ik inspiratie uit bepaalde dingen haal, zal ik ook sneller dingen schrijven over die dingen, of dingen die daar direct verband mee hebben. Ik haal mijn inspiratie uit mensen bijvoorbeeld. Eerder deed ik dat door me te focussen op een beperkt aantal mensen, waar ik veel van weet. Mensen die dicht bij me staan. Als je de fantasie echt tot zijn recht wilt laten komen, moet je eigenlijk niet veel weten over de persoon. Je fantasie moet als het ware bepaalde vooroordelen schetsen en die moet je beschrijven.

Ik vind dat de kunst zit in het zien van een persoon en het liefst zo kort mogelijk en om van die enkele ontmoeting, waarin niet eens een woord gewisseld hoeft te zijn dan een compleet verhaal te schrijven. Als ik er zo over denk, zie ik de wereld om me heen gelijk een stuk positiever in. Mensen zijn dan niet langer alleen fysieke objecten die door jouw beeld heen lopen, maar echte mensen waar achter elk een verhaal schuilt.

Ik denk dat het mijn manier is om assertiever in het leven te staan en me de ambitie geeft om er ook echt wat van te maken. Er word opeens zo veel mogelijk. Als je jezelf open stelt tegenover andere mensen en daarin ook een actieve houding durft aan te nemen, dan wordt je leven gelijk een stuk spannender. Ik heb een voorbeeld dat gerelateert is aan fotografische interesses. Je ziet iets interessants of een persoon die je op de foto wilt zitten. Dan kun je bijvoorbeeld van een afstand een foto maken. Maar misschien wordt de foto interessanter als je er een verhaal bij hebt. Wat doet die persoon op die plek of andere vragen die in je opkomen kun je voor jezelf in vullen. Je kunt er ook voor kiezen om je fantasie een handje te helpen, omdat je nog enige kern van waarheid in je verhaal zoekt. Je loopt op de persoon af en knoopt een gesprek aan. Het lijkt een sprong in het diepe, maar gebruik je fantasie om het ijs te breken. Ik gebruik mijn camera. Een foto werkt prima als een visueel hulpstuk als je een stuk tekst gaat schrijven. Gebruik het nemen van een foto als excuus voor een groter goed. Het schrijven van een goed verhaal bijvoorbeeld.

Misschien wil ik ook wel geen goede verhalen schrijven. Is het schrijven voor mij weer een excuus voor iets anders. Niet zozeer het hebben van een uitlaatklep, wat overigens erg kan opluchten. Nee, eerder hetgeen wat ik in de alinea hierboven al min of meer verwoord heb. Ik gebruik mezelf wederom als voorbeeld. Ik kom van het platteland en zoals jullie weten heb je daar maar weinig mensen om je heen. Mensen die je niet goed kent zie je maar zelden en dat soort mensen zijn meestal vreemd, zo zag ik het tenminste. Toen ik wat ouder werd en de mogelijkheid in het veruitzicht had om naar een omgeving te verhuizen waar ik meer 'vreemde' mensen te zien en te ontmoeten, vond ik dat ik mezelf op de proef moest stellen. Je wilt toch groeien in je leven, al denk ik niet dat die behoefte voor iedereen op gaat. Ik weet niet zeker of andere mensen net zo bewust bezig zijn om zichzelf te verrijken met nieuwe ervaringen door zich er voor open te stellen. Sommigen wel, sommigen niet. Je kunt er bijvoorbeeld voor kiezen om thuis te blijven wonen en iedere dag anderhalf uur naar school te reizen als je gaat studeren. Je kunt er ook voor kiezen om naar Amsterdam te verhuizen en te kijken of je benen sterk genoeg zijn om op te kunnen staan.

Ik bewonder de mensen in wie ik mezelf herken. Ik heb het er waarschijnlijk nooit met ze over gehad, maar je weet van sommige mensen gewoon dat ze zichzelf uitdagen. Mensen die proberen om hun stokpaardjes te traceren en ze vervolgens proberen te elimineren. Die in dat proces moeilijkheden tegen komen en er met goede moed tegen aan gaan. Mensen die dit lezen en zichzelf er in herkennen en bij zichzelf denken: 'ik zou willen dat ik het zo verwoord had.'

Beetje overdreven

Voor mij is het niet zo zeer een uitdaging meer
Ik voel me al een hele hoge meneer
Ik ben de grote schrijver
De enige echte superoverdrijver.