Life's a Bitch

Ik word prompt op mijn neus geslagen en in een fractie van een seconde vormt zich een bal met snot en bloed achterin mijn keel. Het deed me denken aan de puistjes die zich vroeger op mijn neus bevonden. Het begon allemaal met één grote puist op de voorkant van mijn neus. Zoals een heks zou hebben, maar dan symmetrischer. Die puist ging uiteindelijk weg om vervolgens vervangen te worden door twee kleinere puistjes aan beide kanten van mijn neus en iets meer naar mijn ogen toe. Deze verdwenen dan weer naar een paar dagen om dan weer vervangen te worden door nieuwe puistjes die weer dichter naar me gezicht trokken. Dit proces hield stand en volgde de lijn van mijn neusvleugels en ging dus op den duur naar beneden, net onder mijn neusgaten. Die puistjes verdwenen op hun beurt na een avondje goed door snuiven en ik dacht dat ik voor altijd verlost was van die vervelende gezichtsaccesoires die al een pad van destructie hadden achter gelaten op mijn neus, maar niets was minder waar. Ik stond de dag na het snuiven op en wilde in mijn neus peuteren. Om zowel de schade van gisterenavond te checken en om de achtergebleven korsten op de grond te gooien vanuit mijn hoogslaper. In mijn neus voelde ik een pukkeltje. Eerst aan de rechterkant en toen ook aan de linkerkant. Ze waren heel klein, ongeveer de helft van de grootte die de puistjes hadden die zich eerst onder mijn neusgaten bevonden. Ik had een droge keel en ging met mijn tong langs mijn gehemelte. Daar voelde ik perfect ook twee pukkeltjes die zich in perfecte symmetrie verhielden met de pukkeltjes in mijn neus. De dagen en weken daarna trokken deze verder naar achter, zodat ik die in mijn neus niet meer kon voelen met mijn vingers, maar die in mijn mond nog wel kon voelen met mijn tong. Op het laatste moment kon ik bijna niet meer ademen via mijn neus en waren er achterin mijn mond twee kleine wit-rode puntjes te zien. Op een dag waren de pukkeltjes in mijn neus weg en kon ik die in mijn mond ook niet langer meer voelen. Het ademen via mijn neus ging nog steeds een beetje ongemakkelijk en het voelde net alsof er een klein obstakel precies tussen de scheidslijn van mijn gehemelte en mijn neusholte bevond. Twee dagen later haalde ik eens diep adem via mijn neus en schoot het kleine stukje los en ging mijn luchtpijp in. Ik moest ontzettend hoesten en de tranen sprongen in mijn ogen. Het lukte me na vijf minuten hoesten en proesten uiteindelijk toch om het kleine dingetje uit te spugen. Op mijn bureau, waar ik op dat moment achter zat, lag een wit-rode punt. Ik was er van verlost en zo voelde het ook met al dat bloed.

Ik spuug de klodder van bloed en snot direct uit op het gezicht van mijn belager. Hij kijkt me nog kwader aan dan dat hij al deed. Hij pakt een mes tevoorschijn en wilt uit halen naar mijn nek. Ik blok de rechtse stoot die hij wilt uit halen, maar kan niet voorkomen dat hij met het punt van zijn mes mijn voorhoofd raakt, waar zich al een litteken bevind. Een litteken dat ik lang geleden heb overgehouden aan een spelletje tikkertje overloop. Ik was vier of vijf en het had buiten geregend toen ik in de pauze van de basisschool waar ik op zat samen met mijn klasgenootjes buiten ging spelen. Het regende inmiddels niet meer, maar het was nog wel nat. We gebruikten altijd twee grote brede banken waar tussen we heen en weer renden, terwijl er iemand in het midden stond die anderen dan moest proberen te tikken. Werd je getikt, dan moest jij in het midden staan. Ik wilde nooit in het midden staan en daarom was ik altijd bloed fanatiek. De bank die aan de linkerkant stond bevond zich tegen een grote muur waartegen je af kon remmen als je op de bank kwam gesprongen. De rechterbank bevond zich tegen een lage muur en moest je dus op de bank zelf maar tot stil stand zien te komen. Dat lukte me die dag dus niet. Ik gleed uit over de natte bank en kwam met mijn hoofd op de rand van de bakstenen muur terecht. Er kwam bloed uit mijn voorhoofd, net boven mijn wenkbrauw en ik begon hard te huilen. Dat hield ik vol tot we bij de dokter waren in het meest nabijgelegen dorp ongeveer vijf kilometer verderop. Aldaar kreeg ik een stuk of acht hechtingen in mijn jonge hoofdje.

Ik voel aan mijn voorhoofd, net boven mijn linker wenkbrauw en hij heeft me inderdaad precies op de plek geraakt waar ik destijds op beland ben. Ik zie in dat ik me in een benarde situatie bevind en besluit om iets terug te doen. Het is niet echt een bewust besluit, maar meer een instinct. Een overlevingsdrang die je in staat stelt om heel snel heel stomme dingen te doen. Ik pak zonder blikken of blozen zijn rechterhand vast waarin hij het mes nog steeds vast houdt en sla met mijn rechterhand heel hard op zijn pols. Hij laat het mes vallen, maar wilt nu uit halen met zijn linkerhand. Ik weer deze af met mijn elleboog en op het moment dat hij met zijn andere hand naar zijn arm grijpt geef ik hem een trap in zijn maag. Ik ben nu niet meer te houden. De adrenaline en de agressie giert door mijn aderen en ik duw hem op de grond wanneer hij in een duikt en hapt naar adem. Ik slinger wat krachttermen naar hem toe en meld hem dat hij dit beter niet had kunnen doen. Hij lijkt zich dat te realiseren en probeert op te staan. Hij pakt zich vast aan een brandtrap en tilt zich iets omhoog. Dat had hij niet moeten doen. Hij probeert te vluchten, terwijl ik zeker weet dat hij mij ook niet zo maar had laten gaan. Ik zet een stap naar voren en verschrikt probeert hij zich nu in alle macht op te tillen en uit te halen met zijn rechterhand. Ik trap richting zijn hoofd en hij gooit zijn hoofd naar achter. Ik raak hem vol op zijn onderarm die verkrampt de trap vast houd. Het kraakt en hij laat verschrikt los.

Dat deed me denken aan die keer dat ik in Amsterdam was en mijn tante nog op het Afrikanerplein woonde. Haar appartement bevond zich helemaal op de bovenste verdieping en toen ik een jaar of acht was deden we altijd wedstrijdjes wie er als eerste beneden kon zijn. Ik won altijd en die dag zou ik weer winnen. Ik struikelde op de voorlaatste trap en maakte wat koprolletjes op de betonnen trap om beneden uiteindelijk op mijn eigen linkerbovenarm te belanden. Het kraakte en ik begon direct hard te huilen. Ik huilde tot we bij het OLVG waren, wat heel lang duurde aangezien het ijzelde buiten en we niet te snel konden rijden. Het OLVG dat destijds in de steigers stond en mijn interesse wel wekte. Ik hield op met huilen. Ik werd die avond direct behandeld. Dat wil zeggen in narcose gebracht, waarna ze hard aan mijn arm gingen trekken, waar ik gelukkig niks van mee heb gekregen. De dag erna werd ik wakker en kwam er een man mijn kamer binnen gelopen die mij vijfentwintig gulden in rijksdaalders gaf. Ik begreep niet en kan soms nog moeilijk begrijpen hoe iemand zo onzelfzuchtig kan zijn en een jongen van acht jaar met een gebroken linkerarm zo maar vijfentwintig gulden geeft.

Ik voel me na die ene trap ook wat minder onzelfzuchtig en ik voel in mijn binnenzak. Ik vind twaalf euro in muntjes en gooi het op mijn belager. Hij kijkt me verbaasd aan en ik laat hem weten dat dat het enige is dat ik bij me heb. Ik ga weg.

Beginnersfout

Ik ben gisteren een beginnersfout begaan. Ik ben op dit moment aan het werk en daar bereid ik me normaliter mentaal altijd op voor. Ik heb een aantal handelingen die ik verricht de avond voordat ik ga werken op zaterdag. Ik zet mijn wekker op het juiste tijdstip, drink wat biertjes, rook een aantal sigaretjes om vervolgens af te sluiten met een masturbatie-sessie. Dat laatste is van uiterst belang omdat ik anders de hele dag met een tent in mijn broek en met mijn tong op mijn enkels door de Bijenkorf loop, of eerder loop te sjokken. Er is op een dag als deze dan ook niet veel nodig om mij op te winden. Vrouwen van in de vijftig, die hun huis niet durven verlaten zonder dat ze hun hoofd vol hebben vol geplamuurd en hebben getracht om elk rimpeltje vol te kitten, zwangere vrouwen die de hele dag met een chagrijnige bek rond zich heen kijken en het liefst willen dat andere mensen zich net zo kut voelen als zij, omdat ze denken dat zij de toekomst van Nederland garant aan het stellen zijn in hun ingewanden en omdat niemand hun kont aan het af likken is tijdens het verrichten van die zware taak, of kleine kinderen die bijna altijd vrolijk naar je lachen en zich nooit van enig kwaad bewust zijn. Soms heb je ook kinderen die verschrikt naar je kijken en dan vind ik het een uitdaging om ze toch aan het lachen te krijgen. Dat lukt me meestal wel en dan voel ik een geruststellende gloed door me lichaam heen gaan. Ik kan altijd nog pedofiel worden als ik echt gefrustreerd raak in mijn seksleven. Je hebt dan ook nog meisjes van mijn leeftijd die er af en toe rond lopen, maar die zijn allemaal zo ontzettend omhoog gevallen en daarmee dus niet in staat om te zien dat ik een vreselijk, mooie, aantrekkelijke jongeman ben.

Wat ik aan geef dat me opwind is overigens niet helemaal waar. Jij bent namelijk de reden en de reden dat ik gisteren niet heb gemasturbeerd. Ik heb in mijn bed van je liggen dromen, terwijl ik half in slaap aan het sukkelen was. Het was geil, maar alles behalve distribueerbare porno. Het was liever. Ik lag tegen je aan en zoende je in je nek en dat soort dingen, je kent het wel. Meisjesfantasieën, fantasieën die meisjes hebben. Zoet, zacht en misschien zelfs saai, maar ik heb ze over meisjes. Ik bedoel overigens niet dat ik het over jou heb als lezer. Jij bent dan wel de reden, maar ik word niet opgewonden van het feit dat jij dit zult lezen, of op dit moment leest, als ik dit op mijn blog zet. Tenzij jij degene bent die ik bedoel, maar ik noem geen namen in mijn blog. Je vraagt je nu wellicht af over wie het gaat. "Gaat dit over mij?" Als jij hetzelfde zou schrijven als ik nu doe, en ik zou het vervolgens lezen, dan zou ik weten dat het over mij ging, dus jij zou het ook moeten kunnen weten. Misschien is het geen eerlijke hypothese, want het zou best kunnen zijn dat ik het allemaal als een leuk, fictief verhaaltje tot me zou nemen en de eventuele autobiografische raakvlakken voor lief nam. Ik ben er zelf een fervent voorstander van om de auteur los van de tekst te zien. In hoeverre je dat onderscheid wilt maken, laat ik volledig aan jou over, maar realiseer je wel dat er een onderscheid is. Ik ben het niet altijd eens met wat ik schrijf, maar ik zoek nu eenmaal naar spanning, en jij, jij bent op dit moment spannend. Spannend en opwindend. Ik ben normaal gebrand op direct resultaat, maar ik vind het niet erg om je niet meteen te bespringen en jij waarschijnlijk ook niet. Direct resultaat laat zich daarmee vrij vertalen naar de activiteit die afsluit met het legen van mijn prostaat.

Ik weet niet hoe ik dit bericht moet afsluiten. Ik zit op dit moment het bericht te verwerken in mijn computer en ik was niet verder gekomen dan de vorige alinea. Nu ja, ietsjes verder, maar in die laatste paar zinnen gaf ik suggestie om wie het nu echt ging en ik ben niet zo goed in het geven van suggesties of hints. Ik verklap het meteen omdat ik het zo graag wil vertellen, maar dat doe ik nu dus niet. Jij weet dat het over jou gaat en zodra je het weet, laat je het mij dan weten dat je het weet, want ik vind het wel fijn om te weten dat jij het weet.

Mijn kater

Ik werd vanmiddag wakker met een kater. Ik bedacht mezelf dat ik nu twee mogelijkheden had. Heel zwart-wit gezien kon ik of thuis blijven en de hele dag niks doen, of ik kon ook mijn kater wat meer van de wereld laten zien. Ik koos voor het laatste en stapte al gauw op de fiets. Zo rond een uur of één. Ik had wel zin om een flink eindje te fietsen en ging richting de Bijlmer. Ik was al een eindje in de richting van Diemen, toen ik in de buurt van de Arena aan kwam. Ik dacht er aan om mijn goede vriend Paul vriendelijk doch dringend te verzoeken om mij in zijn woning een drankje aan te bieden. Onverhoeds kwam ik een bord van de McDonalds tegen. Dit bord meldde mij dat er een filiaal op Spaklerweg is. Ik herinnerde het me weer en ik besloot om daar een grote cola te bestellen. Deze kostte mij één euro en vijfennegentig cent. Ik vond het een goede deal, aangezien ik toch wel dorst had en ik niet uit wilde drogen. Ik dronk mijn cola leeg terwijl ik verder fietste en pakte mijn ongeplande reis terug op en ging naar de Middenweg of de Linneausstraat, doet er niet toe. Die reed ik volledig af, tot aan het Tropenmuseum en toen ging ik naar rechts, naar brouwerij het IJ. Daar reed ik verder door naar Centraal Station en toen de Haarlemmerstraat in. Ik kwam daar bij de Westerkade en daar heb ik een aantal foto's en zelfs een kort filmpje gemaakt van mensen die van het pontje af kwamen. Er waren twee mensen die gekke bekken trokken naar de camera, terwijl ze voorbij fietsen. Ik vond het wel een grappig gezicht. Ik reed verder de kade af en kwam op den duur in het Amsterdams havengebied. Nog wat verder had ik de mogelijkheid om met een pont naar Zaanstad te fietsen. Ik twijfelde even en besloot uiteindelijk om het niet te doen. In plaats daarvan ging ik verder door het havengebied heen fietsen en daar zag ik een bord van Ruigoord staan. Ik had al wel het een en ander gehoord over die plaats en er ook wel eens iets op televisie over gezien, dus ik was wel benieuwd en volgde de route naar Ruigoord. Ik was ook wel weer toe aan wat drinken. Ik had inmiddels al minstens veertig kilometer gefietst schat ik. Bij Ruigoord stonden wat kraampjes voor het gehucht en beveiligingsmensen. Er was een festival aan de gang. Een poëzie-festival. Ik hou wel van poëzie, maar vooral om het zelf te maken en niet om het aan te horen van een stel literaire kadavers. Ik ben tegelijkertijd ook erg 'open-minded', dus ik vroeg me af hoeveel dat grapje dan zou mogen kosten. Twintig euro zei de beste jongeman aan de kassa van de kaartverkoop, die toevallig ook in café de Barones werkt waar ik een aantal keer ben geweest. Hij heeft een lippiercing en mooie krullen. Als ik zeg dat het een mooie jongen is, zou ik mijzelf geen leugenaar durven noemen. Enfin, het was me wat te duur, dus ging ik verder met de tocht en dat drinken moest dan maar even wachten. Al snel kwam ik een tankstation van Shell tegen en daar kon ik mijn hart op halen. Ik kocht een krentenbol met kaas, omdat dat godverdomme ontiegelijk lekker is, en ik kocht AA drink. Waarom het AA drink heet weet ik niet, maar ik vind het wel grappig en vooral lekker. Op den duur zag ik een bordje naar Haarlem staan. Ik vind Haarlem wel een leuke stad. Het is blijkbaar de meest gastvrije stad van 2009. Dat stond tenminste op een sticker ergens in Haarlem. Ik had tegenwind op de weg naar Haarlem. Ik kwam onderweg nog langs allerlei bunkers en dergelijke. Hele vestingen zelfs. Erg mooi om te zien en ik heb hier en daar dan ook wat foto's gemaakt. Overigens ook van wc-papier dat ergens in het gras lag. In Haarlem kwam ik bij het station. Op dat moment vond ik het wel welletjes en begon ik aan mijn reis terug naar Amsterdam. Ik kwam in die rit nog langs Halfweg, een dorp dat halverwege Haarlem en Amsterdam ligt, vandaar de naam waarschijnlijk. Etymologisch hoogstandje dat dorpje. Ik ben niet meer gestopt tot ik thuis kwam. Ik had onderweg wel last van mijn billen. Ze zijn het niet zo gewent om zo'n fysieke pak slaag te krijgen. Thuis deed ik mijn zonnebril af en keek ik even naar mijn armen. Die waren verschroeid. Ik twijfelde vlak voordat ik aan deze barre tocht begon ook even of ik ergens zonnebrand tevoorschijn zou halen, maar dacht bij mezelf dat ik toch niet zo lang weg zou blijven. Mijn kater had in eerste instantie niet heel veel zin om verre reizen te maken, maar soms gaat dat nu eenmaal zo als je goed en wel op de fiets zit. Ik heb uiteindelijk iets meer dan honderd kilometer gefietst en onderweg heel veel mensen in gehaald. Er was maar één iemand die mij in haalde, maar die had een racefiets, dus dat is niet helemaal eerlijk. Ik moest daar niet om huilen, want ik ben al een grote jongen. Ik ben blij dat ik zo avontuurlijk ben en daarom hou ik van mij. Ik ga nu mijn longen zwartblakeren met sigaretten. Ik heb nog niet genoeg verbrand.

Iets zinnigs

Ik zal alvorens verder te gaan met het schrijven van dit bericht dit melden: ik heb een joint gerookt en dit zou invloed kunnen hebben op de inhoud dan wel op de stijl van de hierna volgende tekst. Ik vind dat ik met deze twee zinnen tot nog toe veel zinnigs heb gezegd. Het kan zijn dat u mij daar in de toekomst ook op betrapt. Ik zal me in ieder geval niet betrapt voelen, want ik vind het niet erg om iets zinnigs te zeggen, zo af en toe. Ik bewaar het graag voor bepaalde momenten. Ik wil er niet mee te koop lopen dat ik af en toe zinnige dingen zeg, want dat doen veel mensen. Al zijn ze zich daar misschien niet bewust van. Als je eens bij mij in de buurt bent en je hebt een evaluatie nodig over de dingen die je zegt, omdat je bijvoorbeeld denkt: "nou heb ik toch wel iets zinnigs gezegd, ik wil eigenlijk wel eens weten wat een ander daar van vindt." Dan kun je het altijd aan mij vragen en dan zal ik op mijn beurt mijn uiterste best doen om zinnig commentaar te geven op jouw, vooraf aangenomen zinnig, uitgesproken tekst.

Ik wilde eigenlijk iets heel anders zeggen, maar ik ben het inmiddels kwijt omdat jij maar bleef door zaniken over die evaluatie en dergelijke. Wat kan mij die hele evaluatie nou helemaal schelen? Helemaal geen reet. Of misschien toch wel. Ik weet het zelf nog niet zo goed volgens mij. He? Nee, ik heb helemaal niks in mijn oor. Je moet jezelf geen waanbeelden aanpraten. Een banaan moet je in je mond stoppen en niet naar me richten alsof het een pistool is. Is dat soms Freudiaans bedoeld? Blijf alsjeblieft even van me af, want ik begin het zo onderhand wel een beetje irritant te vinden. Luister ik heb het nu één keer vriendelijk gevraagd en daarmee is de grens dan ook bereikt. Nee, ik ga niet met je mee op vakantie naar Ibiza. Kun je niet even gaan zitten en voor een moment je mond houden. Je grote mond ja. Als je het niet doet? Ik kan niet precies zeggen wat er gebeurd als ik in een tornado van agressie door de kamer zal gieren, maar dat ik dan je mond dicht timmer behoort zeker tot de mogelijkheden. Daag me niet uit. Laat me alsjeblieft even met rust en ga voor jezelf even iets zoeken om te doen ofzo. Parasiet. Ja, je parasiteert op mijn aura. Mijn aura die vooraf altijd groen was en door jouw aanwezigheid opeens pikzwart is geworden. Weet je waarom? Omdat jij door en door slecht bent. Ik merkte het eerst niet echt op, maar mijn aura wel. Ik ging laatst naar de aura-dokter en die vertelde me dat er laatst iemand in mijn leven gekomen moet zijn en dat die persoon mijn aura naar de kanker heeft geholpen. Een agressieve vorm van kanker die niet operatief verwijderd kan worden. Wat ik nu ga doen? Ik ga je gore keel open snijden om mijn aura te verrijken. Wat ik met dat mes moet? Is dat een retorische vraag? Je bent niet helemaal goed bij je hoofd of wel? Misschien dat ik er wat verstand in kan rammen. Nou moet je godverdomme niet sentimenteel gaan doen, want ik vind het ook niet leuk. Ik handel alleen maar naar het advies van de dokter. Wat die er over te zeggen had? Dat kanker in en in slecht is. Ik weet hoe je met slechte dingen moet om gaan. Je kunt proberen het tij te keren door de kanker in te laten zien dat er ook positieve kanten aan het leven zijn, in de hoop dat ze een positief effect heeft op je aura. Je vindt dat je je best doet? Ik denk niet dat je genoeg je best doet. Ik ken je inmiddels een half jaar, maar ik zie geen verbetering. Je bent nog net zo gitzwart van geest als de dag dat ik je ontmoette. Je doet de hele dag niks, zeurt alleen maar over de dingen die je tekort komt en je doet nooit de afwas. Wat de afwas er godverdomme mee te maken heeft? Snap je de symboliek dan niet? Waarom moet ik alles, maar dan ook echt alles aan jou uitleggen? Waarom we het nooit eens gezellig kunnen hebben met zijn tweeën? Omdat jij alles verziekt. Jij probeert me altijd de loef af te snijden met je sluwe spelletjes en je gewiekste, geniepige, vernietigende grapjes. Of ik een concreet voorbeeld weet te noemen? Wat denk je zelf. Ik zou verwachten dat je inmiddels al wel door had waar ik het over heb, maar ik wil er best een tekeningetje bij maken of een kort illustratief, tekstueel voorbeeld aan je voor schotelen. Een voorbeeld aan je voorschotelen, godverdomme, luister nou eens.

Laats liepen we een café binnen en toen zag ik een leuk meisje en toen liet jij een scheet en toen was hele avond verpest. Gore lul die je er bent.

Wat? Ja, ik luister. Nee, ik kan toch ook niet ruiken dat jij aan de diarree zat. Ja, achteraf wel ja, maar toen was het al te laat hé. Waarom had je dat niet eerder kunnen zeggen, dat je het gevoel had dat je in de problemen zou komen. Het geeft niet joh. Ik bedoel, je hebt dan wel mijn avond verpest en je hebt daarbij ook mijn twee wekelijkse neukertje me door de neus geboord, maar dat kan de beste over komen. Een luier zou een goed idee zijn inderdaad. Ik wist niet dat je ook over zelfspot beschikte. Ik denk overigens dat een kurk een stukje beter zou helpen. Je kunt ook gewoon thuis blijven de volgende keer wat mij betreft. Ik red me wel in mijn eentje. Ik heb je helemaal niet nodig. Je bent een blok aan mijn been. Je bent zelfs je zelf tot last. Je kunt niets op houden, je floept er letterlijk van alles uit. Ik kan nog wel een voorbeeld geven:

Laatst liepen we de supermarkt in en toen zei je tegen het kassameisje dat ze mooie borsten had. Dat is al onnodig, maar om er dan ook nog aan toe te voegen dat je dat was opgevallen omdat je naar haar naambordje staarde, was echt een stapje te ver. Ze had mooie borsten, zo veel wil ik wel toe geven, maar geef nou eerlijk toe, je schreeuwt toch niet naar iemand: "He Catharina, wat heb jij een mooie borsten zeg." Je moet niet verbaasd zijn dat ze raar op keek. Ze keek trouwens nog vreemder toen je dat domme excuus probeerde te gebruiken. Nee, het is niet raar dat ze daarna haar leidinggevende belde. Dat je misgreep toen je de telefoon wilde afpakken is inderdaad erg vervelend, maar je maakte jezelf wel erg verdacht na die opmerking. Als je na vijf seconden na zo'n opmerking haar borst in je hand hebt, heb je niet echt meer een poot om op te staan in een eventuele rechtszaak. Ik ga je zeker niet verdedigen als getuige, want ik geloof in de waarheid. Vroeg of laat komt die toch wel boven. Ik denk dat het voor jou, mij en de rest van de wereld daarom maar beter is als jij dood gaat. De dood is niet altijd een 'force of nature', soms mag je de natuur best een stapje voor zijn. Ik wil in ieder geval dingen niet aan hun lot overlaten en daarom ben ik niet onvoorbereid gekomen. Ik heb deze machete niet meegenomen omdat het een erfstuk is van een overgrootvader uit Indonesië. Een klassieke inschattingsfout. Het geeft niet, dat houdt het verrassingselement er wel lekker in. Normaal als ik dit doe zijn mensen al verbaasd omdat ze zich realiseren dat ik het meende wat ik zei, maar jij zult wel dubbel verrast zijn. Of dit een grap is? Als je het zo wilt zien. Als jij het leven als een grap wilt zien, dan is het een grap.

Wasdom

Je moet jezelf in het zweet werken. Je rug breken. Gebogen lopen. Eelt kweken. Vuil onder je nagels verzamelen. Je met de voeten laten treden, laten beledigen, laten krenken, laten uitlachen. Ploeteren, worstelen, kruipen, op de klippen lopen. Stinken, rimpelen, rochelen, tot aan het eind van je dagen. Tot de tijd zelf is verdampt. Tot je alleen nog maar in een stoel kunt zitten en met glazige ogen voor je uit kunt kijken. Tot alles wat je niet echt nodig hebt afgebrokkeld is, weggeslagen, afgesleten. Alle pretentie, alle dwaasheid, elke zucht, en ook het lichaam; je seks, je vitaliteit, je eitjes, je zaad, en ook je daden; die dan de daden van de wereld zijn en niet meer van jouw. Wat over blijft, is een niet verder te reduceren persoon, een naakt ego, het levende beeld, waarvoor er geen scheiding meer is tussen het tijdelijke en het eeuwige, en daardoor niet meer in staat is om te sterven.

Spetterpoep

U verklaart net dat u te veel heeft geschreven.

"Ik heb te veel geschreven en ik kan mijn lezers niet langer op dragen om net als ik te leven, daarbij ben ik niet erg meer gedreven."

Wellicht niet langer gedreven om mensen dingen voor te schrijven.

"Precies, ik wil door het uit blijven van mijn schrijven mensen laten weten dat ze vooral zichzelf moeten blijven."

Doet u dan niet af aan het principe dat hij mensen wil laten na denken en eventueel wilt proberen te veranderen?

"Mensen moet het uit zelf maar uit zoeken, het woord is niet langer aan mij, maar aan de anderen."

Wat bedoeld u precies met de anderen?

"Ik heb het over alle mensen, behalve ik. Ik trek mijn eigen plan wel en bedenk me de dingen die mij aan gaan, als anderen hetzelfde zouden doen zou dat mij erg blij maken."

U wilt dus het denkproces aan mensen over laten?

"Daar komt het wel op neer."

Daar gaan we weer.

"Hoe bedoelt u?"

Nou, ik durf niet graag vast te stellen dat u uw 'drive' kwijt bent, u reden om dingen op papier te schrijven.

"Nee, ik schrijf nog steeds graag, maar ik vrees dat mijn vorige occupatie, of mijn inrichting van het concept schrijven, te niet is gedaan door bepaalde inzichten."

Kunt u uw motieven even toe lichten?

"Mensen zijn net als stront, ziet u?"

Niet direct.

"Mensen zijn af en toe net als machines. Je stopt er iets in en je verwacht dat er iets uit komt."

Maar dat komt er niet?

"Nee, precies, je kunt er zoveel in stoppen als je zelf wilt, er komt uiteindelijk toch niets uit, althans niet wat je gehoopt had."

Op wat hoopt u dan?

"Op zindelijkheid."

Zindelijkheid?

"Ja, je stop informatie in mensen en je verwacht dat er geen spetterpoep meer uit ze komt, maar kijk om je heen, er komt nog steeds een grote hoeveelheid spetterpoep uit mensen."

Maar is het dan niet zo dat u er toch enkele mensen van heeft kunnen weer houden dat ze spetterpoep produceren?

"Misschien wel ja, maar dat is maar een heel dunne draad waar aan je kunt vast houden in een dal vol met mensen die poep over je heen braken."

Dat maakt het touwtje niet minder glad natuurlijk.

"Daar heeft u gelijk in. Geloof me alsjeblieft als ik zeg dat ik mijn best doe om me vast te houden en om een woordenvloed als norit in de mensen hun oren probeer te stoppen."

Ik begrijp het, maar waarom lukt het dan niet om naar boven te klimmen?

"Dat lukt af en toe wel, alleen wil het geen dat in mensen hun oren komt niet direct resulteren in een goed verbaal uitscheidingsproces."

Ah, maar zou u dan willen dat mensen herhalen wat u zegt?

"Nee, want anders had ik niks om over te schrijven."

Aanslag op leven 9-jarige jongen mislukt!

Zaterdag, 15 mei 2010, van onze redactie
KOEWACHT. De vliegramp bij Tripoli die woensdag 12 mei plaatsvond, bleek een terroristische aanslag te zijn van de Zuid-Afrikaanse Anti-Bleekneusvereniging, gericht tegen het leven van de enige overlevende, de 9-jarige Ruben.

Tot grote ontsteltenis van de terreur-leiders, mislukte de aanslag helaas, en werd er vooral materiële schade geleden, en er kwamen een boel Nederlanders om, zo berichten de goed geïnformeerde en moreel-superieure Telegraaf-correspondenten. In een recente peiling van Maurice de Hond blijkt dat de grote meerderheid van de Nederlandse bevolking met een middelbareschooldiploma dat hen in staat stelt ook andere kranten dan de Telegraaf te lezen, vooral ontstelt is over het feit dat ze door de mislukte aanslag nu een week lang moet wachten met lachen om de PVV campagne, aangezien de schermen en bladen de komende tijd geplamuurd zullen zijn met de koppen van jankende Hollanders voor wie het nu overduidelijk is dat Nederland de droefnis-singulariteit definitief gepasseerd is en dat ons land dus Internationale Recordhouder is op het gebied van collectief verdriet.

How to swallow

How am I able to swallow this? This state of mind, which is imposed on me by taking pills. I guess I need to take more pills to make sense of the revelations I had when taking the pills I had before. Pills come in different sizes, colours and shapes. Events are pills as well. Things that happen to you, can thrill you, change your state of mind and your vision on the future. You get a clear picture of a person when he or she answers the question to how they see the future. You have to specific though, if you want a clear answer. I hope you don't mind if I give an example to illustrate my point. O, hold on. I don't have an example. You just have to figure it out for yourself, just because I tell you. Yes, that's right. I am playing an authoritave figure now. Someone who is saying to you what you have to do. You have to take into account that I am telling the truth, because I would never lie to you. That's just not my nature. I am a sincere human-being and if you don't believe me, you are calling me a liar. I hate that argument myself, but I can't put it into other words. Not that the words would alter the meaning of the utterance or the argument, because they would point to the same concept.
The concept being that what I say is the truth or you might as well not read this fucking bullshit. Are you catching my drift? Are you trying to define your own future or are you letting everything hang loose? Your life is a path and you are the only one who can make the steps. Sometimes the path is steep and you have to put a lot of effort in some of your steps, but never be afraid to do so. You have to. Not for me or anyone else. Do it all for yourself, without feeling guilty. Everyone else does so, so why are you not allowed to do the same. I am not implying, at least not trying consciously, that you should take advantage of others. To some degree you should, of course. Some people deserve to be exploited. Although it is up to you to decide who gets it or not. So I kindly invite you to exploit some people.

Cheers!

It is your downtalker, your textual stalker,
Because now I feel like Luke Skywalker

I like to smoke joints
In the evening
After I went to the bar
And talked to friends
About dreams and such

It may not seem much
But it means a lot to me

I went out of the joint
Because I have to get up early in the morning
And to relax at home and smoke one

After I am done
I will watch some pornography
Which will inevitably satisfy me

So mind and body are full at rest
When I go to bed

But before I go to bed
I wanted to share this with you

I have none, but I need no reason
Or there might be

Because not sharing me with this world
Would feel like treason

Treason because I am what you want to be
At least that's how I see it

I am able to show the full kit
The essence of my being

Although I can only write or type it down
And hope that you are also seeing
What I see when I am behind my screen

And when you do read this
I realise that the state I am in
Is long gone, but what I have left
Are a couple of inunderstable pages

For those who read this in a hundred years
Which I can only dare to hope
I would say to you:
"Nothing on the internet disappears"

And if you are drunk when you read this
I would say
Cheers

I reached my quotum

Today I reached my fucking quotum
Just take a look at my bloody scrotum
It's purple and dark blue
And that's all thanks to fucking you