Reactie "iets over gamie"

Omdat het niet paste in het reactie gedeelte, omdat het meer dan 5.000 karakters waren, plaats ik het hieronder:

Ik vind jullie beide reacties erg interessant en het deert mij daarom ook niet dat er schrijf fouten in staan Paul, want die maak ik zelf ook veelvoudig. Ik kan uit beiden reacties wel iets interessants halen waar ik wat meer mee kan als het gaat om andere onderwerpen om over te schrijven.

Ik neem mezelf weer even als populair voorbeeld om te laten zien waar ik het mee eens ben en wat ik wil bediscussieren. Ik begin even met Paula’s reactie dat er een verschil is tussen mannen en vrouwen als het gaat om vreemd gaan. Ik ben het wel redelijk met haar eens en kan natuurlijk niets af doen aan het feit dat het voor haar zelf geld, maar ik denk dat het interessant is om te kijken hoe mannen en vrouwen naar vreemd gaan kijken en in hoeverre dat is beïnvloed door de maatschappij. Voor een groot deel waarschijnlijk, maar op welke manier en wat wordt er precies van je verwacht.

Praat je als man met je vrienden over hoe je bepaalde leuke gesprekken over emoties hebt gehad met je vriendin? Misschien wel, maar dat zal niet bij mannen wellicht niet altijd het geval zijn. Mannen en vrouwen hebben een soort van gender bepaalde praatgroep waar ze bij horen. Om de grenzen van die groep te overkomen, zou het denk ik kunnen helpen om jezelf bewust te laten worden van de conventies binnen die groepen om ze vervolgens af te kunnen breken. Op die manier kun je denk ik dichter bij elkaar komen als partners binnen een heteroseksuele relatie. Dit is wellicht anders binnen een homoseksuele relatie, waarin je al in dezelfde genderpraatgroep hoort. De term genderpraatgroep is overigens een gevaarlijk begrip denk ik, maar ik zal deze paragraaf nog wel eens uit werken tot een blogentry door er eens een stevig eindje tegen aan te denken.

Verder kan ik me wel vinden in de redenatie van Paul, maar ik denk dat ontevredenheid toch een grote factor kan zijn in het niet langer monogaam blijven. Dit kan verscheidene oorzaken hebben, wellicht blijft het bij een incident, maar het gegeven dat het een impuls is, zegt nog helemaal niets over de achtergrond van de escapade. Impulsen moeten ook ergens vandaan komen. Het kan zijn dat je dronken was of bijvoorbeeld of omdat je niet tevreden bent met je seks leven of omdat je het gevoel hebt dat je partner je niet begrijpt. Ik noem maar een aantal dingen, er zijn nog meer mogelijkheden denk ik.

Ik weet ook niet in hoeverre de angst voor de beëindiging van een relatie door escapades een voeding zou bieden voor een systematische basis voor escapades. Het zou dan ontevredenheid in de hand werken, maar ik zie niet direct hoe dat in zijn werk gaat. Kortom, ik snap de redenatie hierachter niet helemaal. Probeer je nu te zeggen dat wanneer er reeds een escapade is geweest dat er meerdere zullen volgen vanwege angst? Of dat er juist kans is op escapades, ook al zijn er nog geen geweest en dat dit proces het gevolg is van angst?

Nu reageer ik graag even op de reactie van Katha, waarbij ik gaarne een hypotethische houding aan neem en mezelf even als onafhankelijke partij beschouw. Stel nu dat je vriend vreemd gaat en je komt er achter, wat wel een voorwaarde in deze hypothese is, en hij heeft vervolgens geen spijt, wat doe je dan? Hij vertelt je dat hij nog steeds even veel van je houdt en je nog steeds even graag ziet, maar het spijt hem niet. Het spijt hem niet omdat het voor hem gescheiden is en het er niet echt toe doet. Als je een bepaalde waarde hecht aan monogamie is het niet heel verwonderlijk dat je jezelf geschaad voelt als dat denkbeeld wordt verstoord bij jezelf. Juist als er op vertrouwd wordt dat de relatie monogaam is en deze blijkt dat niet te zijn is het vertrouwen geschaad. Als men, zowel man en vrouw, want er wordt vaak van uit gegaan dat het altijd de vrouw is die monogamie wilt, minder waarde hechten aan de verbondenheid tussen liefde en seks, dan zou vreemd gaan ongetwijfeld een minder groot issue zijn.

Ik kon het nog extremer maken. Stel nou dat je seks ziet als een sport die draait om genot. Veel atleten gaan naar verschillende clubs om ervaringen op te doen bij verschillende trainers, als je je partner nog beter wilt bevredigen, moet je gewoon bij verschillende clubs langs gaan om te trainen. Die analogie klinkt misschien ver gezocht, maar als je beiden sterk in een relatie staat, denk ik dat dit best mogelijk is. Nu zou een tegenargument kunnen zijn dat je er dan gevoelig voor bent om verliefd te worden op een ander. Misschien, maar dat ben je ook als je met andere mensen praat.

Het onderscheid dat er gemaakt wordt tussen mannen en vrouwen als het gaat om het standpunt tegenover vreemd gaan vind ik totaal absurd. Vrouwen en mannen doen niet voor elkaar onder als het gaat om vreemd gaan. De motiefen er achter zijn misschien anders, maar als ik het om draai, dan zijn het juist de vrouwen die vreemd gaan vanwege liefde en mannen alleen maar om de seks. Ik geloof niet in dat onderscheid en denk dat mannen en vrouwen het vaak om dezelfde redenen doen. Ik wil best geloven dat het voor jouw specifiek het geval is, maar ik heb ook andere gevallen mee gemaakt waarbij ik bedragen werd en dat ging volgens mij voornamelijk om het seksuele experiment. Ik heb het zelf ook gedaan en dat was dan weer meer met een amoreus motief. Dus die genderdistinctie wil ik graag van de hand doen.

Ik denk dat we ondanks de conventies gelukkig toch een hele goede en open discussie hebben gehad met zijn allen. Jaloezie zal wel bestaan zonder conventies, maar ik heb het af gezworen. Dat klinkt misschien heel vreemd, maar jaloezie heeft nog nooit iets goeds gebracht. Jaloezie is iets waar je gehoor aan geeft of niet, heel simpel. Jaloezie is een keuze die je maakt, je moet je er alleen bewust van worden. Loyaal ben je als je na komt wat je afgesproken hebt. Stel nu dat je af spreekt dat je een open relatie hebt en je wordt boos als je vriend of vriendin met een ander naar bed gaat, ben je dus niet loyaal. Het is dus inderdaad volledig afhankelijk van conventies en van de aannames die worden gemaakt bij het aangaan van een relatie. Voor mij persoonlijk geld dat ik ook mijn interesses verlies voor andere vrouwen om me heen, maar dat komt omdat de meesten niet zo interessant zijn als jij en ook niet zo mooi.

Enfin, dit is een veels te lange reactie. Ik gebied jullie daarom ook op te houden met reageren, want ik wil ook wel eens iets nieuws voor mijn blog schrijven. Iets over roodharige vrouwen of over Zombie Land en wat voor een anti-feministische film dat eigenlijk is of over weer iets anders.

Iets over gamie

Ik moet schrijven en dat ga ik dan ook weer doen, omdat ik het nodig heb als uitlaatklep. Maar al te graag heb ik mezelf vaak wijs gemaakt dat ik zo iets dergelijks niet nodig heb, maar toen ik de laatste keer bewust stopte met dingen op papier zetten, wist ik dat het op den duur weer zou gaan kriebelen. De reden dat ik er mee gestopt was, was omdat ik dacht dat er toch niet iets interessants naar boven zou komen. Mijn geschreven wereld leeft van conflicten, van interne conflicten en conflicten met anderen en vooral die eerste levert naar mijn mening het interessantse materiaal op. Ik schrijf het liefst over dingen die me aan het hart gaan en dat is misschien ook wel logisch. Het is niet zo dat ik daar niet aan toe kom in mijn geschreven werk voor mijn studie, maar ik wil af en toe ook de vrijheid ervaren om niet volgens bepaalde richtlijnen te werken die op gelegd zijn door anderen. Het zou natuurlijk een illusie zijn om te denken dat ik mezelf, bewust of onbewust, aan banden leg aan de hand van richtlijnen. Overigens is dit een soort van introductie over waar ik daadwerkelijk over ga schrijven. Zo’n intern conflict waar ik niet direct een oplossing voor weet. Ik zat er aan te denken om het conflict in een mooi verhaal te verhullen en met allerlei leuke analogien aan te komen zetten, maar er was me niets te boven geschoten. Het zal dus waarschijnlijk een rauwe werkelijkheid zijn, die misschien wordt ervaren als zeer persoonlijk en gerelateerd wordt aan mij als persoon, maar ik wil er graag bij vermelden dat ik vooral op zoek ga naar dingen die misschien ook voor anderen zouden kunnen gelden. Ik mag graag geloven dat ik af en toe best aannames mag maken op mijn eigen ervaringen. Bon, tot zover de introductie.

Ik zou ten eerste niet weten waar ik moet beginnen, aangezien het al ontzettend lang geleden is dat ik iets over mezelf op papier heb gezet. Ik tracht dan ook niet een chronologisch, feitelijk verslag te brengen van wat ik de afgelopen tijd heb gedaan en beleefd, want daar ben ik niet erg in geïnteresseerd. Wat interessanter is, naar mijn mening, is wat enkele belevenissen met me hebben gedaan of mij hebben geholpen in het verschaffen van bepaalde inzichten. Nu zijn dat geen spectaculaire inzichten in de trant van dat ik nu eindelijk het licht heb gezien, want dat heb ik al een tijd terug gedaan. Nee, de daadwerkelijke behoefte om weer wat van me af te schrijven is gisteren begonnen. Ik hou van een snelle onderneming, dus dat is dan ook de reden waarom ik nu achter mijn computer ben gekropen, waar ik anders toch wel had gezeten, en ben beginnen met typen.

Gisterenochtend belde mijn moeder mij om negen uur ’s ochtends, omdat ik de dag daarvoor aan mijn vader had gevraagd of ze me kon terug bellen. Ik wilde haar namelijk vragen of ze nog hoeslakens had. Ik heb namelijk een nieuw bed gekocht. Het is een tweedehands bed, welke groter is dan mijn vorige bed en daarom had ik dus nieuwe, grotere hoeslakens nodig. Ze had er geen meer over, wat erg jammer is, maar dat is niet helemaal de reden waarom ik hier nu dit aan het papier aan het vertellen ben. De reden was dat ze me vertelde, als leuk familie feitje, dat mijn cavia en haar vriendje Henk (beiden namen zijn pseudoniemen) min of meer uit elkaar waren. Ik vroeg natuurlijk waarom dat zo was gekomen. Dit was omdat Henk een ander had. “En dat moet gewoon maar kunnen”, waren mijn moeders woorden, misschien licht geparafraseerd. Ik wil nu niet de paragnost uit hangen en claimen dat ik dit aan zag komen in mijn grote glazen bol, maar ik wist dat het geen verstandige keuze was geweest om direct samen te gaan wonen. Ik weet niet in hoeverre het cliché waar is dat álle mannen zich niet durven te binden, maar ik weet in ieder geval voor mezelf dat ik daar wel een beetje bang voor ben. Voor mij betekent het niet dat Henk persé met een ander wil zijn, maar misschien begrijpt hij zijn onderbewuste beweegredenen niet goed. Hiermee impliceer ik natuurlijk bijna automatisch dat ik dat wel doe. Nu ja, die stelling ga ik dan ook proberen te verdedigen, want anders heb jij als lezer niets om me op aan te vallen en de bedoeling is toch wel dat de conflicten die zich in mij plaats vinden een weg naar de buitenwereld vinden en bloot gesteld worden aan anderen hun beoordeling.

Wat Henk, volgens mij wilde en net als ik dat zelf ook soms wil doen, was om te ontsnappen. Dit is niet heel gek als men het heeft over dierlijke wezens. Apen en olifanten doen ook aan vormen van escapisme door zich zat te eten aan rottend fruit bijvoorbeeld. Nu is bijna de gehele mensheid onderworpen aan een lichte tot ernstige vorm van alcoholisme, maar escapisme bij mensen kent een breder spectrum denk ik. We leven in een traditie waarin monogamie vooralsnog als de standaard wordt gezien, terwijl verscheidene onderzoeken al hebben aangetoond dat de mens niet altijd monogaam is. De illusie van verplicht monogamistisch bestaan komt voornamelijk voort uit de christelijke traditie. Dit brengt natuurlijk een bepaald conflict met zich mee, een intern conflicht, in zowel mannen als vrouwen. Ik neem toch aan dat vrouwen ook bepaalde seksuele behoeftes hebben. (Het spijt me overigens als ik mezelf vaak in de positie van een man, dan wel fictief of bestaand, plaats, maar dat is nu eenmaal omdat ik zelf een man ben.) Ik wilde graag dieper in het interne conflict gaan.

Nu heb ik het genoeg over Henk gehad en over wat ik vermoed dat er ten grondslag ligt aan de relationele problemen tussen hem en mijn cavia. Mijn cavia zou het mij misschien ook niet in dank af nemen als ik het over haar heb in een seksuele context, maar dit was nu eenmaal het beste voorbeeld dat ik kon nemen. Hoewel, ik weet nog wel een aantal ‘goede’ voorbeelden, maar ik denk niet dat het me in dank af genomen word als ik het daar expliciet over ga hebben. Daarom neem ik nu mezelf als voorbeeld. Ik voelde bij mezelf weer het en ander te beginnen kriebelen. Dat is misschien een ietwat ambigue begrip: kriebelen maar ik bedoel het zoals het is en het is eigenlijk ook heel concreet. Ik voelde de behoefte op komen om seks te hebben met iemand anders dan mijn vriendin. Op de een of andere manier heb ik het idee dat er een ontzettend taboe aan kleeft om dat uit te spreken. Mensen zullen misschien ook ontkennen dat ze soms die behoefte hebben en bij anderen die behoefte niet onderkennen, zeker niet bij hun partner. Ik heb dit ook aan mijn vriendin vertelt en ze wist niet direct wat ze er van moest zeggen, of ze me permissie moest geven om met andere vrouwen te gaan neuken of dat ze me daarin wilde beperken. Ik begrijp dat ze niet direct haar woordje klaar had, maar de voornaamste reden dat ik het haar vertelde was omdat ik een bepaalde dialoog wilde hebben waarin ik uiteindelijk wat wijzer zou worden over mijn eigen behoeftes en waar ze vandaan komen en wellicht tentatieve, universele aannames kon maken over anderen. Ik bewonder mijn vriendin dan ook zeer, want ik had dit niet aan veel anderen verteld met wie ik een relatie zou hebben.

Nu is het stomme toeval dat sinds ik ben begonnen aan het schrijven van deze tekst er een studiegenoot (ik hoop dat dit vaag genoeg is) naar me toe gekomen was die mij vertelde dat het uit was met haar vriend. Ik zei dat dat vervelend was en dergelijke en ging min of meer het riedeltje af die je normaal af gaat als iemand iets vervelends heeft mee gemaakt waaraan jij niets kunt doen behalve een luisterend oor bieden. Ik zei dat ik daar toevallig een stukje over aan het schrijven was, maar verder heb ik over het stukje niet veel verteld. Ze vertelde me, wat hier relevant is voor mijn stukje, dat ze het idee had dat hij het nooit over zijn gevoelens had gehad. Ik denk dat daar de essentie zit, de kern van het probleem. Er heerst vaak een patriarchistische, bedrukkende sfeer rond het uitspreken van gevoelens onder mannen. Vrouwen zouden goed over hun gevoelens kunnen praten en dat zouden ze dan ook vooral moeten doen en mannen kunnen dat niet goed, op de een of andere arbitraire, conventioneel vastgelegde manier en daarom moeten ze maar vooral hun mond er over houden.

Ik praat af en toe wel eens over mijn gevoelens, maar dat doe ik niet heel erg vaak. Ik denk dat als ik geen vriendin zou hebben dat er dan maar weinig mensen zouden zijn waarmee ik mijn allerdiepste gevoelens zou delen en waar van ik ook zeker zou zijn dat degene aan wie ik die gevoelens mede deel ze ook daadwerkelijk begrijpt. In meerdere of mindere mate in ieder geval, want het berust natuurlijk altijd op het principe van empathie. Ik denk dat als ik die behoefte aan mede-mannen zou meedelen, dat menig man me raar aan zou kijken. Soms heb ik het idee dat anderen, maar ik zelf ook, vaak het in iets anders proberen te vinden. Door er bijvoorbeeld grappen over te maken of door vreemd te gaan, door veel te drinken, door drugs te gebruiken. Ik maak natuurlijk ook grappen die er niet betrekking op hebben, ik kan ook vreemd gaan zonder reden, ik kan ook veel te drinken omdat het een gezellig avond is en ik hou er nu eenmaal van om veel dingen te proberen. Het gaat me dan ook niet om de manifestatie van het probleem, want dat kun je niet altijd even goed onderscheiden, maar het gaat me om de kern, de grondslag, de geneologische oorzaak. Ik moet heel eerlijk bekennen dat ik me misschien een beetje laat beïnvloeden door Foucault en over mijn idee van geneologie, maar ik denk dat het een vruchtbare denkwijze is die veel problemen kunnen ontrafelen.

Also, ik ga Foucault dan ook even aan halen, al zij het in parafrases. Volgens deze beste man, die in zijn The Use of Pleasure: The History of Sexuality: 2, het een en ander vertelt over hoe er door de eeuwen heen naar seksualiteit gekeken werd, ontkennen de Christenen het liefts het bestaan van begeerte. Begeerte in de seksuele zin heb ik het dan voornamelijk over. Dit was weer net ietsjes anders dan hoe de Grieken er over na dachten. Die erkenden begeerte namelijk wel. Zij zagen ook in dat begeerte soms een rem nodig heeft, maar soms ook niet. Het had een regulierknopje nodig, vergelijkbaar met Freud’s Ich. De begeertes zouden in deze analogie Es zijn en de maatschappij die wilt voorkomen dat je een hedonist wordt, waarmee je niets mee kunt beginnen, is het Überich. Overigens als jijzelf nog iets van je leven wilt maken en niet alleen je pik (dan wel kut) wilt achterna wilt lopen, dan maak je zelf ook deel uit van het Überich. Je zou zelfs kunnen zeggen, dat het überich volledig is geinternaliseerd, omdat jij degene bent die deze ‘regels’ deduceerd vanuit je omgeving. Verder dachten de Grieken dat het Ich in conditie gehouden moest worden. Je moest zo nu en dan uit de ban springen, je realiseren wat je fout had gedaan, een klein beetje een schuld gevoel krijgen en je Ich was weer in conditie. Ze geloofden zelfs, dat als je dat niet deed, je Ich uit conditie zou raken en dat is foute boel.

Een voorbeeld uit de praktijk zijn Katholieke priesters die zich vergrijpen aan jonge, onschuldige jongetjes. Het is zo simpel dat ik het bijna niet hoef uit te leggen me dunkt. De priesters, de Christenenen dat het zijn, maakten de fout op het moment dat ze niet onderkenden dat ze bepaalde behoeftes hadden. Bij het afleggen van een eed en het aannemen van een bepaald beroep zeiden ze min of meer: “nee, ik hoef geen seks, ik moet geen vrouw, ik ben celibaat en seks is voor sukkels.” De rest is allemaal een logisch gevolg. Ze bleken toch wel seksuele verlangens te hebben, ze konden moeilijk een volwassen vrouw pakken, want die zouden hun mond open trekken en die kwamen gewoonlijk met hun man langs. De enige uitweg was dus zo nu en dan een kindje pakken. Ik wil hier absoluut benadrukken dat dit vanuit een bepaald perspectief logisch is, maar absoluut niet is te rechtvaardigen en dat het mijns inziens daarom ook anders zou moeten. Dit was vooral om maar even aan te tonen wat het niet onderkennen van je eigen gevoelens met je kan doen. Ik neem aan dat veel van die priesters die deze misdaden hebben gepleegd aan het begin van hun celibate bestaan niet voor ogen hadden om zich uiteindelijk te vergrijpen aan kinderen. Ik denk dat je dan de wereld aan het om draaien bent.

Deze analogie kun je ook op andere dingen toe passen waar verlangen tevens om de hoek komt kijken. Die staan naar mijn mening ook in relatie tot escapisme. Ik heb het dan bijvoorbeeld over drugs. Drugs is een uitstekend middel om te ontsnappen aan het dagelijks leven, of algemener gezegd, aan de realiteit. Als je niet wilt toegeven dat je geen behoefte hebt aan enige vorm van escapisme ben je denk ik dan ook gevoeliger voor enige vorm van verslaving. Ik kan wel een paar voorbeelden noemen van mensen in mijn omgeving, vooral vanuit de tijd rond mijn puberteit, die door hun ouders op een bepaalde manier werden onderdrukt. Ze mochten geen drugs gebruiken, ze moesten voor een bepaalde tijd thuis zijn en nog andere beperkende ‘maatregelen’. Ik denk dat zulke maatregelen averechts kunnen werken. Ik wil niet de suggestie wekken dat het altijd averechts werkt, want ik onderschat niet graag de kracht van indoctrinatie, in welke vorm dan ook en in welke sterkte dan ook. Het werkt averechts omdat het wederom bepaalde behoeften niet erkent. Als puber heb je vaak de behoefte om uit de ban te springen, te ontsnappen aan de verwarring die al die hormonen en emoties met zich mee brengen en om recht toe recht aan jezelf klem te zuipen of suf te blowen en om vervolgens lekker laat thuis te komen. Ik zeg niet dat het goed is om die laatst genoemde activiteiten te verrichten, puur en alleen om die activiteiten te verrichten, maar iedereen kan een wijze les leren als hij of zij ’s ochtends wakker wordt met een enorme kater en niet meer in staat is om te vol doen aan bepaalde eisen die je aan jezelf stelt. Als je ouders of welke instantie dan ook dient als jouw geweten en jou vertelt wat je niet of wel moet doen, dan leen je je geweten uit. Je houdt het, zoals de Grieken zouden zeggen, niet meer in conditie. Het is extern en zou in beginsel intern moeten zijn, want jij moet je leven als individu kunnen leven.

Om mezelf nog maar eens als voorbeeld te nemen: ik mag graag genieten van een blowtje, een biertje of een sigaretje. Grappig dat al die dingen vaak verkleint worden, vraag me niet waarom, maar het heeft er vast mee te maken dat ze op deze manier onschuldiger lijken. Want is het nu zo dat als ik vraag aan iemand: “zullen we vanavond een jointje gaan roken?” dat ik bedoel dat ik wil dat we een kleine joint gaan roken? Of bedoel ik, door het te verkleinen, dat het roken van een joint op zich onschuldig is? Een ander voorbeeld is wanneer ik vraag: “zullen we bier gaan drinken?” tegenover “zullen we een bier gaan drinken?” Hoe vaak hoor je de laatste vraagstelling om voor te stellen dat ‘we’ een bier gaan drinken? Ik hoor het nagenoeg nooit en het moet iets betekenen dat we vrij consistent middelen die escapisme mogelijk maken verkleinen. Enfin, ik ging eigenlijk iets over mezelf en over mijn puberteit vertellen en over hoe de verhouding tegenover mijn ouders destijds was. Mijn moeder gaf mij vaak een tijd aan waarop ik thuis moest zijn toen ik een jaar of vijftien, zestien was. Op die manier externaliseerde ze een deel van mijn geweten. Een deel, omdat ik natuurlijk als nog kon besluiten om me voor die tijd helemaal naar de kloten te zuipen. Ik negeerde de afgesproken tijd vrij stelselmatig, omdat ik vond dat ik zelf kon beslissen wat wel of niet goed voor me was, al had ik het destijds waarschijnlijk anders geformuleerd. Het is niet zo dat ik als nog mezelf niet naar de kloten zoop, want dat deed ik wel, maar ik realiseerde de dag daarop dan ook dat ik dat niet had moeten doen, of, althans niet in dezelfde mate. Ik heb het nog steeds wel eens dat ik mezelf realiseer dat ik te veel heb gedronken de dag daarvoor, of weet ik veel wat ik heb gedaan, maar in retrospect is dat niet verschrikkelijk. Het is pas verschrikkelijk als je er niets mee doet.

Er zitten twee kanten aan een dergelijk proces. Aan de ene kant heb je degene die zijn geweten uit leent en aan de andere kant heb je degene die het geweten van een ander claimt. Naar mijn mening is het belangrijk dat je weet dat wanneer je zoiets doet, je jezelf ook deels verantwoordelijk maakt voor de persoon van wie je het geweten hebt geclaimt. Niet zozeer over het gehele doen en laten van de geclaimde persoon, maar wel over een deel daarvan. Dat deel is precies wat de oude Grieken bedoelden met dat systeempje dat impulsen reguleerde en in conditie gehouden moest worden. Als je iemands geweten claimt, zorg je ervoor dat die op den duur uit conditie raakt en zoiets moet je zien te vermijden lijkt me.

Overigens kan het zo zijn dat iemand zijn geweten uit leent aan iemand zonder dat die ander er om vraagt. Dit is omdat mensen bepaalde verwachtingen hebben van andere mensen en mensen hebben ook verwachtingen over wat andere mensen van hen terug verwachten. Begrijp je dit nog? Een concreet voorbeeld, die ik zal trachten zo simpel mogelijk te houden: Ernie eet per dag maar één snoepje, omdat hij denkt dat hij er niet meer mag van zijn moeder. Hij doet dit niet omdat zijn moeder het expliciet gezegd heeft en hij doet dit ook niet omdat hij denkt dat het slecht voor hem is. Hij doet het om aan het geëxternaliseerde verwachtingspatroon van zijn geweten te vol doen, zijn geweten die hij in de figuur van zijn moeder heeft gestopt. Ik denk dat we dit vaker doen dan we zelf denken. Ik begin mijzelf er in ieder geval steeds vaker op te betrappen.

Ik zou nu graag alles in de context die ik eerder heb geschetst willen plaatsen. Stel nu dat ik mijn geweten uit zou lenen aan mijn vriendin, omdat ik denk dat zij wil dat ik aan bepaalde verwachtingspatronen vol doe, namelijk monogaam blijven, dan gaat er al iets mis. De reden dat ik denk dat mijn vriendin dit van me verwacht hoeft helemaal niets met mijn vriendin te maken te hebben. Het heeft verschillende invloeden, de algemene maatschappelijke visie op dit soort zaken, hoe mijn ouders er naar kijken, hoe mijn vrienden er naar kijken en als laatste hoe ik met al die impulsen om ga. Hoe interpreteer ik dit alles en maak ik daar voor mezelf een plausibel verwachtingspatroon van mezelf van. Dit verwachtingspatroon stop ik vervolgens in anderen door mezelf af te vragen: wat zouden anderen van mij verwachten? Daarmee is de kous nog niet af, want met een vraag an sich ben je nog niet heel erg ver. Het belangrijkste is wat je met die vraag doet. Vul je de vraag zelf in of vraag je direct naar wat anderen van jou verwachten? Ik denk dat je een beetje van beiden moet hebben. Het is bijna onoverkomelijk dat je vragen die je aan jezelf stelt zelf in vult, maar je kunt aan de andere kant beter reflecteren als je weet wat anderen van je verwachten. Je zult dus zo nu en dan moeten vragen wat een ander van je verwacht. Dit antwoord is niet het uiteindelijk handelsplan, want je verwerkt het, reflecteert het aan je eigen verwachtingspatronen en dan pas kun je er eventueel wat mee doen.

Enfin, ik was op het punt dat ik aan het denken was dat mijn vriendin van me wilde dat ik monogaam blijf. Ik had dus een bepaalde verwachting van haar over mij ingevuld, zonder dat ik er expliciet naar had gevraagd. Ik had mijn geweten uitgeleend en aangenomen dat ik maar een snoepje per dag mocht eten en me dus niet meer bezig gehouden met de kwestie of meerdere snoepjes nu goed of slecht voor me zouden zijn. Het gaat daarbij om het proces van af vragen en het gaat er niet om dat je voor jezelf definitief maakt wat nu het goede of dan wel het slechte is. Er moet als het ware een constante worsteling zijn tussen het ‘goede’ en het ‘slechte’ wat twee relatieve begrippen zijn. Het belangrijkste is dat je je er bewust van bent en je kunt van mij dan ook geen advies verwachten. Ik kan je enkel aanraden om vooral vreemd te gaan als die behoefte zich aan dringt, maar je dan wel af te vragen waarom je dat doet, maar ik wil ook zeker benadrukken dat als je besluit om monogaam te blijven, wat absoluut een besluit is ook al neem je die niet volledig bewust, dat je jezelf dan ook moet afvragen waarom je dat doet. In andere woorden, ga jezelf eens wat afvragen.

I don't really feel the need to be an exhibitionist anymore, at least for the moment, so you might catch me later or you might not.

To be lenghtened

This is the first new blog entry after my departure from Amsterdam to the United States. It's actually after four days that I started making notes of my trip and experiences on this particular trip. I will add some extra information probably, because it is very likely that something might pop into my head and might need some divulging, at least from my point of view.

It took me sixteen hours to get from one place to the other. I had to change planes in Atlanta, which is one of the biggest airports in the world. To give you a nice example, in order to get from one gate to the other you have to take a subway. A subway which almost took ten minutes to get me to my gate, which wasn't even the last gate. Before I even came to Atlanta I flew over the Atlantic which took approximately eight hours. I passed the time by watching movies, reading in the Satanic Verses and by sleeping a little. In Atlanta I had to wait for two hours, initially. I went upstairs somewhere to have a smoke. They don't have smokingrooms in every airport, but this one fortunately had. I met some guys from Boston in this particular room, which was a bit foggy. They were brothers and I forgot their names, but that happens a lot to me, especially when I meet so many people in such a short stretch of time. Anyway, one of them told me that the Boston accent was very distinctive and remarked that I hardly had a noticeable accent and so therefore couldn't figure out that I was from the Netherlands. It could have to do something with the fact that I hardly spoke Dutch the week before I went to the States, because I had been around Katha so much and we generally speak English.

It is actually pretty funny, I spoke more English in the Netherlands than I do now, because I am here with a Dutch friend, with whom I speak a lot of Dutch with.

The reason I met these fine fellows who had shared the experience of being in the same whomb at some point( although I do not know whether they did that at the same time, they looked a lot like each other though) was because they just came from California. That is something you ask when you meet each other on the airport I guess. You're not going to have a thorough discussion on politics if you've just met someone. You just talk about basic bullshit, which no one really cares about, but you're too tired of your flight to concentrate on something interesting anyway, so who gives a fuck. I didn't think that their accent was that remarkable, it just sounded American to me, but anyway I just nodded my head, because they were really nice guys and so I felt obliged to be, or at least act, appreciative of this information they had just give me. It was nice to see how they give examples and exeggerated their apparently outstanding Bostonian accent.

As soon as they found out that I was from the Netherlands, the conversation took a quick turn to the use of marijuna and the legislation of the use in the Netherlands compared to that in the States. Someone else picked up our topic and joined the conversation. I do remember his name and I also have his e-mail adress, so I will send him a link to this message, so if he's interested, he can read more about my trip. A thing other people don't want to hear about, unless they are on an airport. He'll probably be on an airport in the future, so when that happens, at least he has something to read. His name was Garry and he had spend the last four years in Florence, Italy to study. He showed me a short video of several plants he had planted underneath some trees up on a hill, just past a vineyard. The Boston brothers were by that time gone to catch their flight. We smoked and exchanged some cigarettes and our e-mail adresses. We didn't actually smoke the latter one, but we did exchange it. After a couple of cigarettes I went to my gate.

B(l)aas

Ik ben mijn blaas de baas,

maar het is vervelend om te weten

dat ik op den duur, als ik oud ben,

die functie, onbewust, wellicht

zal vergeten.

Heg

Heg voor mijn raam

Jou treft alle blaam

Ik kan niet meer uit mijn raam kijken

En als ik achter mijn bureau zit

Begin ik steeds meer op een bejaarde

Achter de geraniums te lijken

Maar nu neem ik de schaar ter hand

En maak ik je van kant

Het liefst zou ik je volledig verwijderen

En je grond betegelen

Je met wortel en al verbranden

En je lot verzegelen

Ik wil uit mijn raam kunnen kijken

Naar de mensen die voorbij lopen

En die soms bij mijn deur neer strijken

Ik wil niet meer op te hoeven staan

Als er dan weer eens wat moois voorbij loopt

Ik wil gewoon blijven zitten

En mezelf aan mijn bureaustoel vast kitten

Dus heg, ga nu maar snel weg

Anders steek ik je in de fik

Of verzin ik een anderssoortige valstrik

Sabeldief

Sabeldief,

Als ik je niet ontgrief

Dan ontneem ik je even

van je kleptomane leven.

Scheren

Ik scheer mijn baard

Doorgaans met een zwaard

Maar mocht ik die ontberen

Dan ben ik niet te beroerd

Om het met een conventioneler middel

te proberen

Acid

"So what was it that you did last night?"

"Well it all started when I was sitting on the couch reading the Satanic Verses by Salman Rushdie, but that was already in the afternoon."

"What does that have to do with it?"

"Well, while I was reading my book I kind of remembered that I still had a strip of Acid lying in the drawer of my desk."

"And you were planning to take it?"

"Yes, but actually I was planning to take it and to read some more in the book, I thought it would really get me into it. Unfortunately enough several people came into the kitchen, distracting me from my book and eventually I put it aside and decided to cycle around for a bit."

"That's a rigorous chance of plans all of a sudden."

"Well yeah, I think you give in to impulses more easily while being on drugs, especially with a creative drug like LSD."

"And did you just cycle around, or did you get anywhere in the end?"

"I drove all the way to Dam square, where I parked my bike, took some photographs and I even made a short clip of a guy who was constantly flicking his fingers towards the sun and walking around."

"I wonder if he took anything."

"Me too, but anyway, I walked around a little bit through the centre of the city and even gave directions to some people and they didn't look at me in awkward way or anything, people did start to look at me when I was getting back to my bike and I was smiling from ear to ear for no apparent reason."

"Well, it does not seem that it harmed them."

"No, unless they got blinded by the whiteness of my teeth."

"Ha, I guess not, since they are not so white, you fucking druggie."

"Hé, who are you calling a druggie?"

"Well, you just heard me, didn't you?"

"I most certainly did, but.."

"So why you're asking?"

"Oh, sod off, you're just as much of a drug (ab)user as I am."

"I know."

"Oh, it is good that you know, so what were you making all the fuss for at first?"

"I wasn't making any fuss."

"Yes you were."

"No, I wasn't."

"Fuck, don't you want to know how my drugged day continued?"

"I wonder if it's me who wants to hear the story or whether it's just you who wants to tell it no matter what."

"I always tell interesting stories, so you might not be aware yet of the genious of this particular story, but you soon will if you allow me to finish it."

"Be my guest."

"So I got back to my bike and I cycled back to my place. It seemed to go almost effortlessly and at some point I was going uphill to cross the Amstel and I saw some people ahead of me."

"And you probably thought, I'm going to get these motherfuckers?"

"Exactly, I sped up and I took 'em all down, including a disabled guy, with an arched back, who couldn't have possibly kept up with me."

"Don't you feel bad about these things?"

"Yes, for a microsecond I do and after that I think, ah fuck how was I supposed to know that he was going to cycle here and I raced right past him and I laughed, because the world is so good to me."

"Did he hear it?"

"I don't know, I don't really care actually, at least not at that moment."

"I thought that LSD made you loving and caring."

"It makes me even more anti-social."

"As long as you are aware of it."

"I am, but it is not that I do a lot with it."

"Well, suit it yourself."

"Will do, anyway I was going to tell you an interesting story, but I completely lost track of what I wanted to say."

"Are you still on Acid?"

"I'm sorry, I'm afraid that if I would tell you, I'd have to kill you."

"That's very unfortunate."

"Why is that?"

"Because I have to take you in and when I show you my badge you'll feel sorry for everything you've just told me." [Flashes badge]

"What the fuck?" [Drops jaw]

"Do you feel sorry?"

"Not just yet, but I might in a minute."

"Now, let's do this gently, so no one has to get hurt."

"Do you want me to put your hands where I can see them?"

"No, I want your hands where I can see them."

"That's unfortunate."

"Why is that?"

"Because I've got a handgun in my pocket which I'm getting out now [gets out handgun from pocket], which has a bullet in it which I carefully polished before writing your name on it."

"That's very thoughtful of you."

"Well, thank you, it's a shame though that you will not live to see the craft, art and effort I have put into writing your name."

"I can imagine, so how did you manage to write 'Constantine' on it?"

"Well at first I thought of making your name into the abbreviation: 'Con.', but that would have been too ironic, now wouldn't it have been."

"I agree, I don't know whether I would be really thankful. Your name was much easier by the way, Max."

"What d'ya mean?"

"In case you hadn't noticed, which you obviously haven't, but I came prepared, of course."

"Illuminate me."

"Well, if you care to come a little bit closer, I can explain it all to you in minute detail."

[Max comes closer and gets shot in the gut.]

"What the fuck just happened?" [Blood drips from his lip, to be more precise from the left side of his mouth, that is to the point of view of Max and from the point of view of the viewer that would be the right side of the mouth.]

"I expected you to wear your famous woolen trousers again."

"What the fuck has that got to do with it?" [talks a bit difficult and has to use his hands to prevent himself from falling of the table.]

"Well I put some Velcro on your seat and attached that to a wire, which you do not really see."

"Ingenious bastard."

"Yeah well, I've got a wire in my hand as well, but just to be sure that you wouldn't walk out of here alive, I just thought I'd set up a trap and so I did."

"Well, you've got me now, but hé, I'm not dead yet."

"I've got plenty of time."

Holy shit!

Inspiration has sprung back to my mind again and it was never really gone, it just went on a little holiday. Yesterday I thought of a brilliant gore story. I'll just give you the concept, because I do not want to go too much into detail about how I came to the idea. The idea was that once when I was fucking a girl from behind in her pussy, whilst being on Ecstacy, she started to cover the lower part of my belly in shit, because she sniffed too much from the little bottle of poppers, which caused her anus to relax and spread and splat. I did not really notice it at first until it started to harden. It actually became so hard after a while that I was both fucking her with my own penis and her turd. Now I come to think of it, it might be quite disturbing, but my mind was completely somewhere else when this shitty story took place. When I woke up the next morning I saw someone sneaking through the house and I realised there was a burglar in the house. I am a brave man and I decided to sneak up on the fellow and give him a proper beating, but the only thing I needed was a blunt, hard object. I turned the girl aroundl I awoke next to and grabbed the solid 'thing' out of her anal cavity. I pulled it out and she sighed deeply, but remained asleep. I came out of bed in stealth mode and saw a guy with a balaclava on his hat searching through several drawers in the living room. I shouted: "Hé, what the fuck do you think you're doing!?" He looked up and gave my face a quick look, but his eyes rapidly fixed on that, for him, unidentifiable object in my right hand. He almost seemed intrigued. I walked up to him and stopped a second to look into the mirror and thought to myself, I still look good even with the extrements of someone else in my hand. Then I thought again, would it have been any different if I would have had my own shit in my hand? It might not have been so solid as it is now, because I ate quite a lot of Korean food last night. My victim saw that I was sinking deeper and deeper into this philosophical dilemma and I had to run up to the window to prevent him from making an escape. I kicked his legs and he fell with his head on the windowsill. It looked pretty bad, because there was blood coming from his mouth, but still he struggled and held his hands on the frame of the window. I gave him a bash on the behind of his head and his fingers relaxed reluctantly. I realised what I had done and knew I had to get rid of any evidence. Lucky enough for me the evidence I had was in my hand and was also biodegradable. I stuck a part of the turd in his mouth and gave him an upper cut under the jaw, which was not really an upper cut, since he was already laying on the ground. I held his mouth shut and sat on his face and punched him in the stomache so he would swallow the damn thing. Instead his jaws crammed together, with the feast meal in between and I heard a crack. It would later become evident that I had broken one or several of his teeth. I punched him again and I heard him gulp. This process repeated itself a couple of times until the whole turd was swallowed. That girl can't fuck when she's high, but holy shit. I sat down and watched some telly afterwards, because it got me a little tired actually. When I saw that he was coming back to consciousness and he realised what just happened to him I offered him some chewing gum, which I would have taken if I were him. He took my offer gently, but first spit out pieces of what was left of his teeth. He almost choked in the gum, but hé, you don't just rob someone's place without getting a little punishment. I let him be for a while, until his face turned purple, at that point I performed the Heinrich manoeuvre. I accidentally cracked one of his ribs, but I think me and the burglar had a mutual understanding that this was not at all what I intended to do. I was trying to save the men's life for goodness sake. He sure was not protesting afterwards. He just managed to get up and work himself through the window. I closed it and I went to bed again. The girl had woken up and asked me what all that noise was that she heard. I comforted her and told her to go back to sleep. Fortunately she had not noticed that I had removed her turd from her ass, or had even noticed that she had shat on me the night before or that I had made a burglar swallow it. I felt pretty proud of myself and I slept like a baby.

I am down

Even my mum told me this afternoon

That I sounded a little down

Her ability to analyse my state of mind

Through the phone

Still makes me frown

In astonishment that is

I flatly denied it of course

And told her everything was good

Because I was not in the mood

For explanation

And actually I never am

Salamander

Ik voel me net een salamander die de overkant moet bereiken om het paradijs te kunnen bereiken, maar tegen gehouden word door een immens brede rivier van stroop. Iedere stap die ik zet gaat moeizamer, ondanks dat ik vier poten heb en extreem flexibel ben. Ik voel me net een kikker die steeds verder wegzakt in een poel van stront en die, uiteindelijk beneden gekomen, rustig aan een eeuwige winterslaap begint. Het loert en het lonkt tegelijkertijd afgezonderd, doch excentriek aan elkaar verbonden. De toekomst, of hoe ik hem zie of zou willen zien. Ik zie de toekomst somber in, ik denk ook dat iemand die de toekomst niet somber in ziet niet goed heeft op gelet. Alles gaat naar de klote en an sich is dat wel een utopische gedachte, maar ik ga ook op den duur naar de klote. Ik zal misschien niet alles kunnen doen wat ik wil, sommige dingen moeten doen die ik niet wil en sommige dingen niet doen die ik wel moet doen en sommige dingen doen die ik niet wil doen toch doen omdat andere mensen niet willen dat ik ze wel doe en ze dan nog een keer doen en ze dan met hun gezicht op de feiten drukken. Mijn excuses aanbieden, dat heb ik wel eens gedaan, voor de dingen die ik heb gedaan waarvan andere mensen liever niet hadden dat ik ze had gedaan en dat dat dan de reden was dat ik ze toch had gedaan. Ik ga misschien daarmee stoppen. Met mijn excuses aan te bieden. De stroop aan mijn poten zijn andere mensen. Andere mensen die me zeggen dat ik sommige dingen niet mag doen ondanks dat ik ze wil doen omdat het niet mag. Anderzijds zou, als iedereen onverschillig was over wat ik doe of wat ik wil doen, de sensatie weg zijn, maar toch beschouw ik het als stront om mijn kop of als stroop aan mijn poten. Het is dan ook hypothetisch dat mensen gaan op houden met hypocriet zijn of anderen proberen hun wil op te leggen. Dat stopt nooit.

Ik voel me net een salamander die de overkant moet bereiken om het paradijs te kunnen bereiken, maar tegen gehouden word door een immens brede rivier van stroop. Iedere stap die ik zet gaat moeizamer, ondanks dat ik vier poten heb en extreem flexibel ben. Ik voel me net een kikker die steeds verder wegzakt in een poel van stront en die, uiteindelijk beneden gekomen, rustig aan een eeuwige winterslaap begint. Het loert en het lonkt tegelijkertijd afgezonderd, doch excentriek aan elkaar verbonden. De toekomst, of hoe ik hem zie of zou willen zien. Ik zie de toekomst somber in, ik denk ook dat iemand die de toekomst niet somber in ziet niet goed heeft op gelet. Alles gaat naar de klote en an sich is dat wel een utopische gedachte, maar ik ga ook op den duur naar de klote. Ik zal misschien niet alles kunnen doen wat ik wil, sommige dingen moeten doen die ik niet wil en sommige dingen niet doen die ik wel moet doen en sommige dingen doen die ik niet wil doen toch doen omdat andere mensen niet willen dat ik ze wel doe en ze dan nog een keer doen en ze dan met hun gezicht op de feiten drukken. Mijn excuses aanbieden, dat heb ik wel eens gedaan, voor de dingen die ik heb gedaan waarvan andere mensen liever niet hadden dat ik ze had gedaan en dat dat dan de reden was dat ik ze toch had gedaan. Ik ga misschien daarmee stoppen. Met mijn excuses aan te bieden. De stroop aan mijn poten zijn andere mensen. Andere mensen die me zeggen dat ik sommige dingen niet mag doen ondanks dat ik ze wil doen omdat het niet mag. Anderzijds zou, als iedereen onverschillig was over wat ik doe of wat ik wil doen, de sensatie weg zijn, maar toch beschouw ik het als stront om mijn kop of als stroop aan mijn poten. Het is dan ook hypothetisch dat mensen gaan op houden met hypocriet zijn of anderen proberen hun wil op te leggen. Dat stopt nooit.

Life's a Bitch

Ik word prompt op mijn neus geslagen en in een fractie van een seconde vormt zich een bal met snot en bloed achterin mijn keel. Het deed me denken aan de puistjes die zich vroeger op mijn neus bevonden. Het begon allemaal met één grote puist op de voorkant van mijn neus. Zoals een heks zou hebben, maar dan symmetrischer. Die puist ging uiteindelijk weg om vervolgens vervangen te worden door twee kleinere puistjes aan beide kanten van mijn neus en iets meer naar mijn ogen toe. Deze verdwenen dan weer naar een paar dagen om dan weer vervangen te worden door nieuwe puistjes die weer dichter naar me gezicht trokken. Dit proces hield stand en volgde de lijn van mijn neusvleugels en ging dus op den duur naar beneden, net onder mijn neusgaten. Die puistjes verdwenen op hun beurt na een avondje goed door snuiven en ik dacht dat ik voor altijd verlost was van die vervelende gezichtsaccesoires die al een pad van destructie hadden achter gelaten op mijn neus, maar niets was minder waar. Ik stond de dag na het snuiven op en wilde in mijn neus peuteren. Om zowel de schade van gisterenavond te checken en om de achtergebleven korsten op de grond te gooien vanuit mijn hoogslaper. In mijn neus voelde ik een pukkeltje. Eerst aan de rechterkant en toen ook aan de linkerkant. Ze waren heel klein, ongeveer de helft van de grootte die de puistjes hadden die zich eerst onder mijn neusgaten bevonden. Ik had een droge keel en ging met mijn tong langs mijn gehemelte. Daar voelde ik perfect ook twee pukkeltjes die zich in perfecte symmetrie verhielden met de pukkeltjes in mijn neus. De dagen en weken daarna trokken deze verder naar achter, zodat ik die in mijn neus niet meer kon voelen met mijn vingers, maar die in mijn mond nog wel kon voelen met mijn tong. Op het laatste moment kon ik bijna niet meer ademen via mijn neus en waren er achterin mijn mond twee kleine wit-rode puntjes te zien. Op een dag waren de pukkeltjes in mijn neus weg en kon ik die in mijn mond ook niet langer meer voelen. Het ademen via mijn neus ging nog steeds een beetje ongemakkelijk en het voelde net alsof er een klein obstakel precies tussen de scheidslijn van mijn gehemelte en mijn neusholte bevond. Twee dagen later haalde ik eens diep adem via mijn neus en schoot het kleine stukje los en ging mijn luchtpijp in. Ik moest ontzettend hoesten en de tranen sprongen in mijn ogen. Het lukte me na vijf minuten hoesten en proesten uiteindelijk toch om het kleine dingetje uit te spugen. Op mijn bureau, waar ik op dat moment achter zat, lag een wit-rode punt. Ik was er van verlost en zo voelde het ook met al dat bloed.

Ik spuug de klodder van bloed en snot direct uit op het gezicht van mijn belager. Hij kijkt me nog kwader aan dan dat hij al deed. Hij pakt een mes tevoorschijn en wilt uit halen naar mijn nek. Ik blok de rechtse stoot die hij wilt uit halen, maar kan niet voorkomen dat hij met het punt van zijn mes mijn voorhoofd raakt, waar zich al een litteken bevind. Een litteken dat ik lang geleden heb overgehouden aan een spelletje tikkertje overloop. Ik was vier of vijf en het had buiten geregend toen ik in de pauze van de basisschool waar ik op zat samen met mijn klasgenootjes buiten ging spelen. Het regende inmiddels niet meer, maar het was nog wel nat. We gebruikten altijd twee grote brede banken waar tussen we heen en weer renden, terwijl er iemand in het midden stond die anderen dan moest proberen te tikken. Werd je getikt, dan moest jij in het midden staan. Ik wilde nooit in het midden staan en daarom was ik altijd bloed fanatiek. De bank die aan de linkerkant stond bevond zich tegen een grote muur waartegen je af kon remmen als je op de bank kwam gesprongen. De rechterbank bevond zich tegen een lage muur en moest je dus op de bank zelf maar tot stil stand zien te komen. Dat lukte me die dag dus niet. Ik gleed uit over de natte bank en kwam met mijn hoofd op de rand van de bakstenen muur terecht. Er kwam bloed uit mijn voorhoofd, net boven mijn wenkbrauw en ik begon hard te huilen. Dat hield ik vol tot we bij de dokter waren in het meest nabijgelegen dorp ongeveer vijf kilometer verderop. Aldaar kreeg ik een stuk of acht hechtingen in mijn jonge hoofdje.

Ik voel aan mijn voorhoofd, net boven mijn linker wenkbrauw en hij heeft me inderdaad precies op de plek geraakt waar ik destijds op beland ben. Ik zie in dat ik me in een benarde situatie bevind en besluit om iets terug te doen. Het is niet echt een bewust besluit, maar meer een instinct. Een overlevingsdrang die je in staat stelt om heel snel heel stomme dingen te doen. Ik pak zonder blikken of blozen zijn rechterhand vast waarin hij het mes nog steeds vast houdt en sla met mijn rechterhand heel hard op zijn pols. Hij laat het mes vallen, maar wilt nu uit halen met zijn linkerhand. Ik weer deze af met mijn elleboog en op het moment dat hij met zijn andere hand naar zijn arm grijpt geef ik hem een trap in zijn maag. Ik ben nu niet meer te houden. De adrenaline en de agressie giert door mijn aderen en ik duw hem op de grond wanneer hij in een duikt en hapt naar adem. Ik slinger wat krachttermen naar hem toe en meld hem dat hij dit beter niet had kunnen doen. Hij lijkt zich dat te realiseren en probeert op te staan. Hij pakt zich vast aan een brandtrap en tilt zich iets omhoog. Dat had hij niet moeten doen. Hij probeert te vluchten, terwijl ik zeker weet dat hij mij ook niet zo maar had laten gaan. Ik zet een stap naar voren en verschrikt probeert hij zich nu in alle macht op te tillen en uit te halen met zijn rechterhand. Ik trap richting zijn hoofd en hij gooit zijn hoofd naar achter. Ik raak hem vol op zijn onderarm die verkrampt de trap vast houd. Het kraakt en hij laat verschrikt los.

Dat deed me denken aan die keer dat ik in Amsterdam was en mijn tante nog op het Afrikanerplein woonde. Haar appartement bevond zich helemaal op de bovenste verdieping en toen ik een jaar of acht was deden we altijd wedstrijdjes wie er als eerste beneden kon zijn. Ik won altijd en die dag zou ik weer winnen. Ik struikelde op de voorlaatste trap en maakte wat koprolletjes op de betonnen trap om beneden uiteindelijk op mijn eigen linkerbovenarm te belanden. Het kraakte en ik begon direct hard te huilen. Ik huilde tot we bij het OLVG waren, wat heel lang duurde aangezien het ijzelde buiten en we niet te snel konden rijden. Het OLVG dat destijds in de steigers stond en mijn interesse wel wekte. Ik hield op met huilen. Ik werd die avond direct behandeld. Dat wil zeggen in narcose gebracht, waarna ze hard aan mijn arm gingen trekken, waar ik gelukkig niks van mee heb gekregen. De dag erna werd ik wakker en kwam er een man mijn kamer binnen gelopen die mij vijfentwintig gulden in rijksdaalders gaf. Ik begreep niet en kan soms nog moeilijk begrijpen hoe iemand zo onzelfzuchtig kan zijn en een jongen van acht jaar met een gebroken linkerarm zo maar vijfentwintig gulden geeft.

Ik voel me na die ene trap ook wat minder onzelfzuchtig en ik voel in mijn binnenzak. Ik vind twaalf euro in muntjes en gooi het op mijn belager. Hij kijkt me verbaasd aan en ik laat hem weten dat dat het enige is dat ik bij me heb. Ik ga weg.

Beginnersfout

Ik ben gisteren een beginnersfout begaan. Ik ben op dit moment aan het werk en daar bereid ik me normaliter mentaal altijd op voor. Ik heb een aantal handelingen die ik verricht de avond voordat ik ga werken op zaterdag. Ik zet mijn wekker op het juiste tijdstip, drink wat biertjes, rook een aantal sigaretjes om vervolgens af te sluiten met een masturbatie-sessie. Dat laatste is van uiterst belang omdat ik anders de hele dag met een tent in mijn broek en met mijn tong op mijn enkels door de Bijenkorf loop, of eerder loop te sjokken. Er is op een dag als deze dan ook niet veel nodig om mij op te winden. Vrouwen van in de vijftig, die hun huis niet durven verlaten zonder dat ze hun hoofd vol hebben vol geplamuurd en hebben getracht om elk rimpeltje vol te kitten, zwangere vrouwen die de hele dag met een chagrijnige bek rond zich heen kijken en het liefst willen dat andere mensen zich net zo kut voelen als zij, omdat ze denken dat zij de toekomst van Nederland garant aan het stellen zijn in hun ingewanden en omdat niemand hun kont aan het af likken is tijdens het verrichten van die zware taak, of kleine kinderen die bijna altijd vrolijk naar je lachen en zich nooit van enig kwaad bewust zijn. Soms heb je ook kinderen die verschrikt naar je kijken en dan vind ik het een uitdaging om ze toch aan het lachen te krijgen. Dat lukt me meestal wel en dan voel ik een geruststellende gloed door me lichaam heen gaan. Ik kan altijd nog pedofiel worden als ik echt gefrustreerd raak in mijn seksleven. Je hebt dan ook nog meisjes van mijn leeftijd die er af en toe rond lopen, maar die zijn allemaal zo ontzettend omhoog gevallen en daarmee dus niet in staat om te zien dat ik een vreselijk, mooie, aantrekkelijke jongeman ben.

Wat ik aan geef dat me opwind is overigens niet helemaal waar. Jij bent namelijk de reden en de reden dat ik gisteren niet heb gemasturbeerd. Ik heb in mijn bed van je liggen dromen, terwijl ik half in slaap aan het sukkelen was. Het was geil, maar alles behalve distribueerbare porno. Het was liever. Ik lag tegen je aan en zoende je in je nek en dat soort dingen, je kent het wel. Meisjesfantasieën, fantasieën die meisjes hebben. Zoet, zacht en misschien zelfs saai, maar ik heb ze over meisjes. Ik bedoel overigens niet dat ik het over jou heb als lezer. Jij bent dan wel de reden, maar ik word niet opgewonden van het feit dat jij dit zult lezen, of op dit moment leest, als ik dit op mijn blog zet. Tenzij jij degene bent die ik bedoel, maar ik noem geen namen in mijn blog. Je vraagt je nu wellicht af over wie het gaat. "Gaat dit over mij?" Als jij hetzelfde zou schrijven als ik nu doe, en ik zou het vervolgens lezen, dan zou ik weten dat het over mij ging, dus jij zou het ook moeten kunnen weten. Misschien is het geen eerlijke hypothese, want het zou best kunnen zijn dat ik het allemaal als een leuk, fictief verhaaltje tot me zou nemen en de eventuele autobiografische raakvlakken voor lief nam. Ik ben er zelf een fervent voorstander van om de auteur los van de tekst te zien. In hoeverre je dat onderscheid wilt maken, laat ik volledig aan jou over, maar realiseer je wel dat er een onderscheid is. Ik ben het niet altijd eens met wat ik schrijf, maar ik zoek nu eenmaal naar spanning, en jij, jij bent op dit moment spannend. Spannend en opwindend. Ik ben normaal gebrand op direct resultaat, maar ik vind het niet erg om je niet meteen te bespringen en jij waarschijnlijk ook niet. Direct resultaat laat zich daarmee vrij vertalen naar de activiteit die afsluit met het legen van mijn prostaat.

Ik weet niet hoe ik dit bericht moet afsluiten. Ik zit op dit moment het bericht te verwerken in mijn computer en ik was niet verder gekomen dan de vorige alinea. Nu ja, ietsjes verder, maar in die laatste paar zinnen gaf ik suggestie om wie het nu echt ging en ik ben niet zo goed in het geven van suggesties of hints. Ik verklap het meteen omdat ik het zo graag wil vertellen, maar dat doe ik nu dus niet. Jij weet dat het over jou gaat en zodra je het weet, laat je het mij dan weten dat je het weet, want ik vind het wel fijn om te weten dat jij het weet.

Mijn kater

Ik werd vanmiddag wakker met een kater. Ik bedacht mezelf dat ik nu twee mogelijkheden had. Heel zwart-wit gezien kon ik of thuis blijven en de hele dag niks doen, of ik kon ook mijn kater wat meer van de wereld laten zien. Ik koos voor het laatste en stapte al gauw op de fiets. Zo rond een uur of één. Ik had wel zin om een flink eindje te fietsen en ging richting de Bijlmer. Ik was al een eindje in de richting van Diemen, toen ik in de buurt van de Arena aan kwam. Ik dacht er aan om mijn goede vriend Paul vriendelijk doch dringend te verzoeken om mij in zijn woning een drankje aan te bieden. Onverhoeds kwam ik een bord van de McDonalds tegen. Dit bord meldde mij dat er een filiaal op Spaklerweg is. Ik herinnerde het me weer en ik besloot om daar een grote cola te bestellen. Deze kostte mij één euro en vijfennegentig cent. Ik vond het een goede deal, aangezien ik toch wel dorst had en ik niet uit wilde drogen. Ik dronk mijn cola leeg terwijl ik verder fietste en pakte mijn ongeplande reis terug op en ging naar de Middenweg of de Linneausstraat, doet er niet toe. Die reed ik volledig af, tot aan het Tropenmuseum en toen ging ik naar rechts, naar brouwerij het IJ. Daar reed ik verder door naar Centraal Station en toen de Haarlemmerstraat in. Ik kwam daar bij de Westerkade en daar heb ik een aantal foto's en zelfs een kort filmpje gemaakt van mensen die van het pontje af kwamen. Er waren twee mensen die gekke bekken trokken naar de camera, terwijl ze voorbij fietsen. Ik vond het wel een grappig gezicht. Ik reed verder de kade af en kwam op den duur in het Amsterdams havengebied. Nog wat verder had ik de mogelijkheid om met een pont naar Zaanstad te fietsen. Ik twijfelde even en besloot uiteindelijk om het niet te doen. In plaats daarvan ging ik verder door het havengebied heen fietsen en daar zag ik een bord van Ruigoord staan. Ik had al wel het een en ander gehoord over die plaats en er ook wel eens iets op televisie over gezien, dus ik was wel benieuwd en volgde de route naar Ruigoord. Ik was ook wel weer toe aan wat drinken. Ik had inmiddels al minstens veertig kilometer gefietst schat ik. Bij Ruigoord stonden wat kraampjes voor het gehucht en beveiligingsmensen. Er was een festival aan de gang. Een poëzie-festival. Ik hou wel van poëzie, maar vooral om het zelf te maken en niet om het aan te horen van een stel literaire kadavers. Ik ben tegelijkertijd ook erg 'open-minded', dus ik vroeg me af hoeveel dat grapje dan zou mogen kosten. Twintig euro zei de beste jongeman aan de kassa van de kaartverkoop, die toevallig ook in café de Barones werkt waar ik een aantal keer ben geweest. Hij heeft een lippiercing en mooie krullen. Als ik zeg dat het een mooie jongen is, zou ik mijzelf geen leugenaar durven noemen. Enfin, het was me wat te duur, dus ging ik verder met de tocht en dat drinken moest dan maar even wachten. Al snel kwam ik een tankstation van Shell tegen en daar kon ik mijn hart op halen. Ik kocht een krentenbol met kaas, omdat dat godverdomme ontiegelijk lekker is, en ik kocht AA drink. Waarom het AA drink heet weet ik niet, maar ik vind het wel grappig en vooral lekker. Op den duur zag ik een bordje naar Haarlem staan. Ik vind Haarlem wel een leuke stad. Het is blijkbaar de meest gastvrije stad van 2009. Dat stond tenminste op een sticker ergens in Haarlem. Ik had tegenwind op de weg naar Haarlem. Ik kwam onderweg nog langs allerlei bunkers en dergelijke. Hele vestingen zelfs. Erg mooi om te zien en ik heb hier en daar dan ook wat foto's gemaakt. Overigens ook van wc-papier dat ergens in het gras lag. In Haarlem kwam ik bij het station. Op dat moment vond ik het wel welletjes en begon ik aan mijn reis terug naar Amsterdam. Ik kwam in die rit nog langs Halfweg, een dorp dat halverwege Haarlem en Amsterdam ligt, vandaar de naam waarschijnlijk. Etymologisch hoogstandje dat dorpje. Ik ben niet meer gestopt tot ik thuis kwam. Ik had onderweg wel last van mijn billen. Ze zijn het niet zo gewent om zo'n fysieke pak slaag te krijgen. Thuis deed ik mijn zonnebril af en keek ik even naar mijn armen. Die waren verschroeid. Ik twijfelde vlak voordat ik aan deze barre tocht begon ook even of ik ergens zonnebrand tevoorschijn zou halen, maar dacht bij mezelf dat ik toch niet zo lang weg zou blijven. Mijn kater had in eerste instantie niet heel veel zin om verre reizen te maken, maar soms gaat dat nu eenmaal zo als je goed en wel op de fiets zit. Ik heb uiteindelijk iets meer dan honderd kilometer gefietst en onderweg heel veel mensen in gehaald. Er was maar één iemand die mij in haalde, maar die had een racefiets, dus dat is niet helemaal eerlijk. Ik moest daar niet om huilen, want ik ben al een grote jongen. Ik ben blij dat ik zo avontuurlijk ben en daarom hou ik van mij. Ik ga nu mijn longen zwartblakeren met sigaretten. Ik heb nog niet genoeg verbrand.

Iets zinnigs

Ik zal alvorens verder te gaan met het schrijven van dit bericht dit melden: ik heb een joint gerookt en dit zou invloed kunnen hebben op de inhoud dan wel op de stijl van de hierna volgende tekst. Ik vind dat ik met deze twee zinnen tot nog toe veel zinnigs heb gezegd. Het kan zijn dat u mij daar in de toekomst ook op betrapt. Ik zal me in ieder geval niet betrapt voelen, want ik vind het niet erg om iets zinnigs te zeggen, zo af en toe. Ik bewaar het graag voor bepaalde momenten. Ik wil er niet mee te koop lopen dat ik af en toe zinnige dingen zeg, want dat doen veel mensen. Al zijn ze zich daar misschien niet bewust van. Als je eens bij mij in de buurt bent en je hebt een evaluatie nodig over de dingen die je zegt, omdat je bijvoorbeeld denkt: "nou heb ik toch wel iets zinnigs gezegd, ik wil eigenlijk wel eens weten wat een ander daar van vindt." Dan kun je het altijd aan mij vragen en dan zal ik op mijn beurt mijn uiterste best doen om zinnig commentaar te geven op jouw, vooraf aangenomen zinnig, uitgesproken tekst.

Ik wilde eigenlijk iets heel anders zeggen, maar ik ben het inmiddels kwijt omdat jij maar bleef door zaniken over die evaluatie en dergelijke. Wat kan mij die hele evaluatie nou helemaal schelen? Helemaal geen reet. Of misschien toch wel. Ik weet het zelf nog niet zo goed volgens mij. He? Nee, ik heb helemaal niks in mijn oor. Je moet jezelf geen waanbeelden aanpraten. Een banaan moet je in je mond stoppen en niet naar me richten alsof het een pistool is. Is dat soms Freudiaans bedoeld? Blijf alsjeblieft even van me af, want ik begin het zo onderhand wel een beetje irritant te vinden. Luister ik heb het nu één keer vriendelijk gevraagd en daarmee is de grens dan ook bereikt. Nee, ik ga niet met je mee op vakantie naar Ibiza. Kun je niet even gaan zitten en voor een moment je mond houden. Je grote mond ja. Als je het niet doet? Ik kan niet precies zeggen wat er gebeurd als ik in een tornado van agressie door de kamer zal gieren, maar dat ik dan je mond dicht timmer behoort zeker tot de mogelijkheden. Daag me niet uit. Laat me alsjeblieft even met rust en ga voor jezelf even iets zoeken om te doen ofzo. Parasiet. Ja, je parasiteert op mijn aura. Mijn aura die vooraf altijd groen was en door jouw aanwezigheid opeens pikzwart is geworden. Weet je waarom? Omdat jij door en door slecht bent. Ik merkte het eerst niet echt op, maar mijn aura wel. Ik ging laatst naar de aura-dokter en die vertelde me dat er laatst iemand in mijn leven gekomen moet zijn en dat die persoon mijn aura naar de kanker heeft geholpen. Een agressieve vorm van kanker die niet operatief verwijderd kan worden. Wat ik nu ga doen? Ik ga je gore keel open snijden om mijn aura te verrijken. Wat ik met dat mes moet? Is dat een retorische vraag? Je bent niet helemaal goed bij je hoofd of wel? Misschien dat ik er wat verstand in kan rammen. Nou moet je godverdomme niet sentimenteel gaan doen, want ik vind het ook niet leuk. Ik handel alleen maar naar het advies van de dokter. Wat die er over te zeggen had? Dat kanker in en in slecht is. Ik weet hoe je met slechte dingen moet om gaan. Je kunt proberen het tij te keren door de kanker in te laten zien dat er ook positieve kanten aan het leven zijn, in de hoop dat ze een positief effect heeft op je aura. Je vindt dat je je best doet? Ik denk niet dat je genoeg je best doet. Ik ken je inmiddels een half jaar, maar ik zie geen verbetering. Je bent nog net zo gitzwart van geest als de dag dat ik je ontmoette. Je doet de hele dag niks, zeurt alleen maar over de dingen die je tekort komt en je doet nooit de afwas. Wat de afwas er godverdomme mee te maken heeft? Snap je de symboliek dan niet? Waarom moet ik alles, maar dan ook echt alles aan jou uitleggen? Waarom we het nooit eens gezellig kunnen hebben met zijn tweeën? Omdat jij alles verziekt. Jij probeert me altijd de loef af te snijden met je sluwe spelletjes en je gewiekste, geniepige, vernietigende grapjes. Of ik een concreet voorbeeld weet te noemen? Wat denk je zelf. Ik zou verwachten dat je inmiddels al wel door had waar ik het over heb, maar ik wil er best een tekeningetje bij maken of een kort illustratief, tekstueel voorbeeld aan je voor schotelen. Een voorbeeld aan je voorschotelen, godverdomme, luister nou eens.

Laats liepen we een café binnen en toen zag ik een leuk meisje en toen liet jij een scheet en toen was hele avond verpest. Gore lul die je er bent.

Wat? Ja, ik luister. Nee, ik kan toch ook niet ruiken dat jij aan de diarree zat. Ja, achteraf wel ja, maar toen was het al te laat hé. Waarom had je dat niet eerder kunnen zeggen, dat je het gevoel had dat je in de problemen zou komen. Het geeft niet joh. Ik bedoel, je hebt dan wel mijn avond verpest en je hebt daarbij ook mijn twee wekelijkse neukertje me door de neus geboord, maar dat kan de beste over komen. Een luier zou een goed idee zijn inderdaad. Ik wist niet dat je ook over zelfspot beschikte. Ik denk overigens dat een kurk een stukje beter zou helpen. Je kunt ook gewoon thuis blijven de volgende keer wat mij betreft. Ik red me wel in mijn eentje. Ik heb je helemaal niet nodig. Je bent een blok aan mijn been. Je bent zelfs je zelf tot last. Je kunt niets op houden, je floept er letterlijk van alles uit. Ik kan nog wel een voorbeeld geven:

Laatst liepen we de supermarkt in en toen zei je tegen het kassameisje dat ze mooie borsten had. Dat is al onnodig, maar om er dan ook nog aan toe te voegen dat je dat was opgevallen omdat je naar haar naambordje staarde, was echt een stapje te ver. Ze had mooie borsten, zo veel wil ik wel toe geven, maar geef nou eerlijk toe, je schreeuwt toch niet naar iemand: "He Catharina, wat heb jij een mooie borsten zeg." Je moet niet verbaasd zijn dat ze raar op keek. Ze keek trouwens nog vreemder toen je dat domme excuus probeerde te gebruiken. Nee, het is niet raar dat ze daarna haar leidinggevende belde. Dat je misgreep toen je de telefoon wilde afpakken is inderdaad erg vervelend, maar je maakte jezelf wel erg verdacht na die opmerking. Als je na vijf seconden na zo'n opmerking haar borst in je hand hebt, heb je niet echt meer een poot om op te staan in een eventuele rechtszaak. Ik ga je zeker niet verdedigen als getuige, want ik geloof in de waarheid. Vroeg of laat komt die toch wel boven. Ik denk dat het voor jou, mij en de rest van de wereld daarom maar beter is als jij dood gaat. De dood is niet altijd een 'force of nature', soms mag je de natuur best een stapje voor zijn. Ik wil in ieder geval dingen niet aan hun lot overlaten en daarom ben ik niet onvoorbereid gekomen. Ik heb deze machete niet meegenomen omdat het een erfstuk is van een overgrootvader uit Indonesië. Een klassieke inschattingsfout. Het geeft niet, dat houdt het verrassingselement er wel lekker in. Normaal als ik dit doe zijn mensen al verbaasd omdat ze zich realiseren dat ik het meende wat ik zei, maar jij zult wel dubbel verrast zijn. Of dit een grap is? Als je het zo wilt zien. Als jij het leven als een grap wilt zien, dan is het een grap.

Wasdom

Je moet jezelf in het zweet werken. Je rug breken. Gebogen lopen. Eelt kweken. Vuil onder je nagels verzamelen. Je met de voeten laten treden, laten beledigen, laten krenken, laten uitlachen. Ploeteren, worstelen, kruipen, op de klippen lopen. Stinken, rimpelen, rochelen, tot aan het eind van je dagen. Tot de tijd zelf is verdampt. Tot je alleen nog maar in een stoel kunt zitten en met glazige ogen voor je uit kunt kijken. Tot alles wat je niet echt nodig hebt afgebrokkeld is, weggeslagen, afgesleten. Alle pretentie, alle dwaasheid, elke zucht, en ook het lichaam; je seks, je vitaliteit, je eitjes, je zaad, en ook je daden; die dan de daden van de wereld zijn en niet meer van jouw. Wat over blijft, is een niet verder te reduceren persoon, een naakt ego, het levende beeld, waarvoor er geen scheiding meer is tussen het tijdelijke en het eeuwige, en daardoor niet meer in staat is om te sterven.

Spetterpoep

U verklaart net dat u te veel heeft geschreven.

"Ik heb te veel geschreven en ik kan mijn lezers niet langer op dragen om net als ik te leven, daarbij ben ik niet erg meer gedreven."

Wellicht niet langer gedreven om mensen dingen voor te schrijven.

"Precies, ik wil door het uit blijven van mijn schrijven mensen laten weten dat ze vooral zichzelf moeten blijven."

Doet u dan niet af aan het principe dat hij mensen wil laten na denken en eventueel wilt proberen te veranderen?

"Mensen moet het uit zelf maar uit zoeken, het woord is niet langer aan mij, maar aan de anderen."

Wat bedoeld u precies met de anderen?

"Ik heb het over alle mensen, behalve ik. Ik trek mijn eigen plan wel en bedenk me de dingen die mij aan gaan, als anderen hetzelfde zouden doen zou dat mij erg blij maken."

U wilt dus het denkproces aan mensen over laten?

"Daar komt het wel op neer."

Daar gaan we weer.

"Hoe bedoelt u?"

Nou, ik durf niet graag vast te stellen dat u uw 'drive' kwijt bent, u reden om dingen op papier te schrijven.

"Nee, ik schrijf nog steeds graag, maar ik vrees dat mijn vorige occupatie, of mijn inrichting van het concept schrijven, te niet is gedaan door bepaalde inzichten."

Kunt u uw motieven even toe lichten?

"Mensen zijn net als stront, ziet u?"

Niet direct.

"Mensen zijn af en toe net als machines. Je stopt er iets in en je verwacht dat er iets uit komt."

Maar dat komt er niet?

"Nee, precies, je kunt er zoveel in stoppen als je zelf wilt, er komt uiteindelijk toch niets uit, althans niet wat je gehoopt had."

Op wat hoopt u dan?

"Op zindelijkheid."

Zindelijkheid?

"Ja, je stop informatie in mensen en je verwacht dat er geen spetterpoep meer uit ze komt, maar kijk om je heen, er komt nog steeds een grote hoeveelheid spetterpoep uit mensen."

Maar is het dan niet zo dat u er toch enkele mensen van heeft kunnen weer houden dat ze spetterpoep produceren?

"Misschien wel ja, maar dat is maar een heel dunne draad waar aan je kunt vast houden in een dal vol met mensen die poep over je heen braken."

Dat maakt het touwtje niet minder glad natuurlijk.

"Daar heeft u gelijk in. Geloof me alsjeblieft als ik zeg dat ik mijn best doe om me vast te houden en om een woordenvloed als norit in de mensen hun oren probeer te stoppen."

Ik begrijp het, maar waarom lukt het dan niet om naar boven te klimmen?

"Dat lukt af en toe wel, alleen wil het geen dat in mensen hun oren komt niet direct resulteren in een goed verbaal uitscheidingsproces."

Ah, maar zou u dan willen dat mensen herhalen wat u zegt?

"Nee, want anders had ik niks om over te schrijven."

Aanslag op leven 9-jarige jongen mislukt!

Zaterdag, 15 mei 2010, van onze redactie
KOEWACHT. De vliegramp bij Tripoli die woensdag 12 mei plaatsvond, bleek een terroristische aanslag te zijn van de Zuid-Afrikaanse Anti-Bleekneusvereniging, gericht tegen het leven van de enige overlevende, de 9-jarige Ruben.

Tot grote ontsteltenis van de terreur-leiders, mislukte de aanslag helaas, en werd er vooral materiële schade geleden, en er kwamen een boel Nederlanders om, zo berichten de goed geïnformeerde en moreel-superieure Telegraaf-correspondenten. In een recente peiling van Maurice de Hond blijkt dat de grote meerderheid van de Nederlandse bevolking met een middelbareschooldiploma dat hen in staat stelt ook andere kranten dan de Telegraaf te lezen, vooral ontstelt is over het feit dat ze door de mislukte aanslag nu een week lang moet wachten met lachen om de PVV campagne, aangezien de schermen en bladen de komende tijd geplamuurd zullen zijn met de koppen van jankende Hollanders voor wie het nu overduidelijk is dat Nederland de droefnis-singulariteit definitief gepasseerd is en dat ons land dus Internationale Recordhouder is op het gebied van collectief verdriet.

How to swallow

How am I able to swallow this? This state of mind, which is imposed on me by taking pills. I guess I need to take more pills to make sense of the revelations I had when taking the pills I had before. Pills come in different sizes, colours and shapes. Events are pills as well. Things that happen to you, can thrill you, change your state of mind and your vision on the future. You get a clear picture of a person when he or she answers the question to how they see the future. You have to specific though, if you want a clear answer. I hope you don't mind if I give an example to illustrate my point. O, hold on. I don't have an example. You just have to figure it out for yourself, just because I tell you. Yes, that's right. I am playing an authoritave figure now. Someone who is saying to you what you have to do. You have to take into account that I am telling the truth, because I would never lie to you. That's just not my nature. I am a sincere human-being and if you don't believe me, you are calling me a liar. I hate that argument myself, but I can't put it into other words. Not that the words would alter the meaning of the utterance or the argument, because they would point to the same concept.
The concept being that what I say is the truth or you might as well not read this fucking bullshit. Are you catching my drift? Are you trying to define your own future or are you letting everything hang loose? Your life is a path and you are the only one who can make the steps. Sometimes the path is steep and you have to put a lot of effort in some of your steps, but never be afraid to do so. You have to. Not for me or anyone else. Do it all for yourself, without feeling guilty. Everyone else does so, so why are you not allowed to do the same. I am not implying, at least not trying consciously, that you should take advantage of others. To some degree you should, of course. Some people deserve to be exploited. Although it is up to you to decide who gets it or not. So I kindly invite you to exploit some people.

Cheers!

It is your downtalker, your textual stalker,
Because now I feel like Luke Skywalker

I like to smoke joints
In the evening
After I went to the bar
And talked to friends
About dreams and such

It may not seem much
But it means a lot to me

I went out of the joint
Because I have to get up early in the morning
And to relax at home and smoke one

After I am done
I will watch some pornography
Which will inevitably satisfy me

So mind and body are full at rest
When I go to bed

But before I go to bed
I wanted to share this with you

I have none, but I need no reason
Or there might be

Because not sharing me with this world
Would feel like treason

Treason because I am what you want to be
At least that's how I see it

I am able to show the full kit
The essence of my being

Although I can only write or type it down
And hope that you are also seeing
What I see when I am behind my screen

And when you do read this
I realise that the state I am in
Is long gone, but what I have left
Are a couple of inunderstable pages

For those who read this in a hundred years
Which I can only dare to hope
I would say to you:
"Nothing on the internet disappears"

And if you are drunk when you read this
I would say
Cheers

I reached my quotum

Today I reached my fucking quotum
Just take a look at my bloody scrotum
It's purple and dark blue
And that's all thanks to fucking you

Kannibalisme

Er zijn bepaalde diersoorten die elkaar op eten na het paringsritueel.

Ze blijft/bleef me verbazen

Ze blijft me verbazen, dat wel, maar of dit op een positieve manier is, dat weet ik zo net nog niet. Ze vertelde me vandaag, voor de tweede keer, dat we beter vrienden konden zijn. Ik had haar hier geen aanleiding voor gegeven, althans dat denk ik ten minste. Ik heb haar geen huwelijksaanzoek gedaan midden in de collegezaal, ik heb haar niet gevraagd of we samen aan de horizon zouden verdwijnen of iets van die strekking. Het enige wat ik heb gedaan is een aantal keer met haar geslapen, lief tegen haar gedaan, wat me nu eens niet al te veel moeite kostte en verder hebben we ook nog een aantal gesprekken gehad. Ik voelde het overigens wel aan komen. Normaliter vind er regelmatig sms-verkeer tussen ons plaats, maar de afgelopen dagen had ze hier niet op gereageert. Ik dacht dat dit misschien iets te maken had met het niet functioneren van haar mobiele telefoon dan wel met het ziek zijn van haar zus. Doordat ze niet reageerde dacht ik dat er iets serieus aan de hand was met haar zus, maar dat bleek achter af wel mee te vallen volgens mij. Ik had geen zin om er verder op in te gaan, want ik ken haar zus immers niet.

Maar wat was dan precies de reden dat ze het nodig voelde om nogmaals te benadrukken dat we beter vrienden konden zijn en niet meer dan dat? Wat betekent het überhaupt om ‘gewoon’ vrienden te zijn’? Ik heb geen idee, maar het voelt voor mij behoorlijk plastisch aan, die specifieke terminologie. Ik kan me slechts beroepen op mijn vermoedens, die waarschijnlijk meer over mij zeggen, dan over haar, maar ik wil graag een gokje wagen. Ik vermoed dat ik te dicht bij haar kwam, vanuit haar perspectief dan, want ik hield mezelf al een beetje op afstand. Niet perse fysiek gezien, maar vooral mentaal. Ik dacht na de eerste keer al dat ik beter afstand kon houden, omdat ik me de eerste keer wel een beetje mee had laten slepen in lichte, euforische gevoelens, die zij in mindering bracht door te zeggen dat het niks zou worden. Die hoop had ik helemaal niet uitgesproken en ik wist helemaal niet of ik aan zoiets toe was, na die klap in mijn rooskleurige liefdesleven die ik niet zo heel lang daarvoor had meegemaakt. Het is overigens niet zo dat ik het niet leuk vind om bij haar te zijn, want ik voel me bij haar wel op mijn gemak. Ik vind het fijn om tegen haar aan te kruipen en om haar in haar hals te zoenen, maar, wie weet, misschien is dat allemaal verleden tijd. Ik weet immers niet wat vrienden met elkaar doen. Ik ben nooit zo goed geweest in het labellen van omgangsvormen tussen mensen. Ik denk dat je na lange tijd van intensieve omgang met een ander kunt zeggen dat je vrienden van elkaar bent, alleen zeggen vrienden dat meestal niet zo snel tegen elkaar. Ik vermijd de term vriend dan ook liever als ik naar iemand wil referen die zich in dezelfde ruimte bevindt. Dit gebeurd op een andere manier. Je zegt bijvoorbeeld: “ik kan jou ontzettend waarderen, weet je dat?” of iets van die strekking. Ik probeer hier geen handboek te schrijven om op genuanceerde wijze vriendschappen te polsen, maar het lijkt me duidelijk dat ik dat soort labels niet snap.

Zij heeft het vaak ook over ‘’dat was toen mijn beste vriend”, terwijl ik mezelf dan achter mijn hoofd krab en bij mezelf te rade moet gaan wie mijn beste vriend eigenlijk is. Laat staan dat ik voor mezelf kan bedenken wie mijn beste vrienden waren. Ik ga met de mensen waarmee ik vroeger veel mee om ging, nog steeds om, alleen soms minder vaak, maar dat maakt de omgang, als die weer plaats vindt, niet minder prettig. Is één van hen dan mijn beste vriend? Moet ik een selectie maken tussen al die mensen die mij aan het hart gaan om er vervolgens één van hen tot ‘mijn beste vriend’ te bombarderen. Ik denk het niet. Het is overigens niet aan mij om uit te maken of een dergelijke benaming onwenselijk is of niet. Ik kan me alleen wel erg goed voorstellen als iemand de referentie daarbij niet volledig begrijpt, omdat meerdere beste vrienden niet kunnen bestaan. Er kan er maar één de beste zijn.

Ik wil nu graag verder in gaan op de mogelijke redenen die er waren of nog steeds zijn om er vanuit te gaan dat ik haar tot mijn vriendin wilde maken. Om heel eerlijk te zijn heb ik nog nooit om verkering gevraagd, of gevraagd of iemand mijn vriendin wil zijn, het liefst laat ik zo iets in het midden, zodat ik later niet op die terminologie gepakt kan worden. Ik heb wel vriendinnen gehad, meisjes/vrouwen waarmee ik regelmatig het bed deelde en waarin we een verstandhouding hadden waarin we dingen voor elkaar deden. In dit geval heb ik ook wel het een en ander voor haar gedaan en zij ook het een en ander voor mij en daaruit kwam vervolgens de, mijns inziens, voorbarige conclusie dat ik haar als mijn vriendin wilde. Haar wilde op een determinerende, misschien zelfs beperkende, manier. Ik snak ook regelmatig naar vrijheid en in dat opzicht begrijp ik het ook wel. Zo heb ik het ooit na een dertien maand durende relatie uitgemaakt, omdat het enige wat in mijn hoofd om ging was: “kut, ik heb het nu al 1/17 van mijn leven met hetzelfde meisje.” Daarbij was ze ook erg sjagrijnig toen het op zijn eind liep, wat geen positieve bijdrage leverde aan hoe ik de relatie ervaarde. Ik zie mij zelf niet graag als een beperking, of als een blok aan iemands been en probeer dat ook niet te zijn. Misschien is het dan ook niet helemaal juist dat ik deze vraag constant aan mezelf stel, maar is het juist een uitgelezen kans om een goede vraag aan haar te stellen.

Om heel eerlijk te zijn denk ik dat dit een bewuste keuze van mij is. Ik stel de vraag niet en laat de kwestie in het midden, zodat ik er zelf invulling aan kan geven. Ik wil graag begrepen worden, maar niet als ik er zelf al te veel moeite voor moet doen. Het klikt dan blijkbaar toch niet goed genoeg, ook al voelde ik wel een echte klik tussen ons. Het levert me in zekere zin ook iets op, het geeft me ‘food for thought’ en inspiratie om over te schrijven. De laatste keer dat ik een goed gesprek met haar had en ik het idee had dat ze me echt begreep, had ik op zich wel zin om te schrijven, maar ik had geen idee waarover. Het conflict was weg en daarmee ook de spanning. Ik kan wel opschrijven dat het leuk was wat we hadden gedaan die dag en hoe goed ik me daarbij voelde, maar wie interesseert dat nou. Het wordt pas echt interessant als er een dialoog plaats vind en ik als schrijver een doel heb gevonden. Voor mij is dat doel meestal voor mezelf kunnen verduidelijken wat er allemaal in mijn hoofd speelt. Het is allemaal toch een stuk geconstrueerder op papier dan in mijn hersenpan.

Vandaag is het morgen als je begrijpt wat ik bedoel en de drang om het haar te vragen, waarom ze nou precies dacht wat ze dacht, kwam vanmorgen nog even boven. Maar dat had betekent dat ik twee lesuren op haar had moeten wachten om het ook daadwerkelijk te vragen en dat was me net even iets te veel moeite. In plaats daarvan koos ik er voor om verder onderzoek te doen naar interessante, school-gerelateerde dingen en om een stuk te gaan koersen met een goede vriend van me (hij bevindt zich op dit moment niet in dezelfde ruimte als ik, dus ik durf het aan om hem zo te noemen). Later deze middag heb ik me dus volledig gestort op mijn studie en heb ik niet echt aan haar moeten denken of over het vraagstuk wat zij op dit moment voor mij met zich mee brengt. Ik realiseer me nu wel dat ik er niet al te veel onnodige moeite in moet steken en zeker geen moeite die zich niet later uitbetaald. Ik vind dit overigens een verbluffend heldere en verstandige beslissing van mezelf die ik in tijden niet heb gemaakt. Ik ben redelijk zelfverzekerd van mezelf en ook al kan daar af en toe aan getoornd worden, zoals aan ieders zelfvertrouwen wel eens wordt geknaagd, ben ik me er nu bewust van dat het niet aan mij ligt, of aan mijn zekerheid.

Zoals ik al in eerder stukje heb gezegd, hoef ik mijn zelfvertrouwen niet te ontlenen aan anderen hun beoordeling en hopelijk jij ook niet. Het woord zegt het zelf ook al, het gaat om vertrouwen in je zelf, anderen kunnen daar invloed op uitoefenen, maar uiteindelijk ben jij degene die het geheel construeert. Als iemand dan zegt: “ik ben zeker van mezelf” en ik vraag “waarom?” waarop het antwoord dan is “omdat anderen zeggen dat ik ‘iets’ heb.” Dan krab ik mijzelf nogmaals op mijn achterhoofd en denk vervolgens “volgens mij werkte het toch niet helemaal op die manier.” Het kan misschien aan mij liggen en ik doe bij deze dan ook een beroep op jullie als lezers, waar halen jullie je zelfvertrouwen vandaan, van jezelf of ontleen je die innerlijke kracht aan anderen? Als het om weten gaat, mag je sowieso dingen van anderen aan nemen, ik schaam me daarom ook niet om dit te vragen.

Aangenomen dat het niet aan mijn zelfvertrouwen ligt, blijft er natuurlijk de vraag waar het dan wel aan ligt. Ik vermoed uiteraard dat het aan haar zelfvertrouwen ligt. Dit idee heb ik niet zo maar. Ik probeer het altijd te staven met feitjes en een (goede) argumentatie, al is het aan jou als lezer om te bepalen of je mijn argumentatie overtuigend genoeg vind, aangezien je haar kant van het verhaal niet, en waarschijnlijk nooit, te horen krijgt.

Naast het feit dat haar zelfvertrouwen niet volledig van haar zelf lijkt te zijn, lijkt het ook zo dat ze iets probeert te compenseren in haar leven. Ze heeft een plan, en ik weet niet hoe serieus ik dat plan moet nemen, om met twee vriendinnen een jaar naar Amerika te gaan en daar een hond te nemen die ze aldaar tot Lucifer dopen. Daarbij zijn ze van plan om alle drie hun naam te veranderen, voor een jaar, om vervolgens weer hun eigen naam aan te nemen. In mijn ogen is dat identiteitsverloochening. Bovendien hebben twee van de drie, waaronder zij zelf, voor zichzelf vast gesteld hoeveel mannen ze willen neuken tijdens hun snipperjaartje. Ik snap dat het heel fijn is om te verdwijnen in je eigen fantasiewereld, maar het is toch een wat extreme vorm van escapisme. Op zo’n moment komt de feminist toch een beetje bij mij naar boven en kan ik niet anders dan een scherpe psycho-analyse maken. Neem me niet kwalijk als ik verzand in retorische grappenmakerij, maar welk gat probeert ze op deze manier te vullen, het seksuele of het geestelijke? Ik heb mezelf ook wel eens ten doel gesteld om met zo veel mogelijk vrouwen naar bed te gaan als mogelijk, alleen toen ik die belofte met mezelf maakte had ik nog nooit seks gehad. Ik vind seks heel fijn, maar ik doe het toch graag op een prompte manier en zonder al te veel planning. Het maakt het hele proces wat losser en spontaner op de een of andere manier. De behoefte aan veel seks is bij mij ook weg, omdat voor mezelf niet bevestigt hoeft te worden dat ik seks kan krijgen. Ik heb natuurlijk wel een bijkomend voordeel en dat is dat ik mezelf mentaal masturbeer bij elk woord dat ik op papier zet en dat ik daardoor misschien geen realistisch beeld meer van mezelf heb.

Ik wil er als laatste nog aan toevoegen dat dit geheel totaal niet auto-biografisch is en dat de personen die ik in voorgaande tekst heb genoemd in het echt niet bestaan. Doordat het niet auto-biografisch had ik ook niet zo maar de inspiratie om er in zeer korte tijd iets meer dan 2.000 woorden aan vuil te maken. Overigens wil de verteller, en dus niet de auteur, er aan toe voegen dat het goed met me gaat en dat de zorgzame vrienden die regelmatig deze blog lezen zich geen enkele zorgen hoeven te maken, mocht dat toch gebeuren, bij voorbaat dank.