Ze blijft me verbazen, dat wel, maar of dit op een positieve manier is, dat weet ik zo net nog niet. Ze vertelde me vandaag, voor de tweede keer, dat we beter vrienden konden zijn. Ik had haar hier geen aanleiding voor gegeven, althans dat denk ik ten minste. Ik heb haar geen huwelijksaanzoek gedaan midden in de collegezaal, ik heb haar niet gevraagd of we samen aan de horizon zouden verdwijnen of iets van die strekking. Het enige wat ik heb gedaan is een aantal keer met haar geslapen, lief tegen haar gedaan, wat me nu eens niet al te veel moeite kostte en verder hebben we ook nog een aantal gesprekken gehad. Ik voelde het overigens wel aan komen. Normaliter vind er regelmatig sms-verkeer tussen ons plaats, maar de afgelopen dagen had ze hier niet op gereageert. Ik dacht dat dit misschien iets te maken had met het niet functioneren van haar mobiele telefoon dan wel met het ziek zijn van haar zus. Doordat ze niet reageerde dacht ik dat er iets serieus aan de hand was met haar zus, maar dat bleek achter af wel mee te vallen volgens mij. Ik had geen zin om er verder op in te gaan, want ik ken haar zus immers niet.
Maar wat was dan precies de reden dat ze het nodig voelde om nogmaals te benadrukken dat we beter vrienden konden zijn en niet meer dan dat? Wat betekent het überhaupt om ‘gewoon’ vrienden te zijn’? Ik heb geen idee, maar het voelt voor mij behoorlijk plastisch aan, die specifieke terminologie. Ik kan me slechts beroepen op mijn vermoedens, die waarschijnlijk meer over mij zeggen, dan over haar, maar ik wil graag een gokje wagen. Ik vermoed dat ik te dicht bij haar kwam, vanuit haar perspectief dan, want ik hield mezelf al een beetje op afstand. Niet perse fysiek gezien, maar vooral mentaal. Ik dacht na de eerste keer al dat ik beter afstand kon houden, omdat ik me de eerste keer wel een beetje mee had laten slepen in lichte, euforische gevoelens, die zij in mindering bracht door te zeggen dat het niks zou worden. Die hoop had ik helemaal niet uitgesproken en ik wist helemaal niet of ik aan zoiets toe was, na die klap in mijn rooskleurige liefdesleven die ik niet zo heel lang daarvoor had meegemaakt. Het is overigens niet zo dat ik het niet leuk vind om bij haar te zijn, want ik voel me bij haar wel op mijn gemak. Ik vind het fijn om tegen haar aan te kruipen en om haar in haar hals te zoenen, maar, wie weet, misschien is dat allemaal verleden tijd. Ik weet immers niet wat vrienden met elkaar doen. Ik ben nooit zo goed geweest in het labellen van omgangsvormen tussen mensen. Ik denk dat je na lange tijd van intensieve omgang met een ander kunt zeggen dat je vrienden van elkaar bent, alleen zeggen vrienden dat meestal niet zo snel tegen elkaar. Ik vermijd de term vriend dan ook liever als ik naar iemand wil referen die zich in dezelfde ruimte bevindt. Dit gebeurd op een andere manier. Je zegt bijvoorbeeld: “ik kan jou ontzettend waarderen, weet je dat?” of iets van die strekking. Ik probeer hier geen handboek te schrijven om op genuanceerde wijze vriendschappen te polsen, maar het lijkt me duidelijk dat ik dat soort labels niet snap.
Zij heeft het vaak ook over ‘’dat was toen mijn beste vriend”, terwijl ik mezelf dan achter mijn hoofd krab en bij mezelf te rade moet gaan wie mijn beste vriend eigenlijk is. Laat staan dat ik voor mezelf kan bedenken wie mijn beste vrienden waren. Ik ga met de mensen waarmee ik vroeger veel mee om ging, nog steeds om, alleen soms minder vaak, maar dat maakt de omgang, als die weer plaats vindt, niet minder prettig. Is één van hen dan mijn beste vriend? Moet ik een selectie maken tussen al die mensen die mij aan het hart gaan om er vervolgens één van hen tot ‘mijn beste vriend’ te bombarderen. Ik denk het niet. Het is overigens niet aan mij om uit te maken of een dergelijke benaming onwenselijk is of niet. Ik kan me alleen wel erg goed voorstellen als iemand de referentie daarbij niet volledig begrijpt, omdat meerdere beste vrienden niet kunnen bestaan. Er kan er maar één de beste zijn.
Ik wil nu graag verder in gaan op de mogelijke redenen die er waren of nog steeds zijn om er vanuit te gaan dat ik haar tot mijn vriendin wilde maken. Om heel eerlijk te zijn heb ik nog nooit om verkering gevraagd, of gevraagd of iemand mijn vriendin wil zijn, het liefst laat ik zo iets in het midden, zodat ik later niet op die terminologie gepakt kan worden. Ik heb wel vriendinnen gehad, meisjes/vrouwen waarmee ik regelmatig het bed deelde en waarin we een verstandhouding hadden waarin we dingen voor elkaar deden. In dit geval heb ik ook wel het een en ander voor haar gedaan en zij ook het een en ander voor mij en daaruit kwam vervolgens de, mijns inziens, voorbarige conclusie dat ik haar als mijn vriendin wilde. Haar wilde op een determinerende, misschien zelfs beperkende, manier. Ik snak ook regelmatig naar vrijheid en in dat opzicht begrijp ik het ook wel. Zo heb ik het ooit na een dertien maand durende relatie uitgemaakt, omdat het enige wat in mijn hoofd om ging was: “kut, ik heb het nu al 1/17 van mijn leven met hetzelfde meisje.” Daarbij was ze ook erg sjagrijnig toen het op zijn eind liep, wat geen positieve bijdrage leverde aan hoe ik de relatie ervaarde. Ik zie mij zelf niet graag als een beperking, of als een blok aan iemands been en probeer dat ook niet te zijn. Misschien is het dan ook niet helemaal juist dat ik deze vraag constant aan mezelf stel, maar is het juist een uitgelezen kans om een goede vraag aan haar te stellen.
Om heel eerlijk te zijn denk ik dat dit een bewuste keuze van mij is. Ik stel de vraag niet en laat de kwestie in het midden, zodat ik er zelf invulling aan kan geven. Ik wil graag begrepen worden, maar niet als ik er zelf al te veel moeite voor moet doen. Het klikt dan blijkbaar toch niet goed genoeg, ook al voelde ik wel een echte klik tussen ons. Het levert me in zekere zin ook iets op, het geeft me ‘food for thought’ en inspiratie om over te schrijven. De laatste keer dat ik een goed gesprek met haar had en ik het idee had dat ze me echt begreep, had ik op zich wel zin om te schrijven, maar ik had geen idee waarover. Het conflict was weg en daarmee ook de spanning. Ik kan wel opschrijven dat het leuk was wat we hadden gedaan die dag en hoe goed ik me daarbij voelde, maar wie interesseert dat nou. Het wordt pas echt interessant als er een dialoog plaats vind en ik als schrijver een doel heb gevonden. Voor mij is dat doel meestal voor mezelf kunnen verduidelijken wat er allemaal in mijn hoofd speelt. Het is allemaal toch een stuk geconstrueerder op papier dan in mijn hersenpan.
Vandaag is het morgen als je begrijpt wat ik bedoel en de drang om het haar te vragen, waarom ze nou precies dacht wat ze dacht, kwam vanmorgen nog even boven. Maar dat had betekent dat ik twee lesuren op haar had moeten wachten om het ook daadwerkelijk te vragen en dat was me net even iets te veel moeite. In plaats daarvan koos ik er voor om verder onderzoek te doen naar interessante, school-gerelateerde dingen en om een stuk te gaan koersen met een goede vriend van me (hij bevindt zich op dit moment niet in dezelfde ruimte als ik, dus ik durf het aan om hem zo te noemen). Later deze middag heb ik me dus volledig gestort op mijn studie en heb ik niet echt aan haar moeten denken of over het vraagstuk wat zij op dit moment voor mij met zich mee brengt. Ik realiseer me nu wel dat ik er niet al te veel onnodige moeite in moet steken en zeker geen moeite die zich niet later uitbetaald. Ik vind dit overigens een verbluffend heldere en verstandige beslissing van mezelf die ik in tijden niet heb gemaakt. Ik ben redelijk zelfverzekerd van mezelf en ook al kan daar af en toe aan getoornd worden, zoals aan ieders zelfvertrouwen wel eens wordt geknaagd, ben ik me er nu bewust van dat het niet aan mij ligt, of aan mijn zekerheid.
Zoals ik al in eerder stukje heb gezegd, hoef ik mijn zelfvertrouwen niet te ontlenen aan anderen hun beoordeling en hopelijk jij ook niet. Het woord zegt het zelf ook al, het gaat om vertrouwen in je zelf, anderen kunnen daar invloed op uitoefenen, maar uiteindelijk ben jij degene die het geheel construeert. Als iemand dan zegt: “ik ben zeker van mezelf” en ik vraag “waarom?” waarop het antwoord dan is “omdat anderen zeggen dat ik ‘iets’ heb.” Dan krab ik mijzelf nogmaals op mijn achterhoofd en denk vervolgens “volgens mij werkte het toch niet helemaal op die manier.” Het kan misschien aan mij liggen en ik doe bij deze dan ook een beroep op jullie als lezers, waar halen jullie je zelfvertrouwen vandaan, van jezelf of ontleen je die innerlijke kracht aan anderen? Als het om weten gaat, mag je sowieso dingen van anderen aan nemen, ik schaam me daarom ook niet om dit te vragen.
Aangenomen dat het niet aan mijn zelfvertrouwen ligt, blijft er natuurlijk de vraag waar het dan wel aan ligt. Ik vermoed uiteraard dat het aan haar zelfvertrouwen ligt. Dit idee heb ik niet zo maar. Ik probeer het altijd te staven met feitjes en een (goede) argumentatie, al is het aan jou als lezer om te bepalen of je mijn argumentatie overtuigend genoeg vind, aangezien je haar kant van het verhaal niet, en waarschijnlijk nooit, te horen krijgt.
Naast het feit dat haar zelfvertrouwen niet volledig van haar zelf lijkt te zijn, lijkt het ook zo dat ze iets probeert te compenseren in haar leven. Ze heeft een plan, en ik weet niet hoe serieus ik dat plan moet nemen, om met twee vriendinnen een jaar naar Amerika te gaan en daar een hond te nemen die ze aldaar tot Lucifer dopen. Daarbij zijn ze van plan om alle drie hun naam te veranderen, voor een jaar, om vervolgens weer hun eigen naam aan te nemen. In mijn ogen is dat identiteitsverloochening. Bovendien hebben twee van de drie, waaronder zij zelf, voor zichzelf vast gesteld hoeveel mannen ze willen neuken tijdens hun snipperjaartje. Ik snap dat het heel fijn is om te verdwijnen in je eigen fantasiewereld, maar het is toch een wat extreme vorm van escapisme. Op zo’n moment komt de feminist toch een beetje bij mij naar boven en kan ik niet anders dan een scherpe psycho-analyse maken. Neem me niet kwalijk als ik verzand in retorische grappenmakerij, maar welk gat probeert ze op deze manier te vullen, het seksuele of het geestelijke? Ik heb mezelf ook wel eens ten doel gesteld om met zo veel mogelijk vrouwen naar bed te gaan als mogelijk, alleen toen ik die belofte met mezelf maakte had ik nog nooit seks gehad. Ik vind seks heel fijn, maar ik doe het toch graag op een prompte manier en zonder al te veel planning. Het maakt het hele proces wat losser en spontaner op de een of andere manier. De behoefte aan veel seks is bij mij ook weg, omdat voor mezelf niet bevestigt hoeft te worden dat ik seks kan krijgen. Ik heb natuurlijk wel een bijkomend voordeel en dat is dat ik mezelf mentaal masturbeer bij elk woord dat ik op papier zet en dat ik daardoor misschien geen realistisch beeld meer van mezelf heb.
Ik wil er als laatste nog aan toevoegen dat dit geheel totaal niet auto-biografisch is en dat de personen die ik in voorgaande tekst heb genoemd in het echt niet bestaan. Doordat het niet auto-biografisch had ik ook niet zo maar de inspiratie om er in zeer korte tijd iets meer dan 2.000 woorden aan vuil te maken. Overigens wil de verteller, en dus niet de auteur, er aan toe voegen dat het goed met me gaat en dat de zorgzame vrienden die regelmatig deze blog lezen zich geen enkele zorgen hoeven te maken, mocht dat toch gebeuren, bij voorbaat dank.
Ik maak me pas zorgen als je vriendin me een uitnodiging stuurt voor een housewarming party, waarbij ik m'n partner en kids mee mag nemen.
BeantwoordenVerwijderenEen zeer genietbaar stukje vond ik dit, in kenmerkende, ontspannen stijl, met veel leuke en onverwachte woordvondsten. Vooral het stukje waarin je een retorische grap aankondigt, zonder dat hierdoor de grap aan humor verliest, vond ik erg sterk.
Verder schrijf je enkele voltooid deelwoorden met -t die duidelijk met een -d moeten, en is 'labellen' met twee l'n, dus 'labelen', want de nadruk ligt op de eerst lettergreep, zoals meer dan een perzik perziken is en niet perzikken meer dan een perzik is.
Over de vraag naar het zelfvertrouwen. Ik kwam deze week nog tot de conclusie dat zelfvertrouwen in feite niets meer is dan een reflectie van het vertrouwen dat in jou getoond wordt.
BeantwoordenVerwijderenBeter gezegd, het is de reflectie van het gesommeerde vertrouwen dat er over je hele leven in jou gesteld is. Daarbij wil ik wel meteen zeggen dat dit geen lineair verband is. Ik zou het eerder exponentieel noemen, al is dat ook niet geheel waar. Waarom ik het daar wel mee vergelijk is omdat oudere feedback zwaarder weegt dan die verser is, waarbij directe feedback het zwaarst meeweegt.
De verhouding waarin het getoonde vertrouwen als het ware om wordt gezet in zelfvertrouwen verschilt ook voor ieder persoon denk ik.
Dit is natuurlijk alleen mijn visie, al wil ik zelf geloven dat ik er niet ver naast zit. Om het maar eens met een voorbeeld kracht bij te zetten, het volgende voorbeeld. Een kind dat nooit over het hoofd geaaid is met de woorden 'je kan het wel', zal nooit in zichzelf geloven.
Ik weet dat dit helemaal niet was waar je met je vraag op doelde, meen ik toch dat je het desondanks interessant zult vinden.
Beste Siem,
BeantwoordenVerwijderenIk vind het uiterst interessant om te horen, maar ik ben het in de kern totaal niet met je eens. Zelfvertrouwen is in mijn optiek juist geen verlenging of invulling van vertrouwen van anderen in jou. Dit speelt ongetwijfeld een grote rol, die zowel in het voor en nadeel kan werken van een persoon. Om even een concrete situatie te schetsen:Iemand wordt constant verbaal en mentaal gesteund op een positieve manier als het om school gaat bijvoorbeeld, desondanks lukt het toch niet. Een logisch gevolg lijkt mij dan dat het zelfvertrouwen afneemt en de objectieve beoordeling van de omgeving wordt door de persoon in kwestie in twijfel genomen.
In jouw uitleg vervalt de essentiële beoordeling van het zelf over het zelf. Zoals ik ook in mijn tekst uitleg, zelfvertrouwen is vertrouwen in je zelf en anderen kunnen dat beïnvloeden, maar uiteindelijk ben jij zelf degene die dat construeert. Die constructie vindt plaats aan de hand van hoe anderen jou zien en jou daar feedback opgeven en hoe jij jezelf ziet. Beiden zijn onderhevig aan jouw interpretatie, waarbij de eerste ook je perceptie van de wereld een belangrijke rol speelt. Bij de laatste van de twee is het beperkter, omdat het een volledig intern proces is.
Ik hoop dat je in ziet dat ik net iets meer gelijk heb dan jij, desondanks vind ik je reactie erg interessant en ik hoop dat je nog iets aan mijn uitleg kunt toevoegen, dan wel afbranden.
Groetjes,
Bram
Als ik je reactie lees zie ik dat we het eigenlijk niet zo oneens zijn als je zegt, maar dat jij meer in het nu denkt en ik over een hele levensspan denk.
BeantwoordenVerwijderenMet reflectie bedoelde ik niet verlenging of invulling van het vertrouwen van anderen. Om het simpel te zeggen, een persoon is een complexe machine waar je het vertrouwen van voor insteekt en van achteren komt na allerlei processen die afhangen van iemands persoonlijkheid, zelfbeeld, relativeringsvermogen enz, het toegevoegde zelfvertrouwen uit. Of dit toegevoegde zelfvertrouwen positief of negatief is ligt aan het wel of niet vertrouwen wat je er insteekt. Gaat er niks, komt er ook niks uit. Dus die interne processen zijn fijn, maar hetgene wat er ingaat is essentieel.
Wat nou mijn punt is, ik denk dat je persoonlijkheid en zelfbeeld ook grotendeels resultaat zijn van het vertrouwen van anderen. Dan moet ik er al wel even bij zeggen dat alleen vertrouwen hiervoor als oorzaak aanduiden wel erg kort door de bocht is, maar daar kom ik zo bij. Zoals ik in mn vorige reactie al zei is het het gesommeerde vertrouwen dat een grootte invloed heeft op je zelfvertrouwen, maar dus ook van groot belang zijn geweest op het ontwikkelen van die interne processen.
Jouw voorbeeld of de school is een lastige, maar je zou een school ook kunnen zien als een spiegel. Je kan terloops een blik werpen op deze spiegel of er strak inkijken. Hoe meer je je best doet en dus jezelf meer blootgeeft hoe beter je in de spiegel kijkt. Wat je vervolgens in die spiegel ziet voldoet niet altijd aan je verwachtingen. Maar deze verwachtingen zijn wel weer gedeeltelijk het resultaat van het vertrouwen van anderen, de verbale en mentale steun in jouw voorbeeld.
Die verwachtingen zijn natuurlijk ook het resultaat van jouw kwaliteiten, maar ook het geloof in je eigen kwaliteiten is zwaar onderhevig aan de waardering voor die kwaliteiten van anderen. Dus ik concludeer weer dat over je hele leven genomen, weinig van jezelf is en veel van de rest.
Siem,
BeantwoordenVerwijderenIk denk dat we het toch niet zo eens zijn als jij in je vorige reactie schetst. Jij schept een beeld waarin een mens een machine is, een complexe machine nog thans, maar slechts een machine. Het kan niet zo zijn dat een mens afhankelijk is van het vertrouwen wat er in wordt gestopt. Een persoon dat het concept vertrouwen niet zou snappen door een autistische stoornis bijvoorbeeld, is toch nog in staat om zelfvertrouwen te construeren, ondanks dat er geen vertrouwen ontvangen wordt.
Ik moet je na geven dat in principe de hele wereld als spiegel fungeert. Je kunt alles maar vanaf één standpunt waarnemen en dat is je eigen standpunt. Je kunt jezelf letterlijk waarnemen in de spiegel, maar je kunt jezelf ook indirect waarnemen door reacties van je omgeving te analyseren. Dit is een zeer complexe analyse lijkt me, omdat mensen eveneens complexe wezens zijn en misschien niet altijd even oprecht zijn in hun reacties jegens jou of anderen. Daarom denk ik dat het uiterst belangrijk is dat men in ziet dat zelfvertrouwen in de kern iets van je zelf is, door jezelf gemaakt en door jezelf geconstrueerd. Anders zou je sociale omgeving je grondvesten met een zuchtje wind, met het veranderen van de publieke opinie, van onder je kunnen slaan. Dit kan deels ook wel, maar ik wil graag benadrukken dat men niet aan die kern kan komen.
Het kan zijn dat ik bij het uitleggen van dit vraagstuk te veel mezelf beschouw als voorbeeld, maar ik kan het beste bij mezelf naar binnen kijken. Ik heb altijd wel een aardige proportie zelfvertrouwen gehad, ondanks dat ik af en toe buiten de boot viel. Dit heeft niet zo zeer aan mijn zelfvertrouwen geknaagd als wel versterkt. Ik denk dat de context die ik mijzelf kon bieden een belangrijke rol heeft gespeeld en het feit dat ik van mezelf weet dat ik bepaalde kwaliteiten heb, zoals iedereen wel bepaalde kwaliteiten heeft.
Ik wilde graag afsluiten met de vraag of jij denkt dat je veel zelfvertrouwen hebt en waar jij denkt dat je dat vandaan hebt volgens jouw model.
Of ik veel zelfvertrouwen heb? Redelijk, ik denk dat ik over een gezonde hoeveelheid beschik. Op het ene gebied wat meer dan het ander, maar dat heeft iedereen lijkt me. En waar ik het vandaan haal, vooral van vrienden en familie, daarnaast ook door de waardering van mijn kwaliteiten op bijv school.
BeantwoordenVerwijderenIk denk inderdaad dat mensen een soort 'machines' zijn, machine is alleen niet het goede woord omdat dat de dingen zijn die gemaakt zijn door mensen en wij door de natuur(natuur in de betekenis van alle factoren die leven hebben veroorzaakt). In hoeverre zouden wij verschillen van een autonome machine die op zo'n manier is geprogrammeerd als dat wij in feite zijn door onze genen, kleine aanpassingen daargelaten zoals dat ie zn stekker in het stopcontact moet steken ipv te eten?
Je voorbeeld van een persoon die het concept vertrouwen niet begrijpt gaat volgens mij niet op. Zo iemand zou ook niet kunnen weten wat zelfvertrouwen is en beide zou voor degene dus ook niet bestaan. Bij zo'n persoon zou zelfvertrouwen niet bestaan, niet weinig of veel zelfvertrouwen, gewoon afwezig. Al weet ik niet veel van autistische stoornissen, denk ik niet dat mensen die het hebben geheel vreemd zijn met vertrouwen.
Weet je zeker dat ze niet aan die kern kunnen komen? Als iedereen van de ene op de andere dag opeens beweert dat je absoluut niks kan, denk je dat je toch in jezelf blijft vertrouwen en dat je de dingen die je doet even goed blijft doen? Ik denk het niet, ik denk dat als ze het lang genoeg blijven volhouden je geen zelfvertrouwen meer overhoudt.
Voor ik mn reactie afrond wil ik je aanraden om de film 'Precious (based on the novel Push by Sapphire) eens te kijken als je die nog niet gezien hebt, ik denk dat het mijn visie op vertrouwen wel ondersteunt.
Zelfvertrouwen hoort inderdaad uit jezelf te komen, maar je kan ook de verkeerde kant op schieten en daardoor de realiteit missen. Zonder de bevestiging van anderen is zelfvertrouwen niet meer dan arrogantie (en dus misplaatst)
BeantwoordenVerwijderenDoor dat misplaatste zelfvertrouwen wordt de schuld vaak sneller op iemand anders afgeschoven: "ben ik me er nu bewust van dat het niet aan mij ligt, of aan mijn zekerheid." Misschien is dat juist het probleem.
Misschien moet je bepaalde dingen juist bij jezelf ten rade gaan, voordat je dingen verkondigd die alleen maar schuld afschuivend zijn. Hoeveel bedpartners iemand heeft of wilt hebben is aan die persoon zelf en dat hoeft niet per se te maken te hebben met het spreekwoordelijke "vullen van een gat".
Zelfvertrouwen hangt nauw samen met zelfkennis en die kan je niet opdoen zonder je zwaktes te kennen. Het is aan anderen jou daarop te wijzen.
Diana
Ik denk dat ik mijn kaarten heb verspeeld in een process waarin ik een wezenlijke discussie wilde voeren over de feiten die ik presenteerde. Dat het ging om mijn persoonlijke ervaringen en eventuele bevindingen is misschien niet zo raar. Ik heb nooit gepretendeerd dat deze niet getint zouden zijn doordat ik het maar van enkel één kant kan belichten. Nu heb ik deels jouw kant van het verhaal gehoord, maar ik ben het er nog steeds niet helemaal mee eens en vind overigens dat het schort aan nodige toelichting.
BeantwoordenVerwijderenAls vast gesteld is dat je de realiteit kunt missen, dan moet er van te voren een realiteit vast gesteld zijn. Wat de realiteit is, is afhankelijk van perspectief. Dus iemand heeft bijvoorbeeld zelfvertrouwen vanuit persoon A en vanuit persoon B wordt dat gezien als arrogantie. Moet je dan zoeken naar een balans, waarin je zo veel mogelijk mensen probeert te ‘pleasen’?
Mijn zelfvertrouwen is denk ik niet zo zeer misplaatst. Het is ook niet mijn bedoeling om de schuld op iemand af te schuiven, want in hoeverre is er iets wezenlijks fout gegaan? Ik zat alleen met een vraagstuk, iets waar ik over wilde nadenken en uiteindelijk over wilde discussïeren. Wat dat betreft heeft het hele gedoe zijn doel bereikt. In eerste instantie had ik iets anders voor ogen, maar ik had het gevoel dat jij daar al invulling aan had gegeven.
Ik ga altijd eerst bij mezelf te rade als het om gevoelige kwesties als deze gaat. Ik peins dingen vaak over, twijfel regelmatig aan mezelf, maar dat vind ik niet erg. Het is inderdaad zo dat iedereen zelf mag bepalen met hoe veel mensen hij of zij naar bed gaat, maar als er statistieken aangaande iemands seksleven in het openbaar verkondigd worden, dan is het misschien niet heel gek dat een ander er over praat. Ik wilde je daar overigens niet op afrekenen, ik wilde er alleen context aan bieden voor mezelf. Ik vraag me dan dingen af en misschien stel ik daarbij niet de goede vragen, maar het vragen zelf kan ik niet uit schakelen.
Ik hoop over een aardige proportie zelfkennis te beschikken. Ik weet dat het niet aan mij is om andermans zwaktes bloot te leggen en er naar te wijzen, maar ik heb er bewust voor gekozen om dat niet te doen. Ik heb je naam niet genoemd en ik heb er met nadruk bij gezet dat het allemaal dingen zijn die zich in mijn hoofd af spelen. Ik geef toe dat ik me dan makkelijk laat pakken op mijn gedachten en mijn openhartigheid en dat dat dan bestempeld kan worden als het afschuiven van schuld, maar als ik jouw deel van het verhaal niet te horen krijg, is het plaatje nooit compleet.
Als laatste wil ik er graag nog aan toe voegen dat ik die hele tekst niet heb geschreven om jou af te branden, zoals ik wel eens eerder bij iemand heb gedaan, maar dat die er vooral op doelde om antwoorden op bepaalde vragen te krijgen. Daarbij zou ik niet zo veel met je bezig zijn geweest in mijn hoofd als je niet iets met me deed.
Beste Siem,
BeantwoordenVerwijderenIk vind je vergelijking van mens en machine een rare om te maken. Een mens bezit creativiteit en een machine niet, een mens heeft een geweten, een machine niet. Een mens heeft zelfreflectie en een machine niet.
Ik moet je wel mee geven dat we misschien toch niet zoveel van mening verschillen als ik in eerste instantie aan gaf. Ik geef toe dat een steun in de rug een essentiële rol kan spelen in het op bouwen van zelfvertrouwen, maar dat is niet de cruciale factor.
Overigens hoef ik die gore kutfilm van je, met die dikke negerin in de hoofdrol, niet te zien. Het concept zelfvertrouwen is een moeilijke om te definiëren heb ik al gemerkt. Wat het geheel nog vervelender maakt is dat als iemand zijn eigen zelfvertrouwen probeert uit te leggen met argumenten dat het dan arrogant over kan komen en dat wanneer iemand het brengt als een feit dat het dan zo maar moet kunnen.
Ik vond het een erg interessante discussie, maar in het vervolg zal ik er voor zorgen dat het toch een wat algemenere aanleiding heeft en er zeker van zijn dat het niets met mijn persoonlijke leven te maken heeft of op mij als persoon herleid kan worden.
Ik vond het ook zeker interessant om onze ideeën hierover uit te wisselen, jammer dat ze meteen uit de context worden getrokken om je er mee om de oren te slaan.
BeantwoordenVerwijderenIk vind die gore kutfilm met die dikke negerin zeker wel de moeite waard en vraag me af waarom je die mening toegedaan bent.
Ik zie dat mn uitleg bij de vergelijking tussen mens en machine flink schort en ik zal proberen om het wat beter te doen.
Mensen bezitten inderdaad creativiteit, geweten en zelfreflectie, ik wil ook zeker niet beweren dat dit niet zo is. Alleen geloof ik niet machines, robots hoe je het wil noemen ook niet in staat zullen zijn dit te verkrijgen. De vanzelfsprekendheid dat mensen het monopolie hebben op bewustzijn(ziel) en dat de figuratie van het leven dat wij kennen de enige manier is om wezens met een dergelijk soort bewustzijn te krijgen de enige is, daar geloof ik niet in. Met de figuratie doel ik op dat al het leven dat we kennen is op gebouwd uit dezelfde basisstoffen, organische moleculen.
Ik denk dat je het wel met me eens bent dat wat de ziel wordt genoemd geheel in het lichaam verblijft. Dat dus alles wat je denkt correspondeert met bepaalde processen in je hersenen. Waarschijnlijk zullen ze ooit ontdekken hoe de hersenen precies werken en kan er misschien van anorganische stoffen een structuur gemaakt worden, die eenzelfde soort interactie tot stand brengt als dat in de hersenen gebeurd en dus bewustzijn.
Daarbij waar denk je dat creativiteit, geweten, zelfreflectie enz allemaal vandaan komt? Ik denk dat het vermogen tot deze dingen het resultaat is van een complexe soort programmatie, alleen speelt dit af in je onderbewustzijn en ervaar je dit niet zo. Het feit dat alle mensen deze eigenschappen in bepaalde mate hebben, geeft dit ook aan.
Ik ga mn reactie maar eens afsluiten anders wordt ie veel te lang. Hopelijk is het iets duidelijker wat ik bedoel na deze uitleg.